Bitwa Zespołów / 5sos & 1D \

VII

Film jednak jest zbyt nudny i szybko wracamy do wcześniejszej rozmowy. Znaczy próbujemy, lecz dzwonek, oznaczający koniec lekcji, nam w tym przeszkadza. Jednak z drugiej pomaga. Teraz mogę z nią spokojnie pogadać, a żadna nauczycielka mi tego nie zabroni.

Usiadłyśmy obok siebie na podłodze szkolnego korytarza obok klasy, w której będziemy miały następną lekcje. Najpewniej to znowu będzie oglądanie jakiegoś filmu. Bardzo szybko dosiada się do nas Jason, ale ja i tak muszę wypytać moją przyjaciółkę o jej wszystkie tajemnice.

- Powiesz mi wreszcie o co chodzi?

- No właśnie. O czym gadałyście w czasie lekcji? - wtrącił się nasz przyjaciel.

- Ja serio pragnę wygrać chociażby ten konkurs i spotkać takiego Lukeya czy Niallka. - Zrobiła rozmarzoną minę, a ja analizowałam jej słowa.

- To są ci członkowie tego... one second of summer? - pytam ciekawa, czy podałam dobrą nazwę zespołu, lecz zirytowany wzrok Sam rozwiał moją nadzieję.

- Nie Vanesso. To chodzi o 5 Seconds Of Summer i One Direction. To jedne z największych przystojniaków na świecie i oddam nawet nerkę żeby ich spotkać.

- To oddaj - mówi z powagą Jason i patrzy na nasze twarze w poszukiwaniu jakiegokolwiek uśmiechu. Niestety, ale jego żarty nigdy nie będą śmieszne. Znaczy niektóre są, lecz czasem są bardziej denerwujące niż śmieszne.

- Niestety, muszę co innego im oddać... - powiedziała, wstając i udała się do klasy, do której już nas wpuszczali.

Do końca dnia jakoś nie udało nam się o tym znowu porozmawiać. Na następnych czterech lekcjach nauczyciele rozmawiali z nami o planach na wakacje. Cieszę się, że to nie było znowu oglądanie jakiegoś filmu, ale jednak wolałabym się czegokolwiek dowiedzieć. W końcu po to chodzę do szkoły, prawda?

Jason po zajęciach był czymś zajęty, więc zaprosiłam do siebie tylko Samantę. Nawet gdyby Jason mógł iść, to bym go jednak nie zaprosiła. Wiem, że moja przyjaciółka nie chciała mu mówić o tym wszystkim.

Odwiózł nas do domu mój tata, a po kilkunastu minutach pojechał po moje siostry. Byłyśmy w domu same, bo moja mama była jeszcze w pracy. Nie jadłyśmy nic w szkole, więc postanowiłyśmy zrobić jakieś kanapki.

- Dobra Samanto. Powiedz mi tu i teraz, jak mam ci pomóc z tym konkursem

- Bo wiesz... myślałam sobie, że... może mogłabyś... dać, nie no... pożyczyć mi... tak, to dobre słowo, jakąś swoją piosenkę.

- Czyli, żeby wygrać ten konkurs - tutaj zrobiłam efektywną pauzę, która o dziwo mi wyszła - to musisz napisać piosenkę?

- Tak... w piątek nie poszłam do szkoły, żeby coś napisać, ale... nie potrafię. W weekend też próbowałam. Odseparowałam się od wirtualnego świata, wyłączyłam wifi, nie czytałam żadnego fanfiction, ale nie napisałam nawet słowa...

- Dobra - odezwałam się po kilku minutach ciszy, w których patrzyła na mnie błagalnym wzrokiem. - Użyjesz mojej piosenki do konkursu, ale nikomu ani słowa. Nikt mie może się dowiedzieć, że prawdziwą autorką tej piosenki jest Vanessa.

- Dobrze. Naprawdę ci dziękuję! - krzyknęła i rzuciła mi się na szyje.

Z wielką chęcią oddałam jej piosenkę. Nie chciałam żeby ktoś się dowiedział, że komponuje, a nie oszukujmy się, ona na pewno wygra z moją piosenką.

Poszłyśmy na górę z talerzem pełnym kanapek. Sam od razu usiadła na kanapie i włączyła telewizor, a ja zaczęłam szukać mojego skarbu. Nazwałam to tak tylko dlatego, że było to ukryte w mojej szkatułce, ktorą otwierał klucz, znajdujący się wewnątrz mojego naszyjnika w kształcie serca. Wyciągnełam tekst "What a Girl Is" i podałam ją mojej przyjaciółce. Przeczytała szybko tekst i spojrzała na mnie zdziwiona.

- Nessa... przecież to jest świetne! Nie rozumiem, czemu nie chcesz się przyznać do tej piosenki?

- Tak jakoś. Nie lubię jej.

- Ale jak można czegoś takiego nie lubić? To ty powinnaś wziąć udział w tym konkursie.

- Nie, Sam, proszę. - Usiadłam obok niej i złapałam jej rękę. - Dałam ci ją, więc jest twoja, a ty wygrasz ten konkurs.

- Ale ty serio masz talent!

- Nie ma żadnego 'ale'! - przerwałam jej. - Albo weźmiesz tę piosenkę albo ją potargam i nigdy nie ujrzy światła dziennego.