İyi Okumalar...
Kahvaltı masasında oturmuş,hâlâ dün geceyi düşünüyordum. Beni öpmesi,dokunması beni benden alıyordu. İlk olduğu için etkilendiğim için böyledi,emindim. Masada tabağa değen çatal ve çay altı tabağı sesi hariç kimse konuşmuyordu. Evleneli iki gün olmuştu. Yeni gelin olarak sofrada yer almam kültüre göre ayıptı,ama Zuhal Hanım bana oturmam için baskı yapmıştı. Bu evde herkes kapalı kutu gibiydi. Miran'ın dedesi Yakup Ağa sadece gerektiği zaman,Oğlu Yavuz Ağa sadece soru ve emir verince konuşan ve Zuhal Hanım öyle değildi,bana yakın davranıyordu. Kendimi nedense garip hissediyordum. Benim ailem böyle değildi. Herzaman evde kavga vardı. Babam... Özledimmi diye sorarsanız,bilmiyorum. Masaya Miran oturunca gozlerimi ona diktim. Dün gece... Beni yine öpmüştü. Zorla değildi karşılıktı. Hoş benim gibi beceriksiz nekadar başarırsa...
Yavuz Ağa'nın sesiyle kendime geldim.
"Oğul,Istanbul'a yarin gidiysen,işleri hallet"
Yarin'mi? Bukadar çabukmu? En azından bir hafta rahatım. Onsuz daha rahat edeceğimden eminim.
"Yezda'nın da gelmesini istiyorum"
Gözlerimi ona diktim. Oda bana bakıp gülümsedi. Hemen gozlerimi kaçırdım.
Ben'mi ? Ah kesinlikle hayır. Ondan uzak duracağım diye sevinirken,birde onunla tek başıma ıstanbul'a gidecektim.
Kimse birşey demeyince bu onların kabul ettiklerinin işaretiydi. Miran istiyor diye onunla gitmeyeceğim. Ama bu ona kendim söylemek istiyorum. Ailesinin yanında ona karşı gelmek istemiyordum. En azından bunu hak ediyordu...
Odada Miran'ın gelmesini bekliyordum. Daha doğrusu gelmesini umuyordum. Kısa süre sonra odaya biri girdi. Giren Miran değil Zuhal Hanımdı.
"Buyrun"
Ayağa kalkmıştım buarada.
Yanıma gelip beni yatağa oturtup,karşımdaki koltuğa oturdu.
"Seninle konuşmam lazimdir"
Ne konuşacaktı acaba? İlk defa ciddi bir yüz ifadesi takınmıştı.
"Tabi buyrun"
Derin bir nefes alıp,konuşmaya başladı.
"Siye söylemek istiyem,çarşafi kimse görmedi,ama yakında torun isterler. Oğluma bir evlat verebilecenmi"
Ne demekti bunlar. Haklıydı ama kendince. Daha ona alışamamışken birde torunmu istiyorlardı. Kaç saat oldu evleneli,seksen saat bile doldurmadan bu konu,canımı sıkmıştı.
"Bakın Zuhal Hanım,ben Miran'ı yeni yeni tanımaya çalışıyorum. Buranın adetlerinide elbetteki biliyorum. Sizin bana böyle birşey sormanız üzgünüm ama kendinizce haklısınız. Ben bu evliliğe zorlandım. Şimdide istemediğim bir adamdan çocuk istemiyorum. Size saygısızca davrandığımı biliyorum,özür dilerim"
Elimi tutup güldü. Dalgamı geçtiğimi sanıyordu?
"Biye anne de,tamam zamanla oda olur inşallah"
Böyle birşey beklemiyordum. Benim tepkim bana bağırıp çağırıp odadan çıkmasını beklerken anlayışla karşıladı. Üstüne üstelik birde ona "Anne" dememi istiyordu. Elimi bırakıp birşey soylememe izin vermeden odadan çıktı. Hemen sonra Miran odaya girdi. Dolaptan ceketini aldı. Tam çıkacakken seslendim.
"Miran"
Arkasını dönüp bana baktı.
"Efendim"
Şimdi ne diyecektim. Düşününce kolay oluyor ama sonrası zor geliyordu.
"Ben seninle,Istanbul'a gelmek istemiyorum"
İlk başta beni baştan aşağıya süzdü. Kendimi biran çıplak hissetim.
"Peki"
Diyerek başını sallayıp odadan çıktı. Şimdi biraz pişman olmuştum. O beni götürmek istiyordu. Kalmamıda isteyebilirdi ama o ince düşüncelik yapıp benim gelmemi istemişti. Geçti artık... Yatağa uzanıp gözlerimi kapatıp dinlenmeye başladım. Dün gece diken üstündeydim sanki,Miran'ın uykuya dalmasını bekledim. Ama bu uzun bir bekleyişti...
Gözlerimi aralayıp baktığımda oda boştu. Ama başımda Miran bekliyordu.
"İyimisin"
Kafamı evet anlamında salladım. Rüyam berbattı. Rüya değilde kabus du. İğrenç bir kabus. Gerçekler yüzüme vuruluyordu.
"Peki"
Tam osirada telefonu çaldı. Cebinden çıkarıp bana birde telefona baktı. Birşey demeden odadan çıktı. Neden yanımda açmadı. İçim içimi yedi birden. Hızla yataktan zıplayıp odadan çıktım.
Karşı odanın kapısı açık,arkası dönük konuşuyordu. Duyduğum kelimeler yüzünden donup kaldım.
"Tamam gece yanında kalacağım"
Gitmelimiydim şimdi peki...?
Bebeklerim. Kısa olabilir,kusuruma bakmayın. Görüşmek üzere.
Sonunda Multimedia nasil olur öğrendim,kolaymış neyse hadi bakalim :D
