Never Together / Sequel To Forever

Κεφαλαιο 1

"Μην μου μιλάς, σε παρακαλώ" λέω σχεδόν ικετεύοντας και είμαι έτοιμη να κλείσω την πόρτα, αλλά με σταματάει.

"Λία δεν μπορείς να με αγνοείς για πάντα. Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από τότε. Σου ζήτησα συγγνώμη πολλές φορές. Το ξέρω ότι δεν υπάρχει δικαιολογία. Λυπάμαι που δεν σου το είπα, πραγματικά λυπάμαι"

Έχουν περάσει κιόλας τέσσερις μήνες; Μου φαίνεται σαν χθες όταν έφυγα από το σπίτι του Χάρρυ κλαίγοντας.

"Θα μπορούσες τότε να μου είχες πει την αλήθεια, όχι να μου λέτε όλοι ψέματα και ειδικότερα εσύ που είσαι η κολλητή μου" φωνάζω.

"Έκανα λάθος, εντάξει; Δεν θα έπρεπε να είσαι θυμωμένη μαζί μου, εγώ δεν ανακατεύτηκα καθόλου στα παιχνίδια του Χάρρυ" λέει και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του, μου φέρνει αηδία. "Ω έλα τώρα Λία σταματά να το παίζεις σκύλα και συγχώρεσε με". Ξέρω ότι αστειεύεται.

Νιώθω ακόμα πληγωμένη, αλλά παρόλα αυτά γνέφω και με αγκαλιάζει πιο σφιχτά από ότι περίμενα. Δεν ξέρω πως άντεξα την αγνοώ όλους αυτούς του μήνες. Είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να μου συμπαρασταθεί τώρα.

"Συγνώμη και πάλι. Μακάρι να στο είχα πει όταν το είχα μάθει " λέει και συνεχίζει να με αγκαλιάζει, καθώς χαϊδεύει την πλάτη μου. Με το ζόρι κρατάω τα δάκρυα μου.

"Πως το έμαθες;" την ρωτάω.

"Μου το είπε ο Νάιαλλ ένα βράδυ που ήταν μεθυσμένος. Όταν κατάλαβε τι μου είπε, με όρκισε να μην πω τίποτα, γιατί ο Χάρρυ υποτίθεται ότι σε ερωτεύτηκε. Φυσικά εγώ δεν τον πίστεψα" με κοιτάζει και συνεχίζει. "Ξέρεις την ημέρα που το έμαθες ήταν όλα κανονισμένο. Ο Νάιαλλ μου είπε να σε πείσω να βγεις έξω και θα σε πηγαίναμε αναγκαστικά στο σπίτι του Χάρρυ. Φυσικά ο Χάρρυ δεν το ήξερε"

"Μακάρι να μην ήμουν τόσο ηλίθια και αφελής" ξεφυσάω. Τώρα που έμαθα ότι όλα ήταν βάσει σχεδίου για να το μάθω νιώθω ακόμα πιο ηλίθια.

"Λία, δεν φταις εσύ. Έτσι και αλλιώς δεν θα κρατούσε πολύ αυτή η σχέση. Ήσασταν τόσο διαφορετικοί" αφήνει ένα γελάκι στο τέλος. "Ελπίζω να είσαι καλύτερα τώρα"

"Ναι...δηλαδή νομίζω. Απλά εύχομαι να φύγει όλος αυτός ο πόνος. Αλλά τώρα θέλω να αφοσιωθώ πλήρως στο κολέγιο"  λέω.

Πριν ένα μήνα περίπου ήρθε η επιβεβαίωση ότι με δέχτηκαν στο UCL και πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενη - ίσως το μόνο καλό πράγμα που συνέβη στην ζωή μου αυτούς τους μήνες. Τουλάχιστον το κολέγιο βρίσκεται στο Λονδίνο και δεν χρειάζεται να φύγω τώρα που συνήθισα. Επίσης, σκέφτομαι να ενοικιάσω ένα δικό μου διαμέρισμα και να αφήσω την μαμά και τον Κέβιν επιτέλους να ζήσουν μόνοι τους. Είμαι ενήλικη πλέον και νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να μένω μόνη μου.

Και η Χέιζελ, από ότι μου είπε, θα μετακομίσει εδώ. Αλλά δεν θα είμαστε στο ίδιο κολέγιο, δυστυχώς. Αυτό που με ξάφνιασε εντελώς είναι ότι θα συγκατοικήσει μαζί και με τον Νάιαλλ. Θαύμα είναι που τα έχουν ακόμα.

"Πόσο χαίρομαι που θα μετακομίσω εδώ και θα είμαστε μαζί, χωρίς να χρειάζεται να παίρνω το αεροπλάνο για να σε βλέπω" λέει χαμογελώντας.

"Ναι..." της δίνω ένα βεβιασμένο χαμόγελο.

"Θέλεις μήπως να φύγω; Μου φαίνεσαι λίγο κουρασμένη" λέει.

"Απλώς δεν κοιμήθηκα καλά" η φωνή μου τρέμει χωρίς λόγο, σαν να είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Τι πάει λάθος μαζί μου; Γιατί έχω γίνει τόσο ευαίσθητη;  Το βλέμμα της Χέιζελ πέφτει επάνω μου και αμέσως πιάνει το χέρι μου. Με λυπάται και το ξέρω.

Είμαι το κορίτσι που μετά το χωρισμό της, ενώ όλοι συνομήλικοι της πήγαιναν διακοπές με τους φίλους τους και γιόρτασαν την αποφοίτηση τους, εγώ καθόμουν κλειδωμένη στο δωμάτιο μου και χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα. Κάθε βράδυ μου ήταν δύσκολο να κοιμηθώ γιατί ένιωθα μια τρύπα μέσα στο στήθος μου. Μερικές φορές ούρλιαζα στον ύπνο μου και ερχόταν η μαμά μου να με ξυπνήσει, ψιθυρίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά. Νιώθω ακριβώς όπως όταν με άφησε ο μπαμπάς μου. Ίσως και χειρότερα. Αλλά πως είναι δυνατόν; Τον Χάρρυ τον γνώριζα μόνο μερικούς μήνες και τον αγάπησα όσο κανέναν άλλο στην ζωή μου. Τραγικό, έτσι;

Με κατέστρεψε. Μακάρι να μπορούσα απλώς να τον ξεχάσω. Να ξεχάσω ό,τι έγινε εκείνο το βράδυ και να προχωρήσω χωρίς να κοιτάξω πίσω ξανά, αλλά δεν μπορώ. Κάτι πάντα θα με τραβάει πίσω σε αυτόν. Και ξέρω ότι θα τον αγαπάω πάντα, γιατί έχει ένα κομμάτι της καρδιάς μου που θα κρατάει πάντα.

"Εντάξει, θα σε αφήσω να ξεκουραστείς. Τα λέμε" λέει και με αγκαλιάζει πάλι, πριν φύγει.

"Χέιζελ;" την φωνάζω και γυρνάει να με κοιτάζει, περιμένοντας να συνεχίσω.

"Θα περάσει αυτός ο πόνος, έτσι;" την ρωτάω.

"Το ελπίζω" χαμογελάει αχνά και εγώ γνέφω, ενώ γυρίζει να φύγει.

Την χαιρετάω και πηγαίνω στο δωμάτιο μου, να ξαπλώσω. Κοιτάζομαι στο καθρέφτη και δεν με αναγνωρίζω. Είμαι ένα ράκος. Δεν είμαι εγώ αυτή. Έχω αλλάξει. Όχι εμφανισιακά, αλλά ψυχικά. Λένε ότι ο πόνος αλλάζει τους ανθρώπους. Σίγουρα μπορώ να συμφωνήσω σε αυτό.

Το χειρότερο πράγμα από όλα δεν είναι ότι έχασα αυτόν. Είναι ότι έχασα τον εαυτό μου.

------------------

Ταράννν

Αποφάσισα να κάνω και δεύτερο βιβλίο!

Και ελπίζω να σας αρέσει.

Vote&Comment❤️