Never Together / Sequel To Forever

Κεφαλαιο 7

Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα στο κολέγιο. Ανυπομονούσα τόσο πολύ για αυτήν την στιγμή, που προετοιμάζομαι εδώ και μια εβδομάδα, για να είμαι σίγουρη ότι όλα θα είναι τέλεια. Προσπαθώ να διώξω όλο το άγχος που με έχει καταβάλει τις τελευταίες μέρες και να κάνω μόνο θετικές σκέψεις.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι μόνο και μόνο για να είμαι έτοιμη στην ώρα μου και πήγα γρήγορα στο μπάνιο, για να κάνω ένα ντους. Πάντα ένα ντους με χαλαρώνει. Βασικά, για κάποιο λόγο με βοηθάει να σκέφτομαι καθαρά και να φτιάχνεται η διάθεση μου. Είμαι η μόνη;

Αφού ντύθηκα, ακούω το κουδούνι να χτυπάει και ξέρω σίγουρα πως είναι η μαμά μου και ο Κέβιν, για να μου ευχηθούν καλή αρχή στο κολέγιο.

Ανοίγω την πόρτα και η μαμά μου αμέσως με αγκαλιάζει. "Δεν το πιστεύω ότι το κοριτσάκι μου θα πάει κολέγιο. Είμαι τόσο περήφανη για σένα" λέει έτοιμη να κλάψει. Προσπαθώ να ελευθερωθώ από την αγκαλιά της, πριν με πνίξει.

"Γεια σου κολεγιοκόριτσο" χαμογελάει ο Κέβιν, καθώς μπαίνει μέσα και του ανταποδίδω το χαμόγελο.

"Θες να σε πάμε στο κολέγιο;" ρωτάει η μαμά μου.

"Όχι. Το κολέγιο από εδώ είναι πολύ κοντά, οπότε μπορώ να πάω με τα πόδια" την καθησυχάζω. Πραγματικά φαίνεται πιο αγχωμένη και από μένα.

"Πω πω Λία γίνεται χαμός εδώ μέσα!" αναφωνεί η μαμά μου, κοιτάζοντας τριγύρω και χαμογελάω αμήχανα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ασχολούμαι και πολύ με τις δουλειές του σπιτιού τελευταία. "Θα μείνω να συμμαζέψω εδώ πέρα"

"Όχι, μαμά δεν χρειάζεται. Μπορώ και μόνη μου"

"Ναι, το βλέπω" με ειρωνεύεται.

"Καλά. Εγώ πρέπει να φύγω, γιατί θα αργήσω" λέω και παίρνω την τσάντα μου.

"Σίγουρα δεν θες να έρθουμε μαζί σου;" ρωτάει ο Κέβιν.

"Ναι, θα είμαι μια χαρά" χαμογελάω και τους χαιρετάω. Φυσικά η μαμά μου ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα πάλι. Πάντα υπερβολική.

_______

Το UCL είναι τεράστιο. Σίγουρα θα χαθώ εκεί μέσα. Παρακολουθώ κάποια παιδιά αποχαιρετούν τους γονείς τους και άλλα να παιδιά να προχωράνε, χωρίς να κοιτάνε τι γίνεται γύρω τους.

Στο UCL μπορείς να μείνεις και στις εστίες, αλλά σίγουρα προτιμούσα να έχω ένα δικό μου διαμέρισμα, χωρίς να μένω με κανένα παράξενο συγκάτοικο.

Πήρα το πρόγραμμα μου και το πρώτο μάθημα είναι η Λογοτεχνία. Τουλάχιστον ξεκινάει καλά η μέρα μου. Πηγαίνω στην τάξη, αν και ξέρω ότι δεν θα είναι κανείς ακόμα.

Όταν ανοίγω την πόρτα, βλέπω ένα άτομο να κάθεται σε ένα θρανίο και να είναι προσηλωμένος στο κινητό του. Νομίζω ότι μου θυμίζει κάποιον. Ο...Ζειν;

Όχι! Τι κάνει αυτός εδώ;

Όταν καταλαβαίνει την παρουσία μου,  τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα και αφήνει το κινητό του στο θρανίο. Πρέπει να φύγω από αυτή την τάξη τώρα, αλλά από ότι φαίνεται τα πόδια μου δεν συνεργάζονται με το μυαλό μου και έχω μείνει ακριβώς στην ίδια θέση που ήμουν.

"Εμμ...γειά" με χαιρετάει και τρίβει το σβέρκο του αμήχανα. Κάνω ένα βήμα πίσω και αμέσως το παρατηρεί. "Μην φύγεις" λέει και πιάνει το χέρι μου.

"Ζέιν άσε με ήσυχη" ξεφυσάω και τραβάω το χέρι μου από το κράτημα του.

"Σε παρακαλώ άκουσε με, μόνο για λίγο. Λυπάμαι πολύ για εκείνο το βράδυ. Βγήκα εκτός ελέγχου" απολογείται. Πραγματικά πιστεύει ότι θα τον συγχωρέσω;

"Δεν πρόκειται να σε συγχωρέσω ποτέ. Πήγα να το κάνω μια φορά και είδα που κατέληξε. Δεν είμαι τόσο ηλίθια. Δεν θα γίνω κανένα παιχνιδάκι σου" λέω.

"Το ξέρω ότι δεν έχεις κανένα λόγο για να με συγχωρέσεις και έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι θυμωμένη. Μακάρι να μπορούσα να επανορθώσω. Μετά από εκείνη την μέρα, σταμάτησα να πίνω" λέει και σκύβει το κεφάλι του.

Λία μην τον πιστεύεις. Μην γίνεσαι τόσο αφελής.

"Ξέρεις τι; Εσύ και ο Χάρρυ είστε ίδιοι. Κάνετε συνεχώς λάθη και μετά περιμένετε να σας συγχωρέσω. Αλλά μάντεψε; Κουράστηκα! Δεν θέλω κανέναν από εσάς στην ζωή μου" φωνάζω.

"Έχεις δίκιο..." ψιθυρίζει, ίσα που ακούγεται. "Ελπίζω μια μέρα να μπορέσεις να με συγχωρέσεις" συνεχίζει.
"Λυπάμαι και για αυτό που έγινε με τον Χάρρυ. Το έμαθα. Δεν σου αξίζει". Ενώ εσύ μου αξίζεις;

"Είμαι μια χαρά. Τον ξεπέρασα" λέω ψέματα. Φυσικά και δεν τον ξεπέρασα! Είμαι τόσο πληγωμένη. Του έδωσα τα πάντα και τώρα δεν έχω τίποτα. Νιώθω ένα τίποτα. Όταν με παράτησε και έφυγε. Όταν είπε ότι δεν με αγαπάει, όλα καταστράφηκαν.

Ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει, αλλά αρχίζουν να μπαίνουν άτομα μέσα στην αίθουσα και επιστρέφει πίσω στην θέση του, έχοντας σκυμμένο το κεφάλι του. Μήπως όντως μετάνιωσε; Αλλά με  τόσα άσχημα πράγματα που έχουν συμβεί στην ζωή μου τον τελευταίο χρόνο, δεν ξέρω αν μπορώ πλέον να εμπιστευτώ κανέναν.