Never Together / Sequel To Forever

Κεφαλαιο 16

Ένας δυνατός ήχος από το σαλόνι με κάνει να πεταχτώ από το κρεβάτι. Ακούστηκε σαν κάτι να έσπασε. Ίσως είναι ο Χάρρυ. Μα ποτέ σηκώθηκε από το κρεβάτι;

Σπρώχνω το χοντρό πάπλωμα από πάνω μου και αποχωρίζομαι την ζεστασιά του κρεβατιού μου, καθώς προχωράω στο χολ αποφασίζω να ακουμπήσω με τα χέρια τους τοίχους για να μην σκοντάψω πουθενά. Περπατάω σιγά σιγά προς το σαλόνι στις μύτες των ποδιών μου, επειδή τα πλακάκια είναι κρύα και ανατριχιάζω.

"Χάρρυ;" ρωτάω και η φωνή μου βγαίνει σχεδόν σαν ψίθυρος.

Καμία απάντηση.

Γιατί νιώθω λες και παίζω σε θρίλερ; Τώρα τι; Υποτίθεται ότι πρέπει να περιμένω τον σχιζοφρενή δολοφόνο να εμφανιστεί;

"Χάρρυ;" επαναλαμβάνω, αλλά και πάλι καμία απάντηση. Αρχίζω να νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι και νιώθω την καρδιά μου στο στήθος μου να χτυπάει πιο δυνατά. Ακούω έναν ακόμα θόρυβο. Πολύ κοντά μου. Εντάξει, τώρα έχω τρομοκρατηθεί.

Μπορείς απλά να ανοίξεις τα φώτα υπενθυμίζει το υποσυνείδητο μου.

"Χάρρυ αυτό δεν είναι καθόλου αστείο" φωνάζω, γελώντας νευρικά για να μην βάλω τα κλάματα. Ναι το ξέρω, είμαι φοβιτσιάρα. Έπρεπε να είχα ανοίξει τα φώτα, γιατί τώρα δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου.

Ακούω βήματα από πίσω μου και πάω να γυρίσω το κεφάλι μου, αλλά ένα χέρι τυλίγεται γύρω από την μέση μου και από το στόμα μου, φυλακίζοντας κάθε κραυγή μου βγάζω από το στόμα μου. Θεέ μου, θα πεθάνω!

Προσπαθώ να ξεφύγω από το δυνατό κράτημα, αλλά είναι αδύνατον. Γαμώτο είναι πολύ δυνατός. Δαγκώνω το δάχτυλο του δυνατά, για να αφήσει τουλάχιστον το στόμα μου. Βγάζει μια κραυγή, αλλά δεν με αφήνει.

"Μην γίνεσαι άτακτο κορίτσι" ψιθυρίζει στο αυτί μου και το μόνο που θέλω είναι τρέξω μακριά από αυτόν, που δεν ξέρω καν πως μπήκε μέσα στο σπίτι μου!
Κάποιος εμφανίζεται μπροστά μου, πολύ πιο ψηλός από μένα. Υπάρχει και άλλος;

Προσπαθώ να δω το πρόσωπο του, αλλά δεν βλέπω σχεδόν τίποτα. Μπορώ να αναγνωρίσω ότι έχει έντονα χαρακτηριστικά και είναι πολύ γεροδεμένος.

Ξαφνικά, νιώθω ένα έντονο κάψιμο στο χέρι μου. Μπορώ να δω ότι κρατάει μαχαίρι. Βγάζω μια ακόμη κραυγή πόνου και νιώθω τα πόδια μου αδύναμα. Αν δεν με κρατούσε αυτός από την μέση μου σίγουρα θα έπεφτα. Πρέπει κάτι να κάνω. Και ποιοι στο διάολο είναι αυτοί τέλος πάντων;

Επιτέλους τα πόδια μου υπακούν στην θέληση μου και βαράω όσο πιο δυνατά μπορώ τον άντρα μπροστά μου στην περιοχή του. Τον βλέπω να πέφτει κάτω, σφαδάζοντας από τον πόνο και για μια στιγμή νιώθω περήφανη για τον εαυτό μου.

"Την γάμησες πουτάνα!" φωνάζει και ο άνδρας από πίσω μου με σπρώχνει δυνατά πάνω στον τοίχο, χτυπώντας το κεφάλι μου και πέφτω κάτω. Ο άλλος, που τον χτύπησα, σηκώνεται και έρχεται κοντά μου. Φόβος με έχει κατακλύσει και όλο μου το σώμα τρέμει, χωρίς να μπορώ να το ελέγξω.

"Δεν θα μιλήσεις σε κανέναν για αυτό. Ούτε στον Χάρρυ σου. Με κατάλαβες;" λέει σκληρά και χαϊδεύει το μάγουλο μου. Ξαφνικά νιώθω το χέρι του να προσγειώνεται δυνατά πάνω σε αυτό. Πολύ δυνατά. Το πρόσωπο μου αγγίζει τα κρύα πλακάκια του πατώματος και κλείνω τα μάτια μου, ελπίζοντας το τσούξιμο στο μάγουλο μου να περάσει.

Ήθελα να του πω πως αν μάθει ο Χάρρυ τι μου κάνατε, θα πεθάνετε και οι δύο, αλλά δεν μίλησα γιατί ήθελα να ζήσω ακόμη.

"Με κατάλαβες;" φωνάζει και γνέφω γρήγορα. Ανακουφίζομαι όταν φεύγει από δίπλα μου.

"Καλό κορίτσι" λέει και τον χάνω από το οπτικό μου πεδίο. Ο άλλος εκεί που πήγε να φύγει, με χτύπησε στα πλευρά με το πόδι του και νιώθω τον πόνο να κατακλύζει όλο μου το σώμα.

Μετά από αυτό, όλα σκοτείνιασαν.

________

Το ξέρω, πολύ βαρετό κεφάλαιο...

Τώρα που τελείωσαν οι εξετάσεις θα ανεβάζω σχεδόν κάθε μέρα.❤️