Never Together / Sequel To Forever

Κεφαλαιο 28

Απ' ότι φαίνεται κάνεις δεν ξέρει τι μπορεί να του επιφυλάσσει η ζωή. Κανείς δεν ξέρει αν η τελευταία φορά είναι όντως η τελευταία φορά. Όλοι περιμένουμε περισσότερο. Ο Χάρρυ μου είχε υποσχεθεί ότι θα είναι για πάντα μαζί μου, αλλά μάλλον ποτέ δεν προσπάθησε να τηρήσει την υπόσχεση του.

"Μπορείς να κλάψεις. Σε έχω δει αρκετές φορές να κλαις" λέει ο Λούις. Ναι, δεν νομίζω ότι με κάνεις να νιώθω καλύτερα. Νομίζω πως πρέπει να σταματήσω να κλαίω μπροστά σε ανθρώπους, δείχνω αδύναμη και δεν θέλω να λυπούνται.

"Λία, θέλω να ξέρεις ότι λυπάμαι που δεν σου είπα ότι ο Χάρρυ είναι ζωντανός"

"Δεν έχει σημασία τώρα" σηκώνω του ώμους μου.

"Επειδή αυτή την στιγμή μπορεί να σε απατάει;" σχεδόν γελάει. Αυτό δεν είναι γέλια.

Αν όντως πήγε με άλλη; Αν όντως πηδούσε μια άγνωστη, ενώ με άφηνε να τον περιμένω; Ένιωσα το στομάχι μου να ανακατεύεται και κράτησα την ανάσα μου, ελπίζοντας να μην ξεράσω μέσα στο αμάξι.

Όταν σταμάτησε μπροστά από το κλαμπ και είδα το Range Rover του Χάρρυ, έμεινα ακίνητη. Το μόνο πράγμα που κουνιόταν πάνω μου ήταν τα δάκρυα μου.

"Θα έρθεις;" ρωτάει. Έγνεψα καταφατικά, ακόμα και αν δεν είχα το θάρρος να πάω εκεί μέσα.

Αυτό κλαμπ δεν είχε κάτι διαφορετικό - έτσι και αλλιώς εμένα όλα ίδια μου φαίνονται - απλά ίσως ήταν λίγο πιο παλιό από τα άλλα. Αλλά το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν η πινακίδα με τα ροζ φωσφοριζέ γράμματα και μου έφερνε αηδία.

Μπαίνοντας μέσα, αμέσως μύρισα την άθλια μυρωδιά τσιγάρου και αλκοόλ. Δεν ξέρω πως κρατήθηκα, να μην φύγω από εδώ τρέχοντας.

"Εγώ θα πάω να βρω τον Ζέιν και τον Χάρρυ. Κάτσε εδώ" απέτησε και απλά έγνεψα καταφατικά, πριν τον δω να φεύγει. Τι πιο υπέροχο να βρίσκεσαι μόνη σου σε ένα κλαμπ με ανώμαλους γύρω σου!

"Λία;" κατάλαβα αμέσως ποιανού φωνή είναι, αλλά ακόμα συγκρατούσα αυτήν την λαχτάρα να φύγω.

Γύρισα αργά - αργά προς το μέρος του και αναρωτιόμουν πως θα αντικρίσω ξανά αυτό το πρόσωπο, χωρίς να βάλω τα κλάματα. Αν ήθελα να δείξω δυνατή, δεν έπρεπε να κλάψω. Σχεδόν τρόμαξα με το πόσο κόκκινα ήταν τα μάτια του, όμως το σακουλάκι με το χόρτο, που κρατούσε στο χέρι του, τον πρόδιδε ότι είχε καπνίσει.

"Τι κάνεις εδώ;" ρωτάει με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη του. Δεν μ' άρεσε καθόλου αυτό το χαμόγελο.