Never Together / Sequel To Forever

Κεφαλαιο 17

Ανοιγοκλείνω πολλές φορές τα μάτια μου, μέχρι να καταλάβω ότι βρίσκομαι ακόμα ξαπλωμένη στα κρύα πλακάκια του πατώματος. Σκηνές από το χθεσινό βράδυ έρχονται στο μυαλό μου και μου έρχεται να ξεράσω. Ο πόνος στα κόκαλα μου και στους μύες μου, με δυσκολεύει να σηκωθώ από το πάτωμα. Παρατηρώ την πληγή μου κατά μήκος του χεριού μου, που μοιάζει με κόψιμο, και κλείνω ξανά τα μάτια μου, ελπίζοντας ότι όλο αυτό είναι ένα απαίσιο όνειρο.

Το άκουσμα της πόρτας να κλείνει, με κάνει να σηκωθώ γρήγορα, αγνοώντας όλους τους πόνους σε διάφορα σημεία του σώματος μου και να πάω στο μπάνιο.

"Λία;" ακούω την φωνή του Χάρρυ και κλειδώνω την πόρτα του μπάνιου, σε περίπτωση που θελήσει να μπει.

Θέλω να τον ρωτήσω που ήταν ολόκληρο το βράδυ και με άφησε μόνη, γιατί αν δεν εξαφανιζόταν, δεν θα βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση τώρα.

"Στο μπάνιο είμαι" λέω και ακούω τα βήματα του να πλησιάζουν. Βλέπω το πόμολο να κουνιέται, ενώ χτυπάει την πόρτα δυνατά.

"Λία γιατί κλείδωσες;" ρωτάει και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Ω Θεέ μου. Το θέαμα μπροστά μου με τρομάζει. Το δεξί μου μάγουλο έχει πάρει την απόχρωση σκούρου κόκκινου και είναι ελαφρώς πρησμένο από την σφαλιάρα που μου έδωσε εκείνος. Στο χέρι μου φαίνεται η βαθιά πληγή και αν σηκώσω λίγο την μπλούζα μου μπορεί ο καθένας να διακρίνει το έντονο μωβ σημάδι στο πλευρό μου. Πως υποτίθεται πρέπει να τα κρύψω όλα αυτά από τον Χάρρυ;

"Γιατί κλείδωσες;" επαναλαμβάνει ο Χάρρυ και χτυπάει συνεχώς την πόρτα. Ανοίγω την βρύση του νιπτήρα.

"Κάνω μπάνιο" λέω και πιάνω γρήγορα το νεσεσέρ μου.

"Αυτή είναι η βρύση του νιπτήρα" λέει γελώντας και στριφογυρίζω τα μάτια μου, αν και ξέρω ότι δεν με βλέπει.

"Τώρα βγαίνω" προσπαθώ να τον αποφύγω.

"Καλά. Πάω να φτιάξω πρωινό" λέει και ακούω τα βήματα του να απομακρύνονται. Ουφ Θεέ μου! Δεν θα την βγάλω καθαρή, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Παίρνω το κονσίλερ από το νεσεσέρ και βάζω όσο πιο πολύ μπορώ στο μάγουλο μου για να κρύψω το κόκκινο σημάδι. Κοιτάζω το αποτέλεσμα και δεν βλέπω και μεγάλη βελτίωση, αλλά τουλάχιστον δεν είναι τόσο εμφανές όσο πριν.

Βάζω το χέρι μου κάτω από την βρύση για να καθαρίσω την πληγή από το αίμα και παίρνω το βαμβάκι με το οινόπνευμα, βάζοντας το πάνω στην πληγή. Το τσούξιμο που νιώθω είναι ανυπόφορο και δαγκώνω τα χείλη μου για να μην ουρλιάξω. Φοράω μια ζακέτα από τα άπλυτα, αφού είναι η μόνη μου επιλογή για να κρύψω τα σημάδια στα χέρια μου.