Never Together / Sequel To Forever

Κεφαλαιο 32

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου μόνο και μόνο για να βρεθώ αγκαλιά με την λεκάνη της τουαλέτας. Ό,τι είχα φάει το προηγούμενο βράδυ, το είχα βγάλει από μέσα μου. Μέσα από τα κλάματα μου πάτησα το καζανάκι και έπλυνα καλά τα δόντια μου. Έριξα στο πρόσωπο μου κρύο νερό, προσπαθώντας να ηρεμήσω. Όλα είναι χάλια!

Έμεινα να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Το πρόσωπο μου είναι χλωμό και σαν να μην έφτανε αυτό οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου είναι πιο έντονοι από ποτέ.

Ήλπιζα ότι η μητέρα μου θα είχε φύγει μέχρι τώρα, αλλά άκουγα την φωνή της στην κουζίνα. Περπάτησα μέχρι εκεί με αργά βήματα, όμως σταμάτησα όταν μια γνωστή φωνή μίλησε.

"Τι πρέπει να κάνω;" Ο Χάρρυ. Ήταν ο Χάρρυ. Θεέ μου θα αναγνώριζα αυτή τη φωνή παντού.

"Χρόνο. Δώσε της χρόνο. Ξέρω, είναι αργό και οδυνηρό, αλλά λειτουργεί"

"Όμως" συνέχισε. "Υπάρχει και το ενδεχόμενο να είναι της μοίρας να μην είστε μαζί και πρέπει να σταματήσεις να προσπαθείς. Τότε, θα είσαι ελεύθερος"

"Μαλακίες". Κανονικά αν βρισκόμουν και εγώ εκεί θα τον μάλωνα για το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί μπροστά στην μητέρα μου, αλλά τώρα παραμένω σιωπηλή.

Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Ο Χάρρυ και η μητέρα μου συζητούσαν για την σχέση μας;!

«Την αγαπώ" ψιθύρισε, ίσα ίσα που τον άκουσα.

"Χάρρυ, αυτό δεν είναι αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον δεν τον πληγώνεις. Και εσύ την έχεις πληγώσει αρκετές φορές" η φωνή της μητέρας μου ήταν ήρεμη, κάτι πολύ περίεργο αν σκεφτείς ότι το προηγούμενο βράδυ του φώναζε να φύγει από το σπίτι μου.

"Το ξέρω, γαμώτο, το ξέρω. Και δεν είμαι χαρούμενος για αυτό! Σκεφτόμουν ότι ήμουν τόσο τυχερός που την είχα και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω για να την έχω πίσω" η φωνή του τρέμει και συγκρατώ την επιθυμία μου να πάω να τον αγκαλιάσω, όσο και να φαίνεται ότι τη χρειάζεται. "Και το βλέπω στα μάτια της, δεν μ' αγαπάει πια. Με μισεί και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει, γιατί είμαι ένας κόπανος, που δεν ξέρει πως να αγαπάει. Είναι ακόμα ένα άτομο που έδιωξα μακριά μου".

Η καρδιά μου πονούσε. Ακόμα και αν δεν τον έβλεπα, ήξερα ότι έκλαιγε. Δεν ήθελα να είναι λυπημένος. Γιατί νιώθω άσχημα για αυτόν; Δεν θα έπρεπε να νιώθω άσχημα.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα την πόρτα να κλείνει με δύναμη. Οι μητέρα μου σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε με τα μάτια της υγρά, ενώ εγώ την πλησίασα. Άνοιξε τα χέρια της και αμέσως βρέθηκα στην αγκαλιά της, τυλίγοντας τα χέρια μου σφιχτά γύρω της.