Never Together / Sequel To Forever

Κεφάλαιο 30

Κοιτάζω το λευκό ταβάνι, που για κάποιον άγνωστο λόγο πάντα με ηρεμεί. Ακόμα ελπίζω ότι το χθεσινό βράδυ ήταν ένας απαίσιος εφιάλτης. Ελπίζω ότι ο Χάρρυ κοιμάται δίπλα μου και ότι όταν ξυπνήσει θα με φιλήσει με αυτά τα υπέροχα σαρκώδη χείλη του και εγώ θα ζητάω μανιωδώς για περισσότερο. Κλείνω τα μάτια μου, προτιμώντας να ζω σε αυτήν την όμορφη παραίσθηση, για να μην οδηγηθώ στο να πληγώσω εγώ η ίδια τον εαυτό μου. 

Και τώρα; Θα είναι όλα όπως ήταν πριν;

Θα ήμουν ηλίθια, αν περίμενα τον Χάρρυ να έρθει εδώ και να μου ζητήσει συγνώμη για όλες τις φορές που με πλήγωσε.

Η αλήθεια είναι ότι φταίω εγώ. Δεν έπρεπε να δωθώ τόσο εύκολα σε αυτόν. Ήμουν αφελής. Και τώρα είναι αργά να μετανιώσω για ένα δικό μου λάθος.

Όντως ο έρωτας σε κάνει ευάλωτο. Σε κάνει να πέφτεις με τα μούτρα στο έδαφος, χωρίς ανάσα, και να σέρνεσαι προς την Κόλαση. Και εγώ ήθελα να καώ στην Κόλαση. Γιατί το άξιζα.

Είμαι αξιολύπητη. Γιατί ο θάνατος μου φαινόταν σαν να είναι η λύτρωση μου; Τα μάτια μου έτσουζαν και άρχισα πάλι να κλαίω. Έκλαιγα πάνω στο μαξιλάρι μου. Μια χοντρή κουβέρτα κόπωσης με κάλυψε, σαν να μου έλεγε να κοιμηθώ. Κοιμήσου και όλα θα περάσουν.

Όταν μύρισα μια υπέροχη μυρωδιά φαγητού, σκέφτηκα ότι ο Χάρρυ μου μαγείρευε. Μήπως όντως ήταν εφιάλτης; Ο Χάρρυ είναι εδώ.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι γρήγορα και σχεδόν τρέχοντας πήγα στην κουζίνα, μόνο και μόνο για να απογοητευτώ. Έβλεπα την μαμά μου να μαγειρεύει και ήθελα να κλάψω, επειδή δεν ήταν ο Χάρρυ. Μετάνιωσα που της έδωσα τα κλειδιά του σπιτιού μου, μιας που σήμερα ήθελα να μείνω μόνη μου.

"Λία, δεν κατάλαβα ποτέ ξύπνησες! Σου ετοιμάζω πρωινό" ήρθε προς το μέρος μου και τύλιξε τα χέρια της γύρω μου, για μια αγκαλιά που χρειαζόμουν. Δεν θα κλάψεις Λία, όχι μπροστά στην μητέρα σου, έλεγα στον εαυτό μου.

"Ευχαριστώ μαμά" είπα χαμηλόφωνα και κάθισα στην καρέκλα, ενώ αυτή έφερε το πιάτο μπροστά μου και ήρθε απέναντι μου. Μου ήρθε ναυτία από την μυρωδιά του μπέικον και το στομάχι δέθηκε κόμπος.

"Είσαι καλά; Μου φαίνεσαι κάπως χλωμή" είπε, καθώς έβαζε μια μπουκιά στο στόμα της και έβγαλε έναν αναστεμαγμό απόλαυσης.

"Καλά είμαι" μουρμούρισα και έγνεψε καταφατικά. "Με τον μπαμπά μαλώνατε συχνά;" ρώτησα γρήγορα και είδα τα χείλη της να σχηματίζονται σε μια γραμμή. Ίσως της φάνηκε πολύ ξαφνική αυτή η ερώτηση, αλλά εγώ ήθελα να μάθω. Και ίσως να μου έδινε και κάποια συμβουλή, για να ξέρω τι να κάνω με τον Χάρρυ.