Never Together / Sequel To Forever

Κεφαλαιο 10

Ξύπνησα πάλι με πονοκέφαλο. Και αποκλείεται να είναι από το ποτό. Νιώθω όλο μου το σώμα μου να πονάει. Όχι μόνο αυτό και ο λαιμός μου με σκοτώνει. Ευτυχώς σήμερα δεν έχω μάθημα, επειδή είναι Σάββατο.

Χτυπάει το κουδούνι και βρίζω από μέσα μου, που κάποιος χάλασε την ηρεμία μου και τώρα πρέπει να σηκωθώ από το μαλακό κρεβάτι μου. Σηκώνομαι με το ζόρι, σέρνοντας τα πόδια μου μέχρι την πόρτα και την ανοίγω. Γουρλώνω τα μάτια μου, όταν βλέπω τον Ζειν.

"Ζειν;" ρωτάω με πνιχτή φωνή. Δεν ξέρω αν η πνιχτή φωνή μου ήταν επειδή δεν περίμενα να τον δω εδώ ή επειδή ο λαιμός πονάει αφάνταστα και με δυσκολία μπορώ να μιλήσω.

"Είσαι καλά;" ρωτάει και γνέφω, αποφεύγοντας να μιλήσω.

"Σίγουρα; Δεν μου φαίνεσαι πολύ καλά" λέει ανήσυχος.

"Ναι, είμαι μια χαρά" ανασηκώνω τους ώμους μου.

"Εμ...μπορώ να περάσω;" ρωτάει και τρίβει αμήχανα τον αυχένα του.

"Ν-ναι φ-φυσικά" τραυλίζω και κάνω στην άκρη για να περάσει και τον ακολουθώ στο σαλόνι. Νιώθω τόσο άβολα.

"Γιατί ήρθες;" ρωτάω και κάθομαι απέναντι του.

"Πειράζει;" ρωτάει.

"Όχι απλώς νόμιζα ότι θύμωσες επειδή...είπαμε κάποια πράγματα" λέω.

"Ναι, για αυτό ακριβώς ήθελα να ζητήσω συγγνώμη" κοιτάζει τα χέρια του.
"Δεν το ήξερα ότι μετακόμισες. Πήγα στο σπίτι σου και ο πατέρας σου μου είπε που μένεις"  προσπαθεί να αλλάξει θέμα.

"Ω, δεν είναι ο πατέρας μου" λέω τόσο σιγά που ακούγεται σαν ψίθυρος και κοιτάζω κάτω τα πόδια μου. Ο Ζέιν αντιλήφθηκε την αντίδραση μου και άνοιξε τα μάτια του διάπλατα.

"Λία δεν το ήξερα. Λυπάμαι" απολογείται.

"Δεν χρειάζεται να λυπάσαι. Το έχω ξεπεράσει. Έμαθα ότι δεν άξιζε να στεναχωριέμαι για αυτόν τόσα χρόνια" ανασηκώνω τους ώμους μου.

"Τι εννοείς;" ρωτάει.

"Ο πατέρας μου ήταν μπλεγμένος με ναρκωτικά" λέω.

"Ω, λυπάμαι"

"Σταμάτα να λυπάσαι. Απλά κατάλαβα ότι δεν νοιαζόταν τόσο για μένα όσο νόμιζα. Οι πατέρες είναι υπερεκτιμημένοι" λέω και ακολουθεί μια σιωπή. Είναι πολύ παράξενο να μιλάω για τον μπαμπά μου. Πότε δεν ήθελα να το συζητάω, αλλά ο Ζέιν μου δίνει ένα αίσθημα εμπιστοσύνης.