Never Together / Sequel To Forever

Κεφαλαιο 5

Το νέο μου διαμέρισμα είναι αρκετά μεγάλο για ένα άτομο. Τουλάχιστον είναι κοντά στο κολέγιο, οπότε μπορώ να πηγαίνω με τα πόδια. Είμαι ευγνώμων που η μαμά μου με βοήθησε σ' αυτό, διαφορετικά δεν θα τα είχα καταφέρει να βρω ένα σπίτι μόνη μου.

Είμαι ενθουσιασμένη, όχι μόνο επειδή πλέον ζω μόνη μου, αλλά και επειδή είμαι μακριά από ακριβή γειτονιά του Λονδίνου, ειδικότερα από αυτόν.
Αλήθεια, προσπαθώ όσο περισσότερο μπορώ να μην σκέφτομαι τον Χάρρυ, αλλά είναι δύσκολο. Και το γράμμα που μου άφησε, με κάνει να το σκέφτομαι όλο και περισσότερο - δεν θα το αρνηθώ.

Όταν χτυπάει το κουδούνι σηκώνομαι από τον καναπέ μου και ανοίγω την πόρτα, για να δω την Χέιζελ με ένα τεράστιο χαμόγελο.

"Έφερα ντόνατς!" μου δείχνει το κουτί και τελικά χαίρομαι που την συγχώρεσα τόσο γρήγορα. Μόλις μπαίνει μέσα στο σπίτι, τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα. Δεν μπορώ παρά να γελάσω με την αντίδραση της.

"Γίνεται χαμός εδώ μέσα". Έχει ένα δίκιο. Όλο το σπίτι είναι γεμάτο κούτες, που δεν μπόρεσα ακόμα να ξεπακετάρω.

"Γι' αυτό ήρθες εδώ για να με βοηθήσεις" της λέω και γελάει.

"Με τίποτα. Εγώ ήρθα για να φάμε μαζί τα ντόνατς" λέει. "Αλλά δεν θα με χάλαγε τα φάω μόνη μου, ενώ εσύ θα ξεπακετάρεις" την σκουντάω ελαφρά και στριφογυρίζω τα μάτια μου. Αρχίζω με την πρώτη κούτα και αμέσως ακούω την φωνή της Χέιζελ από πίσω μου.

"Νομίζω ότι ξέχασες κάτι" λέει και μου πετάει το τσαλακωμένο γράμμα του Χάρρυ. "Δεν το διάβασα, μην ανησυχείς".

Αφήνω μια ανάσα. "Ξέρεις για κάποιο λόγο το άφησα εκεί"

"Εγώ νομίζω ότι είναι σημαντικό να το κρατήσεις"

"Δεν είναι και τόσο σημαντικό" ανασηκώνω τους ώμους μου.

Το λέει αυτή που καθόταν δύο ώρες πάνω από αυτό το χαρτί, κλαίγοντας υπενθυμίζει η συνείδηση μου.

Βάζω το γράμμα μέσα σε ένα συρτάρι στο δωμάτιο μου και επιστρέφω πίσω στην κουζίνα, βλέποντας την Χέιζελ να έχει καταβροχθήσει τα ντόνατς που αγόρασε.

"Άφησε μου και κανένα" ειρωνεύομαι.

"Πείνασα" ανασηκώνει τους ώμους της και γελάω. Πραγματικά αυτό το κορίτσι δεν θα αλλάξει ποτέ.

_________

Είμαι τόσο κουρασμένη. Τελικά είναι πιο δύσκολο από ότι περίμενα να ξεπακετάρεις πράγματα. Ευτυχώς που είχα και την Χέιζελ. Στην αρχή, γιατί μετά μόνο με κοιτούσε.