Never Together / Sequel To Forever

Κεφαλαιο 18

"Λία θα φύγω" λέει τελικά, ενώ νιώθω να μου κόβεται η ανάσα.

"Τι;" η φωνή μου βγαίνει με δυσκολία. Δεν γίνεται αυτό...δεν...δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ καθαρά.

"Δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι όταν είσαι μαζί μου είσαι σε κίνδυνο. Εννοώ, κοίτα τι σου έκαναν" με δείχνει και καταλαβαίνω ότι εννοεί τα χτυπήματα που μου προκάλεσαν οι δύο άνδρες.
"Θα φύγω για να είσαι ασφαλής" ψιθυρίζει και σκουπίζει τα δάκρυα στα μάγουλα μου, που δεν είχα καταλάβει ότι έτρεξαν.

"Σε παρακαλώ Χάρρυ δεν μπορείς να μου το κάνεις αυτό! Δεν μπορείς να με παρατήσεις. Δεν μπορείς-" λέω ανάμεσα από τα αναφιλητά μου και πριν προλάβω να συνεχίσω ο Χάρρυ με αρπάξει στην αγκαλιά του και αφήνω και άλλα δάκρυα να τρέξουν. Νιώθω τα χέρια του να τυλίγονται γύρω από την μέση μου και την μυρωδιά του να κατακλύζει τα ρουθούνια μου.

"Σε παρακαλώ Χάρρυ μην αφήσεις" ψιθυρίζω κλαίγοντας και τον σφίγγω πιο σφιχτά στην αγκαλιά μου. Δεν θα αντέξω να φύγει πάλι. Το έκανε μια φορά, όταν πήγε στην Νέα Υόρκη, και δεν θέλω να νιώσω ξανά αυτό το απαίσιο συναίσθημα. Αν με αφήσει θα πληγωθώ, το ξέρω.

"Μωρό μου θα είμαι πάντα εδώ να σε προσέχω. Δεν θα σε αφήσω ποτέ" ψελλίζει και μου δίνει φιλιά σε όλο μου το πρόσωπο κάνοντας με να χαμογελάσω αχνά.

"Να έτσι, θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς. Ακόμα και αν σε έκανα πολλές φορές να κλάψεις, δεν το ήθελα πραγματικά" λέει και εγώ τον πιάνω από αυχένα του για να κολλήσω πάλι τα χείλη μας. Αυτός γρήγορα ανταποκρίνεται και χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Είναι ένα ρομαντικό και τρυφερό φιλί, σαν να προσπαθούμε να εκφράσουμε όλα μας τα συναισθήματα μέσα από αυτό το φιλί.

Μου είναι τόσο δύσκολο να τον αποχωριστώ. Γιατί πρέπει να φύγει; Και γιατί πιστεύει ότι αν φύγει θα είναι όλα καλύτερα; Δεν θα είναι γαμώτο!

"Σ' αγαπώ" ψιθυρίζω, όταν απομακρύνεται το φιλί μας και ενώνει τα κούτελα μας, ενώ τα δάκρυα μου δεν έχουν σταματήσει ούτε λεπτό.

"Σ' αγαπώ" λέει και η αναπνοή του χτυπάει το πρόσωπο μου.

Αυτές οι δύο λέξεις είναι τόσο σημαντικές για μένα. Μπορούν να με κρατήσουν ζωντανή.

__________

Από την στιγμή που ξύπνησα ένιωθα ένα κενό στο στήθος και δεν μπορούσα να αναπνεύσω σωστά. Δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι, δεν είχα την δύναμη ούτε ένα βήμα να κάνω. Τα μάτια μου πλέον είχαν στερέψει από δάκρυα. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν πρισμένα και κόκκινα, αφού τα δάκρυα μου χθες έτρεχαν σαν ποτάμι.

Ο πόνος στο στήθος μου που επέστρεψε και δεν τον αντέχω. Είναι σαν μια κραυγή να προσπαθεί να βγει από μέσα μου, αλλά την κρατάω εγκλωβισμένη. Όσο και να φωνάξω, όσο και τσιρίξω αυτός ο πόνος δεν θα φύγει. Όχι όσο είναι μακριά μου.

Θα μπορέσω να τον δω ξανά;

Ο ήχος ειδοποίησης του κινητού μου με έκανε να σηκωθώ απότομα από το κρεβάτι και να τρέξω στο σαλόνι για να δω το μήνυμα που είχα. Ένα κύμα χαράς διαπέρασε το κορμί όταν φαντάστηκα πως είναι ο Χάρρυ, αλλά αντίκρισα ότι είναι από ένα άγνωστο νούμερο.

Δεν ήθελα να διαβάσω το μήνυμα, αλλά η περιέργεια με είχε φάει. Και αν ήταν από την ομάδα που μου έλεγε ο Χάρρυ;

Ένιωσα τα χέρια μου να τρέμουν. Τώρα χωρίς τον Χάρρυ είμαι πάλι αβοήθητη. Πως υποτίθεται ότι θα ήμουν ασφαλής χωρίς αυτόν;

Τρομάζω στην σκέψη ότι μπορούν να έρθουν ξανά αυτοί οι άνδρες και με χτυπήσουν. Διέγραψα το μήνυμα πριν καν το διαβάσω και άφησα πίσω το κινητό μου στο τραπεζάκι του σαλονιού.

Ξάπλωσα πάλι στο κρεβάτι μου και τυλίχτηκα με το ζεστό πάπλωμα, περιμένοντας να πάρει ο ύπνος, ξανά. Και οι ωραίες αναμνήσεις μου με τον Χάρρυ έπαιζαν σαν ταινία στο μυαλό μου, αφού ήταν ο μόνος τρόπος για να είμαι χαρούμενη, έστω και αν είχε φύγει.