Never Together / Sequel To Forever

Κεφάλαιο 33

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ.

Είμαι στον παράδεισο. Έτσι νιώθω κάθε φορά μαζί του. Βρίσκομαι σε αυτό το ροζ συννεφάκι που όλα νομίζεις ότι είναι τέλεια. Η ζωή μου χωρίς αυτόν δεν έχει νόημα - χωρίς να υπερβάλλω - και είμαι πολύ ανόητη που άργησα τόσο πολύ να το καταλάβω. Αλλά, ακόμα και τώρα σκεφτόμουν αν αυτός με αγαπούσε. Είχε μετανιώσει ή ήμουν ακόμα ένα θύμα του;

Τον πλησίασα νωχελικά. Ήταν τόσο όμορφος, που έφτανα σε σημείο να φανταζόμουν αν όντως υπάρχει ένας τόσο όμορφος άνθρωπος. Όμως, βρισκόταν εδώ μπροστά μου· τόσο αψεγάδιαστος, σαν Θεός.

Άγγιξα το μάγουλο του, αλλά απομακρύνθηκε, κάνοντας με να συνοφρυωθώ.

"Τι συμβαίνει;" ρώτησα περίεργη.

"Δεν θέλω να προχωρήσουμε τόσο γρήγορα". Η απάντηση του ήταν κάτι που δεν περίμενα. Κατάλαβε την σύγχυση στο πρόσωπο μου και τα χείλη του ελαφρώς χωρίστηκαν, σαν ήθελε να μου πει κάτι, αλλά το μυαλό μου είχε ήδη αρχίσει να βγάζει τα χειρότερα σενάρια.

"Γιατί όχι; Α, ναι ξέχασα εσύ προτιμάς να πηδάς τσούλες, έτσι;" ο τόνος μου ήταν ειρωνικός και ο Χάρρυ φαίνεται πληγωμένος από τις λέξεις που ξεστόμισα.

"Προσπαθώ να το κάνω σωστά, εντάξει; Θέλω να σου εξηγήσω τι συνέβη εκείνο το βράδυ. Γι' αυτό σε έφερα εδώ, όχι για να σου κάνω έρωτα, ακόμα και αν το θέλω" με σπρώχνει απαλά πίσω, λες και η κοντινή μας απόσταση τον εμποδίζει να μιλήσει.

"Δεν θέλω να μου δώσεις εξηγήσεις Χάρρυ, γιατί ξέρω ότι θα πεις ψέματα, πάντα αυτό κάνεις" συγκράτησα τα δάκρυα μου και η τρύπα στο στήθος μου έγινε μεγαλύτερη, κάνοντας με να θέλω να ουρλιάξω. Ο πόνος που μου προκάλεσε αυτός είναι κάτι που δεν μπορώ να αντέξω και εφόσον δεν νοιάζεται για μένα ο πόνος ολοένα και μεγαλώνει.

Είμαι υπερβολική, το ξέρω, αλλά ο καθένας θα μπορούσε να νιώθει έτσι.

"Λία, δεν καταλαβαίνεις. Προσπαθώ να σου δώσω εξηγήσεις τώρα" λέει και μπορώ να καταλάβω ότι είναι ενοχλημένος.

"Γιατί δεν θέλεις να μου κάνεις έρωτα;" ακούγομαι απελπισμένη, Θεέ μου. Τι πάει λάθος με εμένα;

"Δεν σου αξίζω, το ξέρεις μωρό μου" ψιθυρίζει. Μωρό μου. Δεν το πίστευα ότι μετά από τόσο καιρό άκουγα ξανά αυτές τις λέξεις από το στόμα του και δεν θα μπορούσα πάρα να είμαι χαρούμενη.

"Πόσο κλισέ" στριφογυρίζω τα μάτια μου.

"Και όμως είναι αλήθεια" συνεχίζει. "Άκουσε με μόνο για πέντε λεπτά" ικετεύει και γνέφω.