Never Together / Sequel To Forever

Κεφαλαιο 4

Η μυρωδιά του φαγητού με κάνει να κατέβω γρήγορα κάτω. Δεν είχα καταλάβει πόσο πεινούσα και το στομάχι μου παραπονιόταν συνεχώς.

"Καλημέρα. Πως είσαι γλυκιά μου;" ρωτάει η μητέρα μου χαμογελαστή.

"Καλά" ανασηκώνω τους ώμους και βάζω μια μπουκιά στο στόμα μου.

"Μπορείς σε παρακαλώ να πετάξεις τα σκουπίδια έξω;" με ρωτάει και γνέφω, περνώντας την μαύρη σακούλα από το πάτωμα.Βγαίνω έξω και βλέπω τα γκρίζα σύννεφα να μαζεύονται. Σίγουρα θα βρέξει.

Πετάω τα σκουπίδια στον κάδο, αλλά με την άκρη του ματιού μου βλέπω κάποιον να με πλησιάζει.
Γυρίζω απότομα και βλέπω αυτόν. Πάω να φύγω, αλλά με σταματάει πιάνοντας το χέρι μου, κάνοντας με να ανατριχιάσω ολόκληρη. Το κρύο του χέρι κάνει αντίθεση με το ζεστό δικό μου.

"Μην με πλησιάζεις" η φωνή μου βγαίνει πιο δυνατά από ότι ήθελα . Κάνω ένα βήμα μακριά του και κοιτάζω τα πράσινα μάτια του. Αυτά τα μάτια, που ερωτεύτηκα.

Δεν απαντάει, ενώ παίρνει το χέρι μου και βάζει ένα διπλωμένο χαρτί πάνω στην παλάμη μου.

"Τι είναι αυτό;" ρωτάω, κοιτάζοντας το χαρτί που μου έδωσε.

"Απλά διάβασε το. Είναι αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω" απαντάει και γελάω.

"Χάρρυ δεν μπορώ να σε συγχωρέσω. Ότι και να κάνεις, πότε δεν θα μπορέσω" τον κοιτάζω, βλέποντας την λυπημένη έκφραση στα όμορφα χαρακτηριστικά του. Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο χαρτί και διαβάζω το όνομα μου. Καταλαβαίνω πως είναι ο δικός του γραφικός χαρακτήρας. Όσο καλή μαθήτρια και να ήμουν, ο Χάρρυ κάνει καλύτερα γράμματα από τα δικά μου.

"Διάβασε το, σε παρακαλώ" με ικετεύει και γνέφω παρατηρώντας τα θλιμμένα μάτια του. Είναι χλωμός και έχει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του. Ίσως ούτε αυτός δεν κοιμάται καλά τα βράδια, όπως εγώ, αλλά μετά σκέφτομαι ότι μάλλον με κοροϊδεύει ακόμα.

"Μου έλειψες τόσο πολύ" το χέρι του αγγίζει το μάγουλο μου και παλεύω από μέσα μου να μην γείρω στην παλάμη του.

Κάνω ένα βήμα πίσω, πριν απομακρυνθώ από αυτόν, μπαίνοντας μέσα στο σπίτι. Τρέχω γρήγορα μέσα στο δωμάτιο μου, μόνο και μόνο για να διαβάσω το γράμμα.

"Δεν θα φας;" ακούω την μαμά μου να φωνάζει.

"Σε λίγο" απαντάω. Κάθομαι στο κρεβάτι και ξεδιπλώνω το χαρτί, ξεπροβάλοντας μια ολόκληρη σελίδα με τα καλλιγραφικά γράμματα του.

Λία,

Δεν το πιστεύω ότι κάθομαι πάνω από ένα χαρτί, για να σου πω αυτά που νιώθω. Ήθελα να σου τα πω από κοντά, αλλά η μαμά σου δεν με άφησε να σου μιλήσω. Έτσι και αλλιώς, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να σου τα πω όλα αυτά που θέλω μπροστά σου. Η Χέιζελ μου είπε τι περνάς και αυτό με έκανε να νιώσω χειρότερα. Ξέρω ότι σε πλήγωσα, αλλά είμαι ένας κόπανος. Δεν μου αξίζεις. Εσύ είσαι τόσο υπέροχη και εγώ είμαι ένα τέρας. Το μόνο που κατάφερα είναι να φέρω πόνο στη ζωή σου, να καταστρέψω έναν ακόμα άνθρωπο που αγάπησα. Σου ορκίζομαι όμως ότι θα έκανα τα πάντα για να επανορθώσω τα λάθη μου. Συγγνώμη που σε έκανα να με ερωτευτείς. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που σε έκανε να με αγαπήσεις, αλλά βρήκες κάτι σε εμένα που κάνεις δεν ήξερε ότι υπάρχει. Πότε δεν αγάπησα κάποιον σαν εσένα, ούτε την ίδια μου την οικογένεια. Με έκανες να σκέφτομαι ότι ίσως η ζωή μου να αξίζει κάτι. Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή, και ας μην με πιστεύεις. Είμαι ένας μαλάκας. Πάντα ήμουν. Δεν με ένοιαζε αν πλήγωνα τους άλλους. Θυμάσαι τι έκανα στην Κλόι. Δεν θέλω να το σκέφτομαι. Ξέρω ότι θα με στοιχειώνει σε όλη μου την ζωή. Αλλά αυτό είμαι. Ένα τέρας. Κατέστρεψα εσένα, που ήσουν το μόνο πράγμα που είχε νόημα στην ζωή μου. Δεν θα ζητήσω την συγχώρεση σου, γιατί ξέρω ότι δεν θα το κάνεις. Το μόνο που ζητώ από εσένα είναι να με ξεχάσεις. Δεν θέλω να υποφέρεις άλλο εξαιτίας μου. Θα βρεις κάποιον άλλο που θα σε κάνει πραγματικά χαρούμενη. Θέλω να σε δω να χαμογελάς ξανά, χωρίς να είσαι μαζί μου. Σε παρακαλώ, ξέχασε με. Θα φύγω την άλλη εβδομάδα στην Νέα Υόρκη, οπότε νομίζω ότι θα είναι καλύτερα έτσι και για τους δύο μας. Μια συγγνώμη δεν είναι αρκετή, το ξέρω, αλλά μόνο αυτό μπορώ να σου πω τώρα. Συγγνώμη. Για όλα.

Σε αγαπώ.

Χάρρυ.

Δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπο μου, βρέχοντας το χαρτί που βρίσκεται στα τρεμαμένα χέρια μου. Δεν μπορεί να μου ζητάει να τον ξεχάσω, γιατί πολύ απλά δεν γίνεται.

Τσαλακώνω το χαρτί και το πετάω στην άλλη άκρη του δωματίου. Θα φύγει. Τελείωσε. Αλλά το ήξερα αυτό εδώ και 4 μήνες, τι άλλαξε τώρα;

Νιώθω σαν κάτι μέσα μου να έσβησε . Αλλά ο πόνος συνεχίζει. Μήπως αυτός ο πόνος δεν είναι επειδή με πλήγωσε, αλλά επειδή ήταν μακριά μου όλο αυτόν το καιρό; Τώρα που θα φύγει θα έπρεπε να χαίρομαι;

Όλα αυτά τα ερωτήματα με ζαλίζουν και καταλήγω σε ένα συμπέρασμα: ο πόνος είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει ζωντανή ακόμα.
_________

Θα αρχίσω να διορθώνω το Forever, γιατί σίγουρα χρειάζεται διόρθωση, οποτε θα αργήσω να ανεβάσω κεφάλαιο εδώ.