Dounia...

Deel 47

~9u~ {perspectief Dounia}
Ik had mijn wekker gezet en liep naar onder. Daar groete ik Khalid's moeder en ontbijten even met haar.
"Sorry ghaltie, ik moet nu echt door gaan! Walid gaat zo boos zijn op me"

"Ik snap je habibti, ga maar snel. Ik zal wel tegen khalid zeggen dat je naar huis bent"

Ik geef haar nog een kus op haar voorhoofd en loop naar huis.
Ik doe de deur open en sluip stilletjes naar boven, bleikbaar slaapt iedereen nog.
Walid gaat echt woest zijn. Weet je ik ga een lekker ontbijt maken en opruimen voor de jongens.

~10u30~
Ik blaas een lok haar weg en kijk trots naar wat ik allemaal heb gedaan. En iedereen slaapt nog moet je denken!
Er ligt msimin, harcha, croissontjes, donuts, gebakken eieren, ne3ne3thee, brood, en beleg. Ook heb ik gepoetsd en alles opgeruimd, het ruikt hier verfrissend.
Ik ga terug naar boven en neem een lange douche. Als ik klaar ben kleed ik mij om in een witte broek met een zalmkleurig blousje en doe mijn krullen in een mooie staart, ik spuit een beetje gucci parfum op en loop naar onder.
In de keuken tref ik mijn broers al etend aan.
Als ze mij zien stoppen ze alle 3 met eten en kijken me aan.
Walid stond op en er gaat een paniekerig gevoel door me heen.
Hij staat voor me en knuffeld mij. Ik had dit echt niet zien aankomen! Ik wist niet wat ik moest doen en knuffelde hem gewoon terug. Hij gaf me een warm gevoel, ik was blij dat hij niet boos was. Het was lang geleden dat hij me had geknuffeld.
"Ik was bezorgd, om waar je was. Maar het is goed dat je bij khalid was, ik wou niet datje alleen thuis was"

Ik glimlachte naar hem en zei dat het me speet dat ik niet opnam.

       {pespectief Walid}
Woedend sloeg ik op de tafel.
Ik zag dat Amine en Taher ook woedend waren, maar ze waren wel verbaasd van mijn uitbarsting.
"Chafik,Younes en Youssef, jullie krijgen die taak nu op je! En de rest jullie letten gewoon heel goed op dounia! Die shmett weet waar dounia is, dus jullie gaan heel goed moeten opletten" zei ik op een strenge toon.
Onze lieve vader heeft voor veel problemen gezorgd. En daar moeten wij nu onder lijden.

Ik kijk hoelaat het is en zie dat het al 21u is. Moet maar eens naar huis gaan. We groetten iedereen en gaan door.

Na een uur zijn we eindelijk thuis, het bliksemde hevig en er was file. Eenmaal thuis aangekomen zag ik geen dounia.
Ik belde haar maar ze nam niet op. Na zoveel bellen zag k haar berichtje pas. Ooh ze is bij khalid. Normaal zou ik boos moeten worden maar zou ook niet willen datze alleen thuis was. Misschien gebeurde er iets.
Als deze situatie erger zou worden, moeten we weer gaan vluchten voor veiligheid. Daar heb ik momenteel geen zin in.
Volgende morgen...
Toen ik opstond rook ik een lekker geurtje. Ik liep naar onder en zag daar een gezellig ontbijtje klaarliggen, dat moet dounia zijn geweest. Amine en Taher kwamen erbij zitten en samen ontbeten we.
Even later kwam dounia de keuken inlopen en iedereen stopte met eten.
Amine en Taher hadden zeker verwacht dat ik boos was😂
Ik stond op en gaf dounia een verwarmde knuffel.
"Ik was bezorgd, om waar je was. Maar het is goed dat je bij khalid was, ik wou niet datje alleen thuis was" bracht ik eruit.
Ik had me om gekleed en ging naar werk.

       {perspectief Dounia}
Ik wist niet wat te doen vandaag en besloot om een bezoekje te gaan brengen bij Rachida.
Het betekend niet dat Anouar niet meet met me wilt praten, dat ik zijn moeder niet meer mag zien en zijn broertje Hakim en zusje Insaf.
Ik zei me broers gedag en liep de deur uit. Ik had echt geen zin om de tram te nemen. Dus pakte ik stiekem Amine zijn mat donkerblauwe vespa uit de garage.
Ik deed mijn oortjes in en deed
Dansen op labanta - SFB op.
Na een 10minuten was ik er.
Ik belde aan en Rachida deed open.
"A binti, waarom ben je nietmeer langs gekomen ik heb je zo gemistt"  zei ze vol blijdschap en verwelkomde mij met een dikke knuffel en 3kusjes. Binnen gaf ik Hakim&Insaf een kusje en ging zitten.
"Ghaltie heb je zo gemist!"

"Ja jij komt niet meer langs"

"Sorry, nieuw huis, school enzo echt sorry"

"En Anouar? Praten jullie nietmeer, eerst beste vrienden"

"Anouar praat nietmeer met mij en hij neemt veel afstand. Ik weet niet waarom hij opeens zo deed maar is wel raar"

"Ja hij is beetje de weg kwijt en is vaak verdrietig, dat zie je door zijn zenuwen heen."

"Oohh meskienn inshaallah komt dat allemaal goed"

"Hij is boven, wil je aub met hem gaan praten?" Zijn moeder vroeg het me met zoveel verdriet, ze ging kapot om zijn zoon zo te zien. Ik wist niet wat te antwoorden maar zei toch oke omdat ik zag dat ze dit erg zou waarderen.
Ik liep voorzichtig naar boven en deed de deur een beetje open, om te kijken wat hij bezig was. Maar toen ik open deed zag ik niemand. Ik keek rond en zag op zijn nachtkastje een foto van ons twee van toen we klein waren en daarnaast hoe we nu waren.
Ik mis hem niet normaal! Heb alles met hem meegemaakt, met hem opgegroeid, ALLES!
Ik ging zitten op zijn bed en snoof zijn geur op in zijn kussen.
Hij rook altijd lekker. Soms deed ik zijn parfum op😂 maar dan werd hij echt boos omdat die zo duur was.
Ik stond op en was van plan door te gaan maar toen ik de deur open deed, duwde iemand de deur waardoor ik achterover viel.
Ik naar boven en zag Anouar. Hij keek toe en stak zijn hand uit om me helpen recht te staan. Ik stond op en keek hem aan.
"Wat moet je"

"Wat moet ik? Wat moet jij ja!
Door me niet meer aan te kijken
of praten. Zelfs ontwijken, heb
Ik je iets misdaan ofso?"
Hij had een verwarde blik, ik kon niet echt aflezen aan zijn gezicht hoe hij zich voelde.

"Kijk dounia blijf gewoon uit me
buurt oké?! Dat is het beste, ik
heb je gezaag niet nodig, laat
me gewoon met rust!"
Ik sloeg de deur dicht van zijn kamer en liep naar onder k groete iedereen en liep de deur uit. Ik pakte mijn vespa en reed naar het parkje. Ik ging op de schommel zitten en keek voor me uit. Zonder dat ik het wist gleed er een traan langs mijn wang naar beneden en die werd gevolgd door meerdere.
Ik begroef mijn gezicht in mijn handen en liet mijn tranen de vrije loop.
Opeens werd k vanachter naar voor geduwd, ik viel op het zand "MIJN HAAR!" Riep ik boos. Dit heb k eerder meegemaakt!(deel 40)
Ik draaide me om met de gedachte dat ik niemand zou zien maar integendeel een enge man. Ik ken hem! Ik bleef naar achter wandelen tot ik struikelde. De man kwam dichter en ik kruipte naar achter. Hij pakte mij van mijn haren maar ik sloeg zijn hand weg. Hij grijnsde en pakte mijn haar terug strakker vast.
"Raak me nog 1keer aan en dat zal je laatste keer zijn, denk niet je bent badr hari kleine slet" siste hij me toe en nu wist ik wie hij was! Hij was de enge man van de ah (deel 33, bijna op het einde).
Ik liet mijn handen verslagen los en kreunde van de pijn.
Hij sleurde me mee naar zijn auto denk ik. In de verte zag ik vaag iemand ons filmen en aan de andere kant iemand verstopt naar ons kijken. Waarom doen die mensen niks!
Ik werd ruw gegooid in de auto en de man stapte ook in. Vanachter? Hij gaat op me zitten en maakt me handen en voeten vast als laatste plakt hij een dik stuk ducktape op mijn mond. Voordat hij uitstapt zet hij een zak over mijn hoofd en stapt uit.
Mijn ademhaling werd onregelmatig en ik begon in paniek te geraken. Mijn gsm zat in mijn vespa! Mijn tranen rolden onverwachts naar beneden en bleven maar door stromen.
De man stapte de auto in vanvoor en reed met een hoge snelheid ervandoor.