Dounia...

Deel 50

"Meid, je hebt een lichaam waar mannen&vrouwen van kunnen dromen. En over die ass. Gurll you slayyinnnnnn!"
Ze werd rood meskiena, maar besloot toch de jurk te nemen.

Na veel gewandeld te hebben besloten we wat te gaan eten in de maccie

Ik loop met soumaya naar de tram nadat we ons zowat dood hebben gelachen.
Spijtig moet soumaya eerder dan mij uitstappen. Ik kijk even rond in de tram omdat ik me echt bekeken voel. Ik sms even Khalid of hij me wil komen ophalen bij de tramhalte.

Ik stap uit maar zie Khalid nergens. Dus ga ik alvast maar naar huis. Ik voel ogen in mijn rug branden en heb er geen goed gevoel bij. Iets in me zegt dat ik moet rennen. Terwijl ik ren hoor ik voetstappen achter mij, ik begin hevig te ademen en te hyperventileren. Toen ik achterom keek zag ik niemand.
Ik begon harder te rennen tot ik Khalid zag. Ik sprong op hem en hield hem stevig vast.
"Khalidd ik ben bang"
De angst die ik op dat moment voelde was onbeschrijfelijk.
Khalid veegde mijn tranen weg en gaf me een warme knuffel.

We liepen samen naar mijn huis en alweer was er bezoek. Pff altijd jongens op bezoek. Besef, je kunt je amper thuis gedragen in je eigen huis met al die jongens die er 24/7 zijn. Phal we zijn buurthuis fsoo.
Mohiemm k doe mijn schoenen uit en Khalid doet het zelfde. We gaan gezellig in de keuken zitten en ik pak mijn macbook erbij.
Terwijl ik Jouad opbel zet ik vlug thee op voor mij en Khalid.
Ik pak een grote pak m&m's en ga terug zitten naast khalid. Als hij niet opneemt bel ik opnieuw. En na paar keer overgaan neemt hij op. Maar in tegendeel zie ik een meisje op het beeldscherm.
"Euhhh hallo? Waar is jouad?"

"Euhh jouad? Euhh bitch beter bel je mijn boy nietmeer hoor je me?"

"Jouw boy? Yekk?!"

"Schat wie belt me?" Hoor ik Jouad op de achtergrond zeggen.

Ik sluit mijn macbook af en kijk Khalid vol ongeloof aan.
Na een tijd voorme uit gestaard te hebben besef ik eigenlijk dat mijn jongen juist vreemd is gegaan.
Waarom doen alle jongens dit bij mij? Wesh ben ik speelgoed?
Waarom heb ik zo een leven? Gewoon alles gaat fout.

Ik voel Khalid zijn armen om mij heen slaan en ik druk mijn gezicht in zijn nek.
"Ben ik speelgoed ofso Khalid. had hij aan mij niet genoeg" snikte ik aan een stuk door.
Khalid aaide over m'n rug en kalmeerde mij met zijn lieve woordjes. Ik liet hem los, pakte mijn m&m's en liep naar boven.
Ik verstopte me in mijn deken en huilde verder.

"Dounia? Alles goed?"  Hoorde ik Amine (broer van dounia) vragen.
"Hmmmmmm" antwoorde ik.
"Dounia?" Hoorde ik hem nu wat zachter vragen. Toen ik mij omdraaide zag ik zijn ogen glanzen.
"Amine wat is er? Ga je huilen?"

Ik stond op en knuffelde hem. En daar stonden we dan samen te huilen, in elkaars armen.
Ik liet los en zette hem neer op mijn bed.
"Wat is er Amine vertel!"

"Dounia ik mis mama" zei hij snikkend. Ik pakte zijn handen vast en zei "Luister goed naar mij Amine! Mama is nu bij Allah swt. Het was met de wil van Allah. Iedereen zal de dood proeven."
Zei ik met pijn in mijn hart. Ik moest me inhouden zodat hij ziet dat hij sterk moest zijn. Ookal wil ik nu uitbarsten in tranen.

"Ik hou van je Dounia! Je bent echt mijn alles! Je wilt niet weten hoeveel wij van je houden."

"Hahahhaha oohh zo lief vandaag"