Because I love you Stupid

Part 9

[...]

--Δύο εβδομάδες αργότερα—

Τόσες μέρες και ακόμα να πάρει ένα τηλέφωνο ο ξεφτίλας. Οι γονείς μου επίσης δεν απαντάνε στα τηλεφωνήματά μου, μόνο από την γιαγιά μαθαίνω νεά τους. "Άβα έλα κάτω!" άκουσα την γιαγιά μου να με φωνάζει και έτρεξα στο σαλόνι. Φαινόταν πολύ σοβαρή και αυτό είναι σπάνιο για την γιαγιά μου, "Κάτσε δίπλα μου." Είπε και με αναστάτωσε περισσότερο.

-Γιαγιά τι είναι;

-Θα σου πω κάτι αλλά να το πάρεις ήρεμα.

-Έλα μην με κρατάς σε αγωνία πες μου!

-Με κάλεσε ο πατέρας σου.

-ΚΑΙ;

Φώναξα γεμάτη αγωνία. Πέρασαν όλα από το μυαλό μου εκείνη την στηγμή.

-Πες μου γιαγιά τι έγινε;

-Θα πρέπει να μείνουν στην Αμερική για ένα χρόνο. Η μαμά χρειάζεται μια θεραπεία που μόνο εκεί μπορούν να της προσφέρουν.

Έμεινα κάγκελο, το ένα μετά το άλλο τα χτυπήματα. Απανοτά.

-Και εγώ; Εγώ τι θα κάνω;

-Θα πρέπει να μείνεις εδώ μαζί μου. Οι γονείς σου δεν διαθέτουν τα λεφτά για να σου βγάλουν βίζα. Όλα σχεδόν πάνε στα νοσοκομεία και στις θεραπείες.

Προσπάθησα να φανώ ήρεμη και να μην με πάρει από κάτω. Θα στεναχωρηθεί και αυτή αν αντιδράσω άσχημα.

-Ευχαριστώ που μου το είπες.

-Είσαι καλά;

-Ναι.

Είπα και χαμογέλασα, άρχισα να ανεβαίνω αργά τις σκάλες και πήγα στο δωμάτιό μου. Έκατσα στο κρεβάτι μου και άνοιξα τον υπολογιστή μου, άνοιξα το συρτάρι δίπλα στο κρεβάτι για να πάρω τα ακουστηκά μου. Μέσα στα πράγματα ήταν το γράμμα. Το γράμμα που μου είχε αφήσει ο Άλ—εξ. Δεν το είχα ανοίξει από εκείνη την μέρα και έχουν περάσει δύο εβδομάδες. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα το άνοιγα, το είχα ξεχάσει κιόλας εκεί μέσα. Δεν ήθελα να έχω τίποτα που να με συνδέει με αυτόν τον άνθρωπό, να όμως που η μοίρα πάντα βρίσκει ένα τρόπο να σου αλλάζει τα σχέδια. Πήρα τον φάκελο στα χέρια μου και άρχισα να το διαβάζω, όσο κοιτούσα τις λέξεις μπορούσα να ακούσω την φωνή του στο κεφάλαιο και να θυμηθώ πως θα έλεγε την κάθε λέξη.

"Μικρή μου,

Ξέρω πως δεν θες να με βλέπεις ή να με ακούς. Ξέρω ότι με μισείς... Αλλά θέλω να ξέρεις πως σε αγάπησα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Ήσουν το μοναδικό πράγμα που με έκανε να χαμογελώ κάθε πρωί. Ακόμα σε αγαπώ σαν τρελός, δεν μπορώ να το προσδιορίσω καν αυτό που νιώθω. Κάθε φορά που χαμογελούσες με έκανες και ένιωθα δυνατό, όταν σε είδα να κλαίως κάτι γκρεμίστηκε μέσα μου. Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να φύγω από την ζωή σου, δεν θέλω να σου προκαλώ προβλήματα. Σε παρακαλώ χαμογέla και μην κλαίς ψυχή μου, αν κλαις θα πεθάνω..! Συχένομαι να το λέω αυτό αλλά μακριά μου θα είσαι καλύτερα, μην με ψάξεις είναι για το καλύτερο.