Καθόμουν κουλουριασμένη στην αγκαλιά του Άλεξ και μιλούσαμε όταν χτύπησε το τηλέφωνο. "Απόκρυψη." είπα καθώς το πήρα στα χέρια μου. "Άβα!" άσκουσα την γνώριμη φωνή να μου λέει από την άλλη μεριά του τηλεφώνου. "Όλιβερ εσύ είσαι;" τον ρώτησα και μόλις άκουσε ο Άλεξ το όνομα πετάχτηε από την θέση του να μου πάρει το τηλέφωνο μα εγώ τον σταμάτησα.
"Άβα! Πρέπει να έρθεις γρήγορα!" μου είπε ανχωμένα από το τηλέφωνο.
"Όπα παιδάκι μου ηρέμισε, που να έρθω;" ρώτησα.
"Στο νοσοκομείο! Αυτό στο κέντρο το μεγάλο, δεν ξέρω πως λέγεται!" είπε πανικόβλητος.
"Γιατί τι έγινε;"
"Η Χρύσα!"
"Η Χρύσα τι Όλιβερ!" είπα εγώ πανικόβλητη αυτή την φορά.
"Την χτύπησα με το αυτοκίνητο!"
"Ερχόμαστε!" είπα και εξήγησα στα γρήγορα στον Άλεξ τι γνόταν και φύγαμε με την μηχανή του. Τώρα με γεμίζουν οι ενοχές, αν δεν την έδιωχνα τίποτα από αυτά δεν θα είχαν συμβεί. Αλλά δεν ήταν και λίγο αυτό που μου έκανε, θα την συγχωρέσω. Όχι τώρα αμέσως, πρέπει να τον χωνέψω και να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη μου αλλά θα την συγχωρέσω. Είναι η καλύτερή μου φίλη ρε γαμώτο εδώ και 18 χρόνια σχεδόν, από μωρά γνωριζόμαστε.
Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο βρήκαμε τον Όλιβερ να περιμένει στην αίθουσα αναμονής. Μου χτυπάει άσχημα να τον βλέπω αλλά δεν μπορούσα αλλιώς, είναι φτιστός ο Άλεξ και μπερδεύομαι έτσι. Αλλά όχι είναι κάποια πράγματα που δεν θα μπορέσει να έχει ποτέ.
"Πως είναι η Χρύσα;" είπα και τον πλησίασα.
"Δ-Δεν ξέρω περιμένω από τους γιατρούς!"
"Τι έκανες ρε βλάκα! Πως την χτύπησες;" είπε ο Άλεξ έντονα ενώ τον πλησίασε.
Ο Όλιβερ έκανε βήματα πίσω και έκατσε στην καρέκλα κρύβοντας το πρόσωπό του με τα χέρια του και αναστέναξε.
"Ήταν ατύχημα... Εγώ ερχόμουν εδώ και εκείνη περνούσε τον δρόμο τρέχωντας--και--και--έγινε." είπε. Πρέπει όντως να νιώθει άσχημα.
"Καλά έλα δεν τον έκανες επίτηδες! Σωστά;" είπα και τον έκανα να γελάσει λίγο.
"Θα γίνει καλά." είπα ξανά και τον χάιδεψα στην πλάτη.
[...]
Πρέπει να περιμέναμε αρκετή ώρα στο νοσοκομείο γύρω στις τέσσερεις ώρες καθώς είχε βραδιάσει. Οι γονείς της είχαν έρθει και περίμενα και αυτοί με αγωνία νέα από τον γιατρό. Εγώ από την άλλη πρόβαρα τα λόγια μου, νιώθω ενοχές και δεν ξέρω γιατί! Εννοώ όχι ξέρω αλλά και θέλω να νιώθω και όχι. Γαμώτο τα έχω μπλέξει στο κεφάλι μου και δεν έχω ιδέα τι γίνεται! "Έλατε." είπε στους γονείς της Χρύσας ο γιατρός καθώς εμάς μας απαγόρεψαςν την είσοδο για την ώρα. Τουλάχιστον είναι καλά, τουλάχιστον αυτό είπε ο γιατρός.
[...]
Το επόμενο πρωί ξύπνησα στην ακουμπησμένη πάνω στον Άλεξ στην αίθουσα αναμονής. Ο Όλιβερ δεν φαινόταν πουθενά, έτσι σηκώθηκα και ρώτησα αν μπορούσα να επισκεφτώ την Χρύσα και με άφησαν. Όταν μπήκα στο δωμάτιο την βρήκα να κλαίει αμέσως την πλησίασα και έκατσα δίπλα της στο κρεβάτι. "Hey!" είπα χαμηλόφωνα και της έπιασα το χέρι. "Γεια." μου είπε εκείνη και μου χαμογέλασε καθώς δάκρια έτρχαν στα λευκά μάγουλά της.
"Είσαι καλά;"
"Ε πες το και έτσι."
Είπε και γελάσαμε χαμηλόφωνα και οι δύο.
"Άβα δεν ήθελα να το κάνω αυτό! Αν δεν επιχειρούσε εκείνος να με φιλήσει ούτε που θα το σκεφτόμουν να το κάνω!" μου φάνηκε ειλικρινής...
"Και εγώ το σκέφτηκα αυτό... Σε συγχωρώ δεν θέλω να σε χάσω για κάτι τέτοιο, μα θα πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη μου ξανά!"
"Πες το και έγινε!"
Την αγκάλιασα σφυχτά καθώς ύστερα από λίγο ο Άλεξ και ο Όλιβερ σκέκονταν στην πόρτα και μας κοιτούσαν. Ποιος ξέρει... Ίσως κάποια μέρα καταφέρουμε να είμαστε όλοι φίλοι ή και κάτι παραπανω...
-----------------------------------------
Γεια σε όλους! Και σε όποιους αναρωτιούνται όχι δεν ανεβάζω παρτ στις 3:45 το πρωί. Δεν μένω Ελλάδα, γιατί ξέρω ότι καποιοι μπορεί να αναρωτιέσται.
Βλέπουμε ότι οι κολλητές μας κάνουν μια δεύτερη προσπάθεια να τα βρούνε και η Χρύσα είναι καλά.
Ο Όλιβρε έχει ρίξει το υφάκι του μάγκα και έχει ηρεμίσει.
Λέτε να καταφέρουν οι τέσσερείς τους να αναπτύξουν μια νέα φιλία;
Kisses
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
