Αφότου έφυγα από την Κρήτη το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τον πατέρα της Άβα. Έπρεπε να τον ενημέρωσω για την κατάσταση... Έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να μπορέσει να πάρει τα κατάληλα μέτρα με την Άβα, θέλω να είναι καλά. Θα πρέπει να συνεχίσει εκείνη.
Φυσικά δεν του είπα τίποτα για ότι έγινε εκείνο το βράδυ, δεν ξέρω αν θα έπρεπε να του το είχα πει ή όχι. Αλλά ένιωσα μεγάλη ντροπή από αυτό που έκανα, απευχθάνομαι τον εαυτό μου. Μακάρι να μπορούσα να πάρω πίσω ότι έκανα και να μην την είχα γνωρίσει ποτέ!
Όχι... Όχι... Αυτό--Αυτό δεν είναι αλήθεια. Η Άβα είν--ήταν το καλύτερο πράγμα που μου συναίβει ποτέ, μετά από όλα αυτα που τράβηξα ήταν το μόνο πράγμα μου με κρατούσε εδώ.
"Παρακαλώ;" είπα κάθώς απάντησα στο κινητό μου.
"Έλα ρε Άλεξ που είσαι; Προσπαθώ να σε πάρω εδώ και τρεις μέρες!"
"Με όλα αυτά που συνέβησαν δεν μπόρεσα να σε πάρω σόρρυ."
"Γαμώτο μου Άλεξ μας άφησες εδώ και η άλλη έχει τρελαθεί!"
"Χρύσα, είναι καλά η Άβα;" είπα τρομαγμένος.
"Στα καλά της δεν είναι πάντως!" είπε ειρωνικά.
"Λέγε!"
"Φέρεται σαν να μην έχει γίνει τίποτα, κάθες φορά που την ρωτάω τι έχει γίνει μου κάνει την ανήξερη! Λέει ότι θα γυρίσεις, είναι σε άρνηση σου λέω τελείως."
"Πρέπει να καταλάβει ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ!"
"Ναι άντε να τις το εξηγήσεις αυτό... Καλά είσαι σίγουρος για όλα αυτά όμως;"
Αναστέναξα και έπεσα πίσω στο κρεβάτι.
"Όσο πιο σίγουρος μπορώ να είμαι, δεν είναι ότι μπορώ να πάω και να ρωτήσω την μητέρα της έτσι στα ξαφνικά."
"Έχεις και ένα δίκιο σε αυτό, αλλά δεν μπορείς να το αφήσεις έτσι. Δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να κρύβεται και να παίζει πίσω από όλο αυτό!" είπε η Χρύσα με μια ανάσα και εγώ γέλασα ελαφρά.
"Πως είναι;" ρώτησα χαμηλόφωνα.
"Ε σου είπα έχει ακόμα ελπίδες και--"
"Ναι αλλά... Είναι καλά;"
"Την προσέχω, μην ανυσηχείς για αυτό!"
"Ευχαρστώ, θα τα ξαναπούμε σύντομα εντάξει;"
"Κάτσε! Δεν μου είπες που είσαι!" φώναξε η Χρύσα από την άλλη μεριά του τηλεφώνου.
"Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι είμαι όσο μακριά πρέπει από εκείνη!" είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.
Δεν μπορώ να την ξαναπλησιάσω ποτέ. Αλλά από την άλλη τι αν είναι όλα ένα ψέμα του πατέρα μου; Και δεν είναι αλήθεια η Άβα παιδί δικό του; Αλλά από την άλλη δεν έχει λόγο να μου πει τέτοιο ψέμα, δεν ειπάρχει λογική εξήγηση σε όλο αυτό. Το κεφάλι μου θα σπάσει δεν νομίζω να το αντέξω άλλο, δεν ξέρω καταπόσο θα μπορέσω να μείνω στα λογικά μου μακριά της.
Είμαι διεστραμένος. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου το μόνο πράγμα που μπορώ να δω είναι το χαμόγελό της και τα μεγάλα της αστραφτερά μάτια. Πόσο άχρηστος αδελφός μπορεί να είμαι για να σκέφτομαι έτσι για την αδελφή μου; Ποθώ το άγκιγμά της, τα φιλιά της και την ζεστή της ανάσα στο πρόσωπό μου.
Πως θα μπορέσω να την βγάλω από το κεφάλι μου;
--------------------------------
Λοιπόν! Αυτό ήταν το κεφάλαιο 42.
Είπα από να μην βάζω καθόλου και να περιμένω να βάζω μεγάλα κεφάλαιο όποτε έχω χρόνο δεν αξίζει. Έτσι θα βάζω κεγάλαιο των 500 πιο συχνά, αλλά άλλο είναι το θέμα μας.
Είδαμε ότι ο Άλεξ έχει αρχίσει να φεύγει μακριά από τους άλλους όμως δεν μπορεί να βγάλει την Άβα από το κεφάλι του. Τι θα μπορούσε να συμβεί μετά;
Επίσης εσείς τι θα θέλατε να γίνει; Να προχωρήσει το πράγμα με τον Πέτρο και την Άβα; Να μείνει η Άβα περιμένωντάς τον; Ή κάτι που κανείς δεν περίμενε ότι θα γίνει; Αν έχετε κάτι τέτοιο και θέλετε να το μοιραστείτε μαζί μου στείλτε στο προσωπικό την ιδέα σας!
Και τέλος όποιος δεν θυμάται τι έγινε με τους γονείς τους μπορεί να πάει στο κεφάλαιο 38 προς το τέλος και να δει την συζήτηση του Άλεξ και της Χρύσας.
Αυτά για τώρα Byeee!
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
