Αιχμάλωτη Του Μίσους Της

Κεφάλαιο 2

Οι επόμενες μέρες ήταν δύσκολες καθώς έπρεπε όσοι είχαν απομείνει να φέρουν τα πράγματα όπως ήταν πριν.
Για καλή τους τύχη ο λόρδος Ντε Μπερ δεν παρέδωσε τους τίτλους των φέουδών* του στο Γκρούμπερ, γνώριζε άλλωστε εξ αρχής, πως είτε τους παρέδιδε, είτε όχι, θα έπεφτε την ίδια στιγμή νεκρός απ' το σπαθί του αδίστακτο λόρδου.
Προτίμησε λοιπόν να πεθάνει ξέροντας ότι δεν  θα άφηνε τις αγαπημένες του κόρες στο δρόμο.
Ο Γκρούμπερ δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο απ' το να αφήσει αυτό το φέουδο ως έχει,ο Ντε Μπερ ήταν βασάλος* του βασιλιά Ριχάρδου και κανένας, ούτε καν αυτός θα τολμούσε ποτέ να καταπατήσει κτήμα που δόθηκε ως  δώρο του βασιλιά στον βασάλο του.

Ο ίδιος δε  βασιλιάς Ριχάρδος όταν έμαθε τι είχε συμβεί έστειλε ιππότες απ' τη φρουρά του να φυλάνε το φέουδο του Σεμιγέ.

Η Σεσίλια φρόντιζε τη Ραβένα που υπέφερε από φρικτούς πόνους μέχρι να θρέψει η πληγή της.
Η γυναίκα λυπόταν για το κορίτσι που μετά από ότι είχε πάθει δεν είχε καμία  ελπίδα για έναν καλό γάμο. Δεν ήταν μόνο το σημάδι που ασχήμιζε το όμορφο μέχρι  τώρα πρόσωπο της, αλλά και η χαμένη παρθενιά της.
Ήταν καταδικασμένη αν ζούσε τελικά,να μείνει μόνη στη ζωή.

Έξι ολάκαιρους μήνες κράτησε η ανάρρωση της Ραβένα και όταν πια στάθηκε στα πόδια της,το πρώτο πράγμα που έκανε ,ήταν να ζητήσει ένα καθρέφτη να κοιταχτεί.
Η κραυγή της απλώθηκε σε όλο το κάστρο. Πέταξε τον καθρέφτη μακριά μην μπορώντας να αντέξει τη φρίκη του ίδιου της του εαυτού.
Η Μάριον έτρεξε κοντά της,άπλωσε τα χέρια να την αγκαλιάσει,αγωνιούσε και πονούσε για εκείνη τόσους μήνες μην ξέροντας αν θα καταφέρει τελικά να μείνει στη ζωή, μα η Ραβένα την έσπρωξε μακριά. Δεν άντεχε να βλέπει το όμορφο πρόσωπό της αδερφής της, ούτε άντεχε τον οίκτο που ένιωθε εκείνη γι' αυτήν και την κατάσταση της.
Έδιωξε τους πάντες απ' το δωμάτιο της και έμεινε μόνη κι απαρηγόρητη να κλαίει για το κακό που την είχε βρει.
Ένιωθε πίκρα μα και θυμό. Γιατί εκείνη ,γιατί να πάθει εκείνη αυτό το κακό. Χίλιες φορές να είχε πεθάνει,να την είχε σκοτώσει εκείνος ο άντρας.
Ζήλια και κακία φώλιασαν στην καρδιά της. Όσο αγαπούσε μέχρι  τώρα τη Μάριον ,τόσο  θα τη μισούσε από δω και μπρος.

Η Μάριον απ' την άλλη έκλαιγε απαρηγόρητη στην αγκαλιά της Σεσίλια,κι εκείνη δεν μπορούσε παρά να την καθησυχάσει, λέγοντας της πως είναι λογική η αντίδραση της και πως χρειάζεται μονάχα υπομονή και αγάπη από μέρους τους.