Αιχμάλωτη Του Μίσους Της

κεφάλαιο 34

Το σπαθί του Γκάμπριελ καρφώθηκε με δύναμη στο λαιμό του Γκρουμπερ.
Το αίμα πετάχτηκε και πιτσίλισε την πανοπλία και το πρόσωπό του.
Τα μάτια του Γκρουμπερ έκπληκτα απ' το ξαφνικό χτύπημα που είχε δεχτεί άνοιξαν  διάπλατα και χάνοντας την ισορροπία του έπεσε στα γόνατα.
Το σπαθί βγήκε απ' το λαιμό και με δύναμη καρφώθηκε  στο στήθος του.Έβαλε το πόδι του πάνω στο σώμα του και σπρώχνοντας τον τον έριξε στη γη τραβώντας ταυτόχρονα το σπαθί του.

Κοίταξε γύρω του. Η μάχη είχε σταματήσει,ο στρατός του Γκρουμπερ είχε ηττηθεί.
Έψαξε να βρει τον αδερφό του και τον Ουίλιαμ. Τους είδε να τον πλησιάζουν.
Ήταν κι οι δυο ζωντανοί.
Και μέσα στην απόλυτη ησυχία που έφερε το τέλος της μάχης ακούστηκε δυνατό το κλάμα ενός μωρού, έσπασε τη σιωπή κι έκανες όλους να γυρίσουν τα μάτια ψηλά προς ένα συγκεκριμένο σημείο του κάστρου.
Η καρδιά του Γκάμπριελ κόντεψε να σπάσει, "τρέχα τι στέκεσαι", του φώναξε ο Ουίλιαμ κι εκείνος έτρεξε κι άρχισε να ανεβαίνει δύο δύο τα σκαλιά μέχρι που έφτασε έξω απ' την πόρτα του δωματίου τους. Πήρε μιαν ανάσα και έπειτα χτύπησε την πόρτα σιγανά μη και τους τρομάξει.

Η Σεσίλια πετάχτηκε απ' το φόβο της ακόμα και σ' αυτό το τόσο σιγανό χτύπημα.

Κοίταξε την κυρά της κι έπειτα το μωρό που το 'χε ακουμπισμένο δίπλα της.

"Άνοιξε γυναίκα, ο αφέντης σου είμαι", άκουσε τη φωνή του και έτρεξε ανακουφισμένη στην πόρτα.
Την ξεκλείδωσε και ο Γκάμπριελ μπήκε μέσα με ορμή.
Σταμάτησε μονάχα σαν αντίκρυσε τα μάτια της που τον κοιτούσαν με λατρεία και όταν γύρισε και αντίκρυσε το θαύμα της ζωής,γονάτισε μπροστά της και δάκρυα ανεξέλεγκτα άρχισαν να κυλούν απ' τα μάτια του.
Εκείνη του χάιδευε τα μαλλιά μονάχα χωρίς να μιλά.

"Ελα αφέντη μου. Έλα να δεις το γιό σου.",είπε η Σεσίλια και σαν εκείνος σήκωσε τα μάτια η γυναίκα τον άφησε στα χέρια του.
Σαν υπνοτισμένος κοίταξε το βρέφος και έπειτα τη Μάριον, "είναι όμορφος σαν εσένα".

"Κι εγώ που νόμιζα πως είναι φτυστός εσύ..", του είπε εκείνη χαριτολογώντας.

Σηκώθηκε και αφού άφησε ένα φιλί στα χείλη της στάθηκε με το παιδί στο παράθυρο και το παρουσίασε στους υπόλοιπους άρχοντες μα και σε όλο το υποτακτικό του Μονταγιού.
Χειροκροτήματα,σφυρίγματα,φωνές ακόμη και γέλια, έδειχναν σαν να μην δινόταν μία σημαντική μάχη προ ολίγου εκεί.
Οι στρατιώτες καθάριζαν το μέρος και εναποθέταν τους νεκρούς σε κάρα για να τους στείλουν πίσω ως έπρεπε στις οικογένειες τους να ταφούν με τιμές αξιών πολεμιστών. Δεν είχε σημασία που ήταν στρατιώτες του Γκρουμπερ έπρεπε να ταφούν αναλόγως.

Ο Γκάμπριελ αφού ξέπλυνε απ' το σώμα και το πρόσωπό του κάθε ίχνος μάχης έκατσε δίπλα στην Μάριον που ανήμπορη απ' την γέννα δεν μπορούσε να σηκωθεί.

"Φοβήθηκα", τον κοιτούσε στα μάτια κι εκείνος χάιδευε τα λιτά της μαλλιά.

"Τελείωσε. Μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο τώρα παρά μονάχα το γιο μας και λίγο εμένα αν θες",της είπε με παραπονιάρικη διάθεση.

"Ζηλεύεις Γκάμπριελ?",της άρεσε να τον πειράζει.

"Ζηλεύω μονάχα που εκείνος γεύεται τα στήθη σου ενώ εγώ δεν μπορώ".

"Κάνε λίγη ακόμη υπομονή άρχοντα μου και θα σε αποζημιώσω γι αυτό",του είπε εκείνη δίνοντας μία ερωτική διάθεση στην ατμόσφαιρα..

Ο Γκάμπριελ πάντα απολάμβανε τα πονηρά της υπονοούμενα. Του άρεσε που ενώ έδειχνε απ' τη μία τόσο αθώα, μαζί του ήταν το πιο ερωτικό πλάσμα που είχε συναντήσει.

Όλα έδειχναν και πάλι φυσιολογικά στο Μονταγιού.
Τα πάντα λειτουργούσαν όπως πριν τη μάχη.
Η Μάριον κάθε μέρα  καλυτέρευε όλο και περισσότερο και το μωρό τρεφόταν καλά απ' το μητρικό της γάλα .
Ένα μεγάλο γλέντι είχε στηθεί αμέσως μετά τη μάχη,όχι τόσο για τη μεγάλη νίκη που ανακούφισε όλους τους άρχοντες μιας και 'βγαλαν απ' τη μέση το χειρότερο εχθρό τους,μα και για τη γέννηση του γιου του Γκάμπριελ που όλο τον καμάρωνε και από νωρίς έκανε σχέδια γι' αυτόν.
Η Μάριον δεν είχε μάθει ακόμα πως η μάχη που είχε δωθεί πριν λίγο καιρό οφειλόταν στη συνεργασία της αδερφής της με τον Γκρουμπερ.
Η Σεσίλια ήξερε πόσο θα την επηρέαζε αυτό,μα τώρα είχε γίνει μητέρα,είχε ένα μωρό να σκεφτεί και τίποτα δεν έπρεπε να της απασχολεί το μυαλό πλην αυτού.
Άλλωστε κι ο Γκάμπριελ την είχε ξορκίσει να μην πει τίποτα, ποτέ, γι' αυτό στη Μάριον.

"Τώρα που όλα τέλειωσαν και πήραν το δρόμο τους θα ήθελα να σε ρωτήσω τι σκοπούς έχεις για τη Ραβένα?". Μπορεί ο Γκάμπριελ να προσπαθούσε να συνεχίσει τη ζωή του μετά τη μάχη που έδωσε,μα δεν ξέχασε ποτέ πως έφτασαν ως εκεί. Ποιά τους έμπλεξε βάζοντας σε κίνδυνο τις ζωές τους.
Μα και ο Ουίλιαμ δεν μπορούσε να ξεχάσει την προδοσία,γιατί έτσι ένιωθε πως η Ραβένα τον πρόδωσε, μετά το φιλί που δώσανε οι δυο τους.

"Με ρωτάς τί θα κάνω με την αδερφή της γυναίκας μου,Ουίλιαμ? Μα το Θεό θα την είχα σκοτώσει ήδη,αν....αν δεν ήταν η Μάριον. Μα ξέρω πως την αγαπά εκείνη την αγαπά ακόμα. Πες μου εσύ λοιπόν,τι πρέπει να κάνω? "

Ο Ουίλιαμ κατέβασε το κεφάλι σκεπτικός. Γνώριζε πως η Μάριον δεν είχε ιδέα για όσα συνέβησαν.
Εκείνος όμως δεν μπορούσε να το αφήσει έτσι. Ήθελε να ακούσει απ' τα χείλη της το γιατί?