Αιχμάλωτη Του Μίσους Της

κεφάλαιο 32

Καπνός είχε θολώσει το διάβα της και δεν έβλεπε. Με τα χέρια προσπαθούσε τοίχο τοίχο να φτάσει τη σκάλα που οδηγούσε στα  πάνω διαμερίσματα.
Η μυρωδιά του φρέσκου αίματος και των ξεχυμένων σωθικών στον αέρα,της έφερναν αναγούλα, ενώ κάθε λίγο σκόνταφτε σε κάποιο πτώμα.
Βρήκε τη σκάλα κι άρχισε να την ανεβαίνει, δεν ήταν λίγες οι φορές που χρειάστηκε να παραμερίσει κάποιον απ' το δρόμο της για να περάσει.
Έφτασε στο τελευταίο σκαλί ,ο ιδρώτας κυλούσε απ' το μέτωπο της βρέχοντας το μαντήλι που έκρυβε το πρόσωπο της.
Η πόρτα ήταν κλειστή, "ίσως υπάρχει ελπίδα",σκέφτηκε για μία στιγμή πριν την ανοίξει.

Η Σεσίλια κείτονταν νεκρή εμποδίζοντας την πόρτα να ανοίξει καλά, "Μάριον...",φώναξε με τρεμάμενη φωνή, "εδώ....",άκουσε κάπου στο βάθος. Προχώρησε ποιό μέσα στο δωμάτιο,μέχρι που την είδε, πεσμένη στο πάτωμα με το μωρό στην αγκαλιά της "παρ'τον να τον προσέχεις....", είπε καθώς σηκώνε το μωρό ψηλά. Τότε μόνο μπόρεσε να δει την κοιλιά της ανοιγμένη πέρα ως πέρα,τα σωθικά της να χύνονται από μέσα της. "Ααααα....",ούρλιαξε απ' το αποτρόπαιο θέαμα και πετάχτηκε μούσκεμα κοντά ανασαίνοντας.

"Κυρά είσαι καλά...?",μία υπηρέτρια μπήκε στο δωμάτιο της Ραβένα ακούγοντας τα ουρλιαχτά της μες στη νύχτα.
Έδειχνε τόσο τρομαγμένη σαν να είχε αντικρύσει τον ίδιο το διάβολο.

"Νε..ρο", ψέλλισε και η γυναίκα της έβαλε απ' το κανάτι στην κούπα.

"Έλα κυρά μου,ησύχασε όνειρο ήτανε".

"Όνειρο? Εφιάλτης δεν λες καλύτερα. Άσε με τώρα καλά είμαι..". Η γυναίκα βγήκε πάλι έξω και την άφησε μόνη της.
Δεν μπόρεσε να ξανά κοιμηθεί την είχε στοιχειώσει αυτός ο εφιάλτης.
Τι να κάνε όμως? Πώς μπορούσε να μηνύσει στο Μονταγιού τι επρόκειτο να  συμβεί ώστε να είναι προετοιμασμένοι?
Αν έστελνε κάποιον και το μάθαινε ο Γκρουμπερ θα το θεωρούσε προδοσία και τότε σίγουρα θα τη σκότωνε.

Δεν ήθελε όμως να πεθάνει η αδερφή της, ούτε ο Ουίλιαμ. Κανείς τους δεν ήθελε να πεθάνει.

                    

Ήταν μετά τα μεσάνυχτα όταν ο φρουρός απ' την άνω περίβολο είδε κάτι να λαμπυρίζει στο βάθος του δάσους.
Γρήγορα έστειλε σήμα στους αρχηγούς και μέσα σε λίγα μόνο λεπτά οι πολεμίστρες γέμισαν  στρατιώτες, όπως και κάθε γωνιά του κάστρου.

Ο Ουίλιαμ μήνυσε στον Γκάμπριελ πως μάλλον είχε φτάσει η ώρα κι εκείνος φίλησε τρυφερά την Μάριον και δίχως εκείνη να τον καταλάβει γλίστρησε απ'την​ την αγκαλιά της και έφυγε ειδοποιώντας πρώτα τη Σεσίλια.

"Σήκω κυρά ήρθε η ώρα...,", σκούντηξε ο Γκάμπριελ τη Σεσίλια. Εκείνη στην αρχή τρόμαξε σαν τον είδε μπροστά της θεόρατο με την πανοπλία του και το σπαθί του.

"Ήρθε?", ρώτησε μονάχα κι εννοούσε τον Γκρουμπερ.

"Τράβα δίπλα στην κυρά σου και κλείδωσε την πόρτα. Δεν θα την ανοίξεις παρά μόνο αν ακούσεις τη φωνή μου να σε διατάζει μ'ακους?".
Η Σεσίλια κούνησε γρήγορα το κεφάλι της και αφού φόρεσε το φουστάνι πάνω απ' την καμιζόλα της έκανε να φύγει για το δωμάτιο της κυράς της.
Το χέρι του Γκάμπριελ έσφιξε το μπράτσο της την τελευταία στιγμή.
"Σε ξορκίζω γυναίκα, δεν έχω πολυτιμότερο στην ζωή από εκείνη, φύλαγε τη σαν τα μάτια σου".

Η γυναίκα έβαλε το χέρι της πάνω απ' το δικό του και κούνησε το κεφάλι της καθησυχάζοντας τον. Έπειτα έφυγε για το δωμάτιο κι αφού κλείδωσε την πόρτα πίσω της όπως την είχε διατάξει ο αφέντης της, κοίταξε την κυρά της κι αφού βεβαιώθηκε πως κοιμόταν ακόμα ήσυχη έκατσε στο περβάζι του παραθύρου και περίμενε.
Από μακριά στο βάθος του δάσους είδε το φως απ'τις αναμμένες δάδες να τρεμοπαίζει στο ανοιξιάτικο αεράκι.
Σε λίγο τίποτα δεν θα ήταν το  ίδιο πια. Ευχόταν μονάχα η άνοιξη να ερχόταν γρήγορα πάλι στο  Μονταγιού.

Ο Γκρούμπερ πλησίαζε το κάστρο με μία στρατιά απ' τους πιο σκληρούς στρατιώτες.
Είχε φτιάξει το σχέδιο της επίθεσης μετά το μυστικό πέρασμα που του αποκάλυψε η Ραβένα.
Ήταν σίγουρος για τη νίκη του, από αύριο κιόλας θα ήταν εκείνος ο άρχοντας του Μονταγιού.
Είχε δώσει μάλιστα συγκεκριμένες διαταγές,το κάστρο δεν θα πάθαινε τίποτα μα όσοι ζούσαν μέσα σ' αυτό να μην έβλεπαν το φως της μέρας.
Όσο για τον Γκάμπριελ ήθελε να τον φέρουν γονατιστό μπροστά του,να  'χει ο ίδιος την απόλαυση να κόβει το κεφάλι του και να βλέπει το αίμα του να στραγγίζει απ' το σώμα του.

Οι περισσότεροι στρατιώτες ήταν πεζοί, κι όσοι είχαν άλογα  τα άφησαν δεμένα στο δάσος. Ένα χλιμίντρισμα  αρκούσε να βάλει τέλος στα σχέδια του Γκρουμπερ.

Βγήκαν απ' το δάσος,  το κάστρο φάνηκε από μακριά, αγέρωχο να στέκει στο ύψωμα του λόφου απ' τη μία και απ την άλλη η θάλασσα να το μαστιγώνει με τα τεράστια κύματα της.

Η καρδιά του Γκρουμπερ πετάρησε στο αντίκρυσμα του. Θα γινόταν ο κυρίαρχος της χώρας μετά απ' αυτό κι όλοι οι άρχοντες θα τον προσκυνούσαν.
Έδωσε εντολή στον έμπιστο του να προχωρήσουν οι καλύτεροι ιππότες προς το κρυφό πέρασμα που του είχε υποδείξει η Ραβένα, έπειτα θα άνοιγαν τις πύλες και θα έμπαιναν μέσα όλοι μαζί ,θα ξεχύνονταν σε κάθε γωνιά και θα  τους έπιαναν στην κυριολεξία στον ύπνο όλους.