Αιχμάλωτη Του Μίσους Της

κεφάλαιο 28

Οι μέρες περνούσαν κι η Ραβένα δεν είχε νέα του Γκρούμπερ,δεν ανησυχούσε όμως ,ήξερε πώς αργά ή γρήγορα θα ερχόταν με τα σχέδια του έτοιμα για την επίθεση.

Ο Ουίλιαμ απ' την άλλη ολημερίς σκεφτόταν τη γυναίκα με το μαντήλι στο πρόσωπο. Ακόμα κι όσα είχε μάθει πως είχε κάνει στην αδερφή της, πάντα της έδινε ένα ελαφρυντικό κι ο μόνος λόγος ήταν γιατί η καρδιά του χτυπούσε για εκείνη σε άλλο ρυθμό.
Τις επόμενες μέρες αποφάσισε να πάει ο ίδιος να τη δει, μέχρι τώρα είχε βάλει γύρω απ' το Σεμιγέ ανθρώπους του να το φυλάνε και συνάμα να το παρακολουθούν.

Συνάντησε κανά δύο απ' τους άντρες του και άνοιξε κουβέντα μαζί τους,μα δεν είχαν κανένα νέο να του πουν.
Όλα, έδειχναν ήρεμα.

Η παρουσία του εκεί έκανε την καρδιά της να σκιρτήσει.

"Ουίλιαμ πέρασε, χαίρομαι που ήρθες".
Αν και ποτέ δεν θα το παραδεχόταν πάντα ήλπιζε ότι η αδερφή της θα ερχόταν μια μέρα να της ζητήσει να επιστρέψει στο Μονταγιού,αυτή η μέρα δεν ήρθε ποτέ.
Όχι γιατί δεν το σκέφτηκε η Μάριον,αλλά γιατί ήξερε πώς η αδερφή της με τόσους άντρες που είχε βάλει ο Γκάμπριελ μα και ο Ουίλιαμ γύρω απ' το Σεμιγέ ήταν ασφαλής. Φυσικά όμως αυτό δεν το ήξερε η ίδια η Ραβένα.

"Πώς είσαι?",τη ρώτησε μα δεν ήξερε πως έπρεπε να απαντήσει.Εκείνος έδειχνε το ενδιαφέρον του γι' εκείνη,κάτι που κανένας άντρας δεν είχε κανει ως τα τώρα,κι εκείνη τον είχε προδώσει δείχνοντας το μυστικό πέρασμα για το Μονταγιού στον χειρότερο εχθρό τους ,τον Γκρούμπερ.
Ξαφνικά ένιωσε μεγάλη ντροπή για τον ίδιο της τον εαυτό.

"Είμαι καλά κι εσύ?", περίμενε έστω και τώρα να δείξει ένα ίχνος μετάνοιας και να ρωτήσει για την αδερφή της πρώτα μα δεν το έκανε ποτέ.
Σκληρή όπως πάντα όμως δεν αναφέρθηκε σε τίποτα και σε κανέναν.

Έκατσαν και μίλησαν αρκετή ώρα για άσχετα πράγματα, υπήρξαν στιγμές αμηχανίας ώσπου ήρθε η ωρα να φύγει.
Ο Ουίλιαμ σηκώθηκε και παίρνοντας το χέρι της στο δικό του,το φίλησε απαλά. "Θα ξανάρθω, αν το επιθυμείς κι εσύ όσο επιθυμώ εγώ να σε ξαναδώ".

Τα λόγια του έφτασαν μέχρι τα βάθη της κρύας της καρδιάς και για μία στιγμή τη ζέσταναν. Αφήνοντας το χέρι της έκανε να φύγει,μα γύρισε πίσω με γρήγορα βήματα, στάθηκε μπροστά της μία στιγμή και έπειτα σηκώνοντας το μαντήλι,κι ελευθερώνοντας μόνο το στόμα της έσκυψε και τη φίλησε. Και το φιλί του την έκαψε.
Δεν είπε τίποτα,κατέβασε το μαντήλι της ξανά και κάνοντας μία υπόκλιση,γύρισε κι έφυγε αφήνοντας την εκεί ,μόνη, με πρωτόγνωρα συναισθήματα να την κατακλύζουν,να τη στέλνουν απευθείας στην κόλαση που εκείνη είχε επιλέξει για τον εαυτό της.
Έβαλε τα χέρια στο πρόσωπο,"τι έκανα Θεέ μου. Τι έκανα?", ψιθύρισε στον εαυτό της γιατί αυτό που 'χε κάνει δεν λεγόταν φωναχτά.

Πώς όμως θα μπορούσε να πάρει πίσω όλη αυτή την ατιμία που 'χε κάνει απέναντι στον άνθρωπο που της πρόσφερε προστασία? Ο Γκρούμπερ ήδη γνώριζε το μυστικό πέρασμα και ετοίμαζε τα υποχθόνια σχέδια του για την κατάκτηση του Μονταγιού.
Ακόμα κι αν τον καλούσε να του ζητήσει να μην το κάνει το πολύ πολύ να τη σκότωνε την ίδια στιγμή.
Μα και να ειδοποιούσε τον Ουίλιαμ, δεν της έρχονταν εύκολο.
Ντροπή ένιωθε για τον ίδιο της το εαυτό, πώς θα ομολογούσε κάτι τόσο βαρύ?
Τα χείλη της είχαν ακόμη τη γεύση του κι αυτή η αίσθηση είχε ταράξει τα μέσα της.

Δεν πέρασε μία εβδομάδα που ζούσε πλέον με τις ενοχές της και ο Γκρουμπερ έκανε την εμφάνισή του στο Σεμιγέ.

"Λαίδη Ραβένα, όπως σας είχα υποσχεθεί θα επέστρεφαν μόλις θα είχα έτοιμα τα σχέδια μου για το Μονταγιού".
Έκανε μία υπόκλιση μπροστά της,και φίλησε το χέρι της.
Αηδία ένιωσε καθώς τα χείλη του άγγιξαν το δέρμα της, αυτός ο άνθρωπος που στεκόταν μπροστά της ήταν ο ίδιος άνθρωπος που εκείνο το βράδυ σκότωσε τους γονείς της χωρίς να δείξει οίκτο.
Αυτό το σημάδι που ασχήμιζε το πρόσωπό της, ήταν δική του δουλειά. Ξαφνικά μία εικόνα πέρασε απ' το μυαλό της. Ο Γκρουμπερ γονατισμένος μπροστά της κι εκείνη δίχως να δείχνει έλεος να του κόβει το νήμα της ζωής με το στιλέτο της.
Μα όλα αυτά ήταν μονάχα στη φαντασία της γιατί στην πραγματικότητα είχε συμμαχήσει μαζί του,είχε συμμαχήσει με τον εχθρό.

Άρχισε να της λέει τα σχέδια του. Είχε μαζέψει πάνω από δέκα στρατιές με τους πιο δυνατούς άνδρες,θα επιτίθονταν βράδυ, όταν όλοι θα κοιμόντουσαν.
Ακόμα και με τόσο στρατό άτιμα θα φερόταν. Θα τους έπιανε στον ύπνο και θα τους σκότωνε χωρίς να τους δώσει την δυνατότητα να αντιδράσουν.
Η νίκη ήταν σίγουρα δική του έτσι συνήθιζε να επιτίθεται νύχτα έτσι, όπως τότε.
Η Ραβένα δεν μίλαγε μόνο τον άκουγε και κάθε κουβέντα του την έκαναν να σιχαίνεται όλο και περισσότερο τον εαυτό της.
Αφού έφυγε και έμεινε μόνη άρχισε να ψάχνει τρόπους να ειδοποιήσει το Μονταγιού, μα ήξερε πώς ο Γκρουμπερ ήταν πονηρός και δεν θα την εμπιστευόταν τόσο εύκολα. Σίγουρα είχε βάλει να την παρακολουθούν, έτσι οποίος απ' το Σεμιγέ έφευγε προς το Μονταγιού ήταν σίγουρη η μοίρα του.
Σε μία βδομάδα της είπε μα έλεγε αλήθεια ή ήταν άλλο ένα σχέδιο του για να την απο προσανατολίσει?

Χρόνια ολάκερα δεν είχε σκεφτεί την αδερφή της μα σήμερα δεν έβγαινε απ' το μυαλό της. Ήταν έγκυος και κινδύνευε, αυτή μα και το παιδί που είχε στα σπλάχνα της.
"Όχι,δεν θα το επιτρέψω και ας είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω", μονολόγησε καθώς έβγαλε το μαντήλι και έμεινε με το πρόσωπο γυμνό μπροστά στον καθρέφτη της.