Αιχμάλωτη Του Μίσους Της

Κεφάλαιο 23

Το βράδυ της επανασύνδεσης του Γκάμπριελ με τη Μάριον ήταν και για τους δύο ονειρεμένα.
Το δωμάτιο είχε φωτιστεί απ' τα δεκάδες αναμμένα κεριά.
Ο Γκάμπριελ  την περίμενε  να έρθει ,κι όταν εκείνη έκανε την εμφάνισή της με το διάφανο λευκό νυχτικό της,που της  το 'χε φυλάξει η Σεσίλια σαν κόρη οφθαλμού,για να της το δώσει την πρώτη νύχτα του γάμου της, και τα μαλλιά λιτά να αγκαλιάζουν το κορμί της ως τους γοφούς της,έμεινε με το στόμα ανοιχτό και δεν μπορούσε να σταυρώσει λέξη.
Ξέχασε ακόμη και το μικρό ξύλινο κουτάκι που κρατούσε στο χέρι κι είχε σκοπό να της το δώσει αφού πρώτα θα γονάτιζε μπροστά της.

"Είσαι εκθαμβωτική",πρόλαβε μόνο να της πει πρωτού την κλείσει στην αγκαλιά του και τη ρίξει στο κρεβάτι του.
Δεν πρόλαβε να μιλήσει ,δεν πρόλαβε να πει κουβέντα,της είχε ήδη βγάλει τα περιττά ρούχα και της έκανε έρωτα αφού πρώτα θαύμασε το κορμί της που μέσα του έκρυβε ένα θαύμα.
Το δικό τους θαύμα.

"Γκάμπριελ, υποσχέσου μου πως θα προσέχεις εκεί που θα πας? Πως δεν θα βάλεις τη ζωή σου σε κίνδυνο? Σε έχουμε ανάγκη εδώ ξέρεις. Εγώ σε έχω ανάγκη",πρόσθεσε και ένα κοκκίνισμα έβαψε τα μάγουλα της.

Την έσφιξε ακόμη πιο πολύ πάνω του.

"Ότι κάνω είναι για το καλό όλων μας. Όμως θα προσέχω να είσαι σίγουρη για αυτό.
Τα πράγματα  είναι πολύ επικίνδυνα και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Θα πρέπει να προσέχετε κι εσείς",της είπε κοιτάζοντας τη στα μάτια ,μα το ύφος του έκρυβε κάτι άλλο πέρα από αγάπη. Έκρυβε φόβο για όλο αυτό που συνέβαινε και που τους ανάγκαζε να ξεκινήσουν πόλεμο.

Εκείνη σφίχτηκε πάνω του,οταν κατάλαβε πόσο  σοβαρά, ήταν τα πράγματα.
Ο Γκάμπριελ χτύπησε το κεφάλι του μόλις θυμήθηκε ότι είχε κάτι να της δώσει ,προκαλώντας της γέλιο  με αυτή την κίνηση, που της θύμησες μικρό παιδί κι όχι τον άντρα που είχε μπροστά της.

Σηκώθηκε  και αφού τύλιξε ένα σεντόνι να καλύψει τη γύμνια του, γονάτισε ανοίγοντας μπροστά της ένα μικρό ξύλινο κουτάκι που μέσα είχε το πιο όμορφο δαχτυλίδι που είχαν δει ποτέ τα μάτια της.
Αφού κρυφογέλασε με το θέαμα που παρουσίαζε,με το σεντόνι τριγύρω του,άπλωσε το χέρι της  μπροστά του.
Ο Γκάμπριελ πέρασε το δαχτυλίδι στο μικροκαμωμένο δάχτυλο της κοιτάζοντας τη,περιμένοντας την πολυπόθητη απάντηση να βγει απ' το γλυκό της στόμα που τόσο πολύ τον τρέλενε.

"Ναι, Γκάμπριελ, φυσικά και Ναι".

Την τράβηξε στην αγκαλιά του και φίλησε τα μαλλιά της,τα μάτια της,τα χείλη της ενώ μέσα στο στόμα της της ψυθίρισε,
"Τελικά ,είσαι μία μάγισσα,που μου πήρε τα μυαλά",της είπε ρίχνοντας τη πάλι στο κρεβάτι.