Αιχμάλωτη Του Μίσους Της

Κεφάλαιο 12

Η βόλτα γύρω απ τα κτήματα του Μονταγιού ήταν όμορφη,μα η πόλη ήταν όνειρο.Δεν είχε ξαναπάει ποτέ,απ' την ώρα που γεννήθηκε ζούσε στο κάστρο.Ηταν επικίνδυνη η ζωή έξω απ'τα τείχη κι ο πατέρας πάντα φοβόταν.
Ήταν, ότι ήταν και κορίτσια. Πάντα για τα κορίτσια τα πράγματα δεν ήταν εύκολα.

"Σου αρέσει η πόλη Ραβένα?",είπε θέλοντας να κόψει τον πληθυντικό μία και καλή.

"Ναι,είναι όμορφη".

"Όχι πάντα πίστεψε με.Γι' αυτό δεν ήρθαμε μόνοι".

Η Ραβένα κοίταξε γύρω της. Παντού κυκλοφορούσαν ιππότες και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιοί ανήκαν στο Μονταγιού.

"Είναι διακριτικοί και δεν δίνουν στόχο. Μα είναι παντού.Δεν θα σε έφερνα εδώ μόνη ποτέ".

Κάτι φωνές αντρών λίγο πιο πέρα χάλασε την ηρεμία τους.
Όταν έπιναν και μεθούσαν οι τσακωμοί,οι βρισιές και το ξύλο ήταν συχνό φαινόμενο.
Η Ραβένα ταράχτηκε, μα αυτό που θα έβλεπε σε λίγο, θα χαλούσε την ηρεμία της  ακόμη περισσότερο.
Λίγο πιο πέρα,σε απόσταση όχι πολύ μακρινή, δύο άντρες με στολή, ιππότες ήταν σίγουρα,είχαν βαλθεί να αλληλοσκοτωθούν .
Γύρω τους άλλοι πολλοί τους είχαν περιτριγυρίσει φτιάχνοντας τοίχος και έβαζαν στοιχήματα για το ποιός απ' τους δύο θα είναι ο νικητής.

Το αίμα που πετάγονταν σε κάθε μπουνιά που έπεφτε έκανα το κοινό να παραληρεί.
Της Ραβένα της έφερε αναγούλα όλο αυτό το θέαμα.
Έκανε να γυρίσει το άλογο της να φύγει,και τότε ένας απ'τους δύο άντρες που πάλευαν προσγειώθηκε μπροστά στο άτι* της.
Έκανε να σηκωθεί τρυκλίζοντας, και τότε  η Ραβένα αντίκρυσε το πρόσωπο του. Κρύος ιδρώτας την έλουσε.
Τα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου του,τα λιγδιασμένα του μαλλιά, ήταν εκείνος.
Άρχισε να τρέμει,το σώμα της τραντάζονταν πάνω στο άλογο, κάνοντας το ανήσυχο.
Ο Ουίλιαμ έτρεξε κοντά της, γρήγορα.
Τα μάτια της ήταν καρφωμένα σ' εκείνον, πόνος και μίσος έβγαζε το βλέμμα τους.
Ο άντρας την κοίταξε κι αυτός μα έτσι μεθυσμένος που ήταν δεν καταλάβαινε με τι απέχθεια τον κοιτούσε εκείνη.

Ο Ουίλιαμ κοίταξε καλά τον άντρα.Τον ήξερε ,ήταν ένας απ' τους στρατιώτες του Γκρούμπερ,είχαν  συναντηθεί στο παρελθόν.
Και τότε κατάλαβε.
Δεν έκατσε να το πολύ σκεφτεί,άρπαξε με μία κίνηση τη Ραβένα απ' τη μέση και την έβαλε μπρος στο άλογο του,κρατώντας το κεφάλι της πάνω στο στήθος του.
Ένας δικός του είχε πλησιάσει αντιλαμβανόμενος ότι κάτι είχε συμβεί.