Αιχμάλωτη Του Μίσους Της

κεφάλαιο 33

Η αγωνία μέσα από τα τείχη ήταν μεγάλη.
Ο Γκάμπριελ ήταν πίσω απ' την  πύλη έτοιμος να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του.
Το μυαλό του όμως ήταν στην αγαπημένη του, σήκωνε το βλέμμα του πολλές φορές στο παράθυρο της και ευχόταν να τελειώσει γρήγορα ο μπελάς που τους έβαλε η Ραβένα.
Στη θύμηση της δε, θύμωνε τόσο πολύ που έσφιγγε τόσο το χέρι του γύρω απ' το περίτεχνο σπαθί του που οι κόμποι του άσπριζαν.
Και κάθε φορά που γινόταν αυτό ο Ουίλιαμ,ο πάντα πιστός του φίλος,σαν να διάβαζε τη σκέψη του,έβαζε το χέρι πάνω στον ώμο του και τον έσφιγγε δίνοντας του για ακόμα μία φορά κουράγιο.

Η κρυφή πόρτα μισάνοιξε κι οι άντρες που ήταν από πίσω μπήκαν ένας ένας μέσα.
Ηταν σκοτάδι, πίσσα,μ' αυτό δεν τους παραξένεψε, πώς και δεν υπήρχε ένας δαυλός αναμμένος όπως θα πρεπε όμως?

Αφού μπήκαν αρκετοί και δύο απ' αυτούς έτρεξαν να ανοίξουν την πύλη οι άλλοι από πίσω μέσα στο σκοτάδι ετοιμάζονταν να τους υποδεχτούν.
Η πύλη άνοιξε, όλοι οι δαυλοί εκτός αυτών στο εσωτερικό του κάστρου άναψαν με μιας φωτίζοντας όλον τον κάτω περίβολο της αυλής.
Άντρες με πρώτο τον Γκρουμπερ, έμπαιναν μέσα μα για μία στιγμή κοντοστάθηκαν βλέποντας το πλήθος των ιπποτών που το φως των δαυλών φανέρωσαν.

Ο Γκρουμπερ κατάλαβε ότι ο εύκολος τρόπος κατάκτησης του κάστρου μόλις είχε σκορπίσει σαν σκόνη στον αέρα, δεν μπορούσε όμως να κάνει πίσω, γι' αυτό προχώρησε. Η μάχη σώμα με σώμα είχε ήδη ξεκινήσει....

Η φωνή του Γκρουμπερ ήχησε μες στη χαμό" ο Μάγερ είναι δικός μου", φώναξε προς τους στρατιώτες του και χύθηκε μπροστά να τον βρει.
Κι ο Γκάμπριελ όμως εκείνον έψαχνε και σαν τον άκουσε να φωνάζει το όνομα του πετάχτηκε θεριό ανήμερο μπροστά του.

"Εδώ είμαι Γκρουμπερ, όλος δικός σου,φώναξε και όρμηξε κατά πάνω του.

Το κροτάλισμα των σπαθιών,τα βογκητά και οι φωνές των πολεμιστών,ξύπνησαν τη Μάριον, πετάχτηκε σχεδόν απ' το κρεβάτι φωνάζοντας το όνομα του Γκάμπριελ μα η Σεσίλια βρέθηκε αμέσως δίπλα της και της έκλεισε το στόμα.

"Σε ξορκίζω κυρά μου μη φωνάζεις", η γυναίκα έδειχνε τρομαγμένη και τα μάτια της έδειχναν την αγωνία της.

Η Μάριον κούνησε το κεφάλι κι έτσι η Σεσίλια πήρε το χέρι της απ' το στόμα της.

"Τι είναι? Τι συμβαίνει?", ρώτησε πιο τρομαγμένη από ποτέ.

"Το Μονταγιού κυρά μου, δέχτηκε επίθεση".

Το χέρι της Μάριον έκλεισε το στόμα της και τα μάτια της άνοιξαν από φόβο.

"Ποιός?",τόλμησε μονάχα να ρωτήσει.

"Ο Γκρουμπερ", απάντησε ξέπνοα η  Σεσίλια κάνοντας την κυρά της να ουρλιάξει.

"Όχι. Όχι αυτός. Ο Γκάμπριελ",είπε σχεδόν ικετευτικά στην Σεσίλια.

"Μην ανησυχείς κυρά μου, να χαρείς στην κατάσταση σου...".

Εν το μεταξύ η μάχη μαίνονταν,ο Γκάμπριελ με τον Γκρουμπερ πολεμούσαν σώμα με σώμα ,με μένος ο ένας στον άλλο.
Ο Γκρουμπερ πολεμούσε για να κατακτήσει το Μονταγιού και να γίνει κυρίαρχος του τόπου μα ο Γκάμπριελ πολεμούσε για κάτι πιο σημαντικό. Πολεμούσε για την αγάπη του.

Η Μάριον είχε κλείσει τα αυτιά της με τα χέρια της μην αντέχοντας να ακούει άλλο τα σπαθιά να σκίζουν τον αέρα.
Ένας ξαφνικός πόνος έκανε το πρόσωπό της να μορφάσει.
Έβαλε το χέρι στην κοιλιά της, ήταν σκληρή σαν πέτρα
Κοίταξε τη Σεσίλια την στιγμή που ένας δεύτερος πόνος ακόμα πιο δυνατός, την έκανε να φωνάξει, ενώ υγρά μούσκεψαν την καμιζόλα της κι άρχισαν να κυλούν από τα πόδια της.

"Όχι κυρά μου. Όχι τώρα...", είπε η Σεσίλια ακουμπώντας το χέρι της με τη σειρά της πάνω στην κοιλιά της Μάριον.

"Πονάω Σεσίλια,ήρθε νομίζω η  ώρα", είπε μονάχα κι ένας τρίτος πόνος έκοψε τα λόγια της στη μέση.

Η γυναίκα ξάπλωσε τη κυρά της πάνω στο κρεβάτι, ενώ έφερε απ' το μπαούλο σεντόνια και πετσέτες καθαρές.
Μετά έσκισε την καμιζόλα της σχεδόν μέχρι το στήθος και με προσοχή έβγαλε το εσώρουχό της.
Έψαξε και βρήκε ένα ψαλίδι και ενώ ο Γκάμπριελ της είχε πει να μην ανάψει φως μες στο δωμάτιο, εκείνη το έκανε γιατί έπρεπε να κάψει το ψαλίδι στη φωτιά  για να τ'απολυμάνει.

Οι πόνοι γινόντουσαν όλο και πιο κοντινοί και κάθε φορά μεγάλωναν όλο και περισσότερο.
Η Σεσίλια ήταν μόνη και άλλη φορά δεν είχε ξεγεννήσει μοναχή της άλλη γυναικα.
Είχε παρεβρεθεί σε γέννες ,όταν είχε γεννηθεί η Μάριον,  ήταν στη δούλεψή του αφέντη Ντε Μπερ τότε ως γκουβερνάντα της Ραβένα και είχε ζήσει τη γέννηση της,μα η  ίδια δεν συμμετείχε, ήταν άλλες γυναίκες πιο έμπειρες γι' αυτό.
Τώρα έπρεπε να οπλιστεί με όσο κουράγιο της είχε απομείνει για να βοηθήσει τη μικρή της.

"Σπρώξε κυρά μου, όσο μπορείς", έλεγε κάθε τόσο στη Μάριον κι εκείνη έπαιρνε κουράγιο και έβαζε όλη της τη δύναμη.

Μα ήταν μικρή και άπειρη και και είχε εξαντληθεί γρήγορα...
Τη Σεσίλια την είχε πιάσει απελπισία και για μία στιγμή μονάχα τρελάθηκε, το μυαλό της θόλωσε, έπρεπε να κάνει κάτι γιατί αν συνέχιζε έτσι θα χανόταν και το μωρό μα κι εκείνη και τούτο δεν θα το άντεχε η καρδιά της.
Την έπιασε απ' τους ώμους για μία στιγμή και την τράνταξε με  όλη της τη δύναμη κι η Μάριον έμεινε να την κοιτά με ορθάνοιχτα μάτια.

"Ο κύρης σου είναι κάτω και πολεμά για σένα και για αυτό το παιδί που με τόση λαχτάρα περιμένει. Μην εγκαταλείψεις τώρα, σπρώξε κυρά μου, σπρώξε",τα λόγια της ήχησαν μες  στο μυαλό και στην καρδιά της. Ανασηκώθηκε στους αγκώνες της και άρχισε να σπρώχνει με όση δύναμη της είχε απομείνει και με τη σκέψη μονάχα σε εκείνον.