One Call Away

Chapter 21: Maling Akala

One Week na kaming nag-woworshop.

Sabay sabay kaming pumunta sa QC ng mga kasamahan ko para sa Workshop namin ng halos 2 buwan. Tapos malamag mag-shoshot na. At unang pagsabak pa lang namin ito ng teleserye sa TV...

Pagkatapos ng Workshop...

Lumapit sa akin si Daphne...
Napansin ko kay Daphne na lagi siyang lumalapit sa akin at gusto niya ako kinakausap at...

"Richmond, Halika sabay tayo mag-lunch sa baba."

...mag-aya mag-lunch sa ibaba na Cafe ng building na kina-Woworkshop namin. Syempre mahirap tangihan. At hindi naman big deal iyon.
Pero dumating itong si Alvin...

"...Ah Lunch, actually, nagugutom na rin kami eh. Kaya alam mo na sabay na rin tayong mag-lunch lahat! Iisang lugar lang naman tayo mag-lulunch diba?!"

Sabi ni Alvin na parang di maganda ang intensiyon niya na mag-aya ng lunch...

"Oh sige! Mas marami, mas masaya!"

Sabi ni Daphne.

Tapos nagpaalam si Daphne sa akin na may kukunin lang siya. At nilapitan ako ni Alvin at kinausap:

"Alam mo Richmond, Matagal ko nang napapansin na palapit ng palapit sa iyo yang si Daphne."

Alam ko na ang iniisip nitong si Alvin...

"Ay nako Alvin, hindi naman big deal ang sabay kaming mag-lunch ni Daphne. Di pa pwedeng magkaibigan lang kami at partner ko para sa gagawing Teleserye natin?! At loyal ako sa Ate mo. Hindi ko siya ipagpapalit. Mahal na Mahal ko iyon noh."

Sabi ko sa kanya with a 100% assurance.

"Dapat lang Richmond, Pero dapat ko pa rin kayong bantayan!"

"Kahit hindi mo na kami bantayan. Kase, titingin man ako sa ibang babae. Iisang babae pa rin ang Mahal ko at sa kanya lang ako magiging tapat. At yung Ate mo iyon, kaya wala kang dapat ikabahala!"

Sabay dumating na si Daphne. At inaya na kaming lahat na nag-lunch sa baba. Masaya naman ang pagkwekwentuhan namin. Medyo nakakainis lang si Alvin. Na parang pinaparingan pa si Daphne. Minsan nga gusto ko nang batukan ehh...

Tapos ng Workshop...
Nagkaroon muna kami ng meeting para sa mga gagawin namin sa mga susunod na araw. Maraming gagawin! Mas marami kesa dati. Na halos hindi na kami makakapagbasketball at makakapag-ML Ugh!

"Grabeh, nakakapagod! Dami nating gagawin!!"

Sabi ni Xander habang nasa Sasakyan kami pauwi na.

"Eh, Ganyan talaga! Ginusto niyo naman yan diba?"

Sabi ni Andrew na laging nagdridrive sa amin.

"Ah, Medyo pero ganito pala kahirap noh?!"

Sabi ni Alvin.

"Ganun talaga Alvin! Hindi madali maging isang Artista. Marami kayong mga responsibilidad at dapat i-Prioritise. Ganun yun! Hindi basta basta maging Artista!"

Sagot ni Andrew kay Alvin.

"Siguro, Worth it naman yung lahat ng iyon dahil lalo pa tayong sisikat! At lumelevel up pa tayo! At tuloy tuloy na toh diba?"

Sabi ko sa kanila.

"Bakit hindi pa ba tayo sikat?!"

Tanong ni Alvin sa akin.

"Alam mo ba noong nasa Seminaryo ako dahil sa Voc Camp. May mga nakilala ako roon na doon pa lang ako nakilala. I mean, hindi pa nila tayo kilala. Kase nasa mga rural places sila."