Gündüzün geceyi aydınlattığı gibi birbirlerine karışıp gün batımını oluşturacak iki insan...
Kayra Eroğlu kendini büyük bir bilmecenin içinde bulduğunda hiçbir şeyin farkında değildi ve Karen'in bu bilmecenin cevabını büyük ölçüde tamamladığını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Az önce üst kattan mı düşmüştüm? Kayra'nın kucağına hem de. Pis zemine düşseydim ağzımın burnumun dağılacağına emindim.
Şaşkınlıkla kafamı karşımızda bize kahkahalarla gülen adama çevirdim. Ne vardı bunda? Alt üstü Kayra'yı takip etmiştim ve konuşmalarını dinlemiştim. Sonra da açık tavandan kucağına düşmüştüm. Bence oldukça normaldi. Benim için.
Yukarıdan gülüşmeler gelince kafamı kaldırdım.
Bir sürü sokak çocuğu kafalarını delikten uzatmış bana gülüyorlardı. Gözlerimi kısıp kızgınlıkla onlara baktım.
"Gidin lan işinize" diye kükredi Kayra. Aynı zamanda da çocukların gitmesi için kafasıyla işaret yaptı. Çocuklar gülerek uzaklaşırken Kayra'nın üzerinden kalkıp kenara geçtim. Ben bunu yaparken sürekli elbisemin eteğini tutuyordu ve elbise giydiğime lanet ettim.
Karşımızdaki adam hâlâ gülmeye devam ediyordu. Kayra ona da ters ters "Gülme lan sen de." diye bağırdı. Ellerimi önüme bağlayıp elbisemin kirlenmiş dantellerini incelemeye başladım.
"Ne işin var burada?"
Az önce konuştuklarını duyduğumu söyleseydim daha çok sinirleneceğini bildiğim için " Az önce geldim. Boşluğu fark etmedim ve düştüm." dedim.
"Nasıl geldin." dedi biraz da şaşırarak.
"Seni takip ettim."
Karşımızdaki adam gülerek ayağa kalktı ve Kayra'nın omzuna iki kere vurdu. "Ben gidiyorum kardeşim. İşlerim var. Sizi baş başa bırakayım."
Adam gidince baş başa kalmıştık ama ben ona bakamıyordum. Sıkıntıyla iç geçirdi. "Neden sürekli başına dert açıyorsun ki?" Sesi oldukça sertti.
"Ben mi dert açıyorum?"
"Yok nenem. Gecenin bir vakti nereye gittiğimi bilmeden niye beni takip ediyorsun kızım?"
"Çünkü sen yakınımdayken başıma bir şey gelmeyeceğini biliyorum."
Söylediğim şeyle birkaç saniye afalladı ve gözlerini kırpıştırdı. "Yanlış düşünüyorsun." Yalan söylediğini kendi de biliyordu. Onun yanındayken bana bir şey olmasına izin vermezdi ama beni bunun aksine inandırmaya çalışıyordu.
Susmayı tercih ettim. Bir süre sessizlik olduktan sonra Kayra sıkıntıyla iç geçirdi. "Benimle gel."
Parmaklarını parmaklarıma kilitlediğinde ilk defa el ele tutuştuğumuzu fark ettim. Bu çok garipti.
