"İstersen kaçmana yardım ederim. Madem bu kadar gitmek istiyorsun."
Gerçekten yapabilirmiyim kaçabilirmiyim. Kaçarsam beni bulurlarsa ne olur ? Baran'ın öfkesinden kurtulabilirmiyim?
"Sana neden inanayım?"
"İnanmaktan başka bir seçeneğin yok çünkü." Kendinden emin konuşması sinirimi bozsada ses etmedim.
"Madem baranı istemiyorsun kaçmana yardım etcem yarın akşam herkes uyuduktan sonra burda olursan inanıp inanmayacağına ozaman karar verirsin."Diyip yanımdan uzaklaştı.
Herçekten ben şimdi ne yapacam inanmalımıyım gerçekten yardım edebilir mi bana? Kocasını istiyor benden . için elbet yardım eder. Ama ben istiyormuyum acaba hayallerimi gerçekleştirmem buna bağlı baran okumama izin vermeyecek gibi kaçmaktan başka çarem yok sanırım...
Daldığım düşüncelerden çıkıp Odaya yavaşça girdiğimde sevda hanım ve kızlarını otururken gordüm. Yavaşça yanlarına yaklaşıp oturdum.
"Dinlenebildin mi güzel kızım? " sevda hanımın anlayışlı sesi deminki yaşanan olayı unutmamı sağladı.
"Dinlendim tesekkürler hanımım" onun sesine inat mesafeli çıkan sesim her ne kadar sevda hanımı üzsede baş sallamakla yetindi. Ben daha baranı kabul etmemişken nasıl onu kabullenirim ki.
Kızlara donüp baranı sorduğumda ben dinlenmeye cıktığımda oda işe gitmiş. Birazdan burda olacaklarını açıkladılar. Evin çalışanları yemeklerle uğraşırken ben ve kızlarda yardım etmek için mutfağa indik. Yemekler hazırlanırken kapıdan gelen tıkırtılarla gelen kişiye baktım. Tüm ihtişamıyla karşımda baran ağayı görmek heyecanlanmama neden oldu.
Kızlar ve evin çalışanları bizi yanlız bırakmak için mutfaktan çıkması ile baranın yanıma yanaşması bir oldu.
"Kendini ilk günden yormamalısın güzelim." Deyip tam dibimde durması beynimin işlevini kaybetmesine neden oldu.
"Yo..kk yormuyorum kendimi iyi hissediyorum gerçekten." Kekeleyerek konuşmam kendime küfretmeme neden olsada o bundan zevk aldıgını kantlarcasına çarpık bir gülüş sergiledi gözlerimin önüne. Dibime doğru yaklaşıp dahada üzerime eğilip nefesini yüzüme doğru üfleyip konuştu.
"Güzel yorulmanı istemem." Dudaklarımız arasında milimler kala bir öksürük sesiyle kendimize geldik.
Kapıda hejanın kıskanç bakışlarını görmek utanmama neden olsada başımı eğmekten başka birşey yapamadm. Baran ise tek kelime etmeden mutfagı terk etti.
"Sana barandan uzak dur demedim mi ben?" Sert çıkan sesiyle ne diyeceğimi bilemedim sonuçta ilk karısı ve ben henüz hiçbirşeyiyim. Burda ikinci kıza pek önem vermezler. Haklıda olsa ilk hanımın sozü daha önceliklidir. 2. Kadın ise sadece çocuk doğurmak için vardır. İstisnalar var elbet ama acaba bizim hikayemizde ben neredeyim?
"Git onu baran ağana kendin söyle ben gel mutfakta cilveleşelim dedim. Sesin ona çıkmıyor diyemi bana patlıyon buyuğumsun diye susuyorum ama yeter beni yapmadığım şeyler için sorgulayamazsın. Yarın hazırlığını yap kaçmama yardımcı ol sende kurtul bende." Tek solukta soylemem ve benden boyle bir çıkış beklemediği için bir süre sadece suratıma baktı.
"Tamam yarın herkes odasına çekildikten 1 saat sonra avluda ol." Deyip mutfaktan ayrıldı. Ben ve düşüncelerimi başbaşa bırakarak.
Yemekler yenilip çağlar içildi. Yavaş yavaş herkes odasına çekilmeye başlayınca ben de musade isteyip odama girdim.
Girmemle baranla burun buruna gelmem. Çığlık atmama neden oldu baranın son anda ağzımı kapaması bunun küçük çaplı olmasına neden oldu. Yavşça elini çektikten sonra sinirle soludum.
