Hayat, sen neden bu kadar zorsun? Neden sürekli ikilemde bırakıyorsun beni bir yanımda sevdiğim adam, kocam herşeyim diyer bir yanda hayallerim. Hayallerimi gerceklestirmek icin son bir adim kalmisken yapamamak ne kadar zor. Baran beni anlamiyordu beni neden bu kadar kati davraniyor ki konusmama izin vermeden evi terkedip gitmesi aklimdan cikmiyor.
" dilan kendine gel artik baran aga anlayacaktir elbet sıkma sen canini " anlarmiydi gercekten.
"Zisan anlamayacak hic bir zaman anlamayada niyeti yok." Huzunlu sesim onuda uzsede engel olamiyordum kendime o okula gitmek istiyorum. Sadece gidip hayallerimi gerceklestirmek.
"Aksam geldiginde yuzyuze konusursunuz. Eminim anlayis gosterecektir." Ahh keske bende boyle umitli olabilseydim.
Bütün gün odadan çıkmayıp düşüncelere dalmıştım. Zisani yanımdan ugurladiktan sonra yataga uzanmis saatlerce tavana bakmistim. Berivan bu halime dayanamayıp yanima gelip zorlada olsa avluda kurulan sofraya oturtmuştu. Evin erkekleri henuz ortalikta yoktu. Sanirim gec geleceklerdi. Zerda annenin zoruyla agzima attigim bir kac lokmadan sonra midem kabul etmedigi icin birakmak zorunda kalmistim. Yemekler yendikten sonra sofralar toplanmis. Caylar indirilmisti. Cayimdan aldigim bir kac yudum rahatlatmisti beni. Her ne kadar benle konusmaya calissalarda kisa cvplar verip konuyu kapatiyordum. Konagin kapisinin sesi kulaklarima dolunca baranin geldigini dusunup kendimi hizla odaya atmistim. Hizla yataga girip gozlerimi uykuya teslim etmeye calistim. Evet calistim olmuyordu ama. Ben kendimle cebellesip uyumaya calisirken kapinin acilmasiyla nefeslerimi duzene soktum. Bir kapi acilma sesi ardindan gecen bir kac dakikadan sonra gelen su sesiyle rahat bir nefes verdim. Biz hep boyle birbirimizden kacacakmiydik. Beni anlamaya bile calismamasi sinirimi bozuyordu artik. Suyun kesilmesiyle kendimi hemen ayni pozisyona sokup tekrar nefesimi duzene soktum. Kapinin acilmasiyla kalbimin yerinden cikacakmis gibi atmasi normalmiydi. Bu kalp beni ele vermezse iyidir.
"Uyumadigini biliyorum" al iste yakalandim. Off be kalbim bunu neden yapiyorsun. Sinirle yerimden dogrulup ruhsuzca bakan kahveliklere baktim.
"Oyle mi baran aga tebrikler ozaman anladiniz" terslememden pek memnunolmamis gibi mumkunmus gibi daha sert bakmaya basladi.
"Ne bu tavir dilan hanim" sert sesi urkmeme neden olsada tavrimi bozmadan devam ettim.
"Bu tavir ne oyle mi asıl sen soyle ne oluyor baran aga bir aciklama yapmadan beni dinlemeden nerelere gidersin." Tek kasini kaldirip yuzumun herbir cehresini kesfetmeye basladi. Daha fazla buna dayanamayip sinirle soludum.
"Cevap ver baran aga bana cevap ver." Sanirim bardagi tasirmistim.
" ne duymak istiyorsun dilan sana en basinda dedim bu konu tartismaya bile acik degil okulu unut." Gozumden akan yaslara engel olamiyordum. Bu kadar basit mi?
"Ama sen bana soz verdin elimden geleni yapacam dedin niye yapmiyorsun ? " artik ikimizde bagiriyorduk. Tum konagin duyduguna emindim.
"Ben sana okulu kazanirsan en fazla aciktan omutabilirim seni fazlasini bekleme dedim. Ondada kimse bilmeyecek biri duyarsa ben ne diyecem onca agaya beni daha kim dinler delirtme beni dilan bir daha bu konuyu acmamak uzere kapat seninle bu konu yuzunden tartismaktan yoruldum. Yeterr!!! "Her bir sozu kalbime bir bicak gibi saplayip arkasinda biraktigi kirik dokuk kisinin farkina varmadan cekip gitmisti beni ve acilarimi bir basina birakarak.
Günler geçmiş hala baranla konuşmuyorduk. Ne o barışmak için bir şeyler yapıyor nede ben. Yatakta 2 yabancı gibi birbirimize sırtımızı donup uyuyorduk. Artik bu durumdan sıkılsamda geri adim atmayacaktim. Haksiz olan oydu onun özür dilemesi gerekti. Kapinin acilmasiyla bakislarim kapidaki 3 kiza takildi. Berivan asmin ve melek. Bu kizlarida cok ihmal etmistim.
