27

10 0 0
                                    

De jongen geeft me mijn tas, ik kijk hem emotieloos aan. Maar ik ben hem dankbaar, alleen dat durf ik niet te zeggen. Ik durf niet meer te spreken nu. Ik schaam me.

Snel draai ik me om, en begin te lopen. Ik voel de blikken erger dan ooit in mijn rug prikken, het doet me bijna pijn. Het jaagt me op. Als een leeuw die achter me aan zit, klaar om toe te springen.

'Wacht!'

Roept de jongen, maar er is geen haar op mijn hoofd die nu nog terug wil lopen.
En als ik dan uit het zicht ben van iedereen, zet ik het op een rennen.

RememberWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu