92

7 0 0
                                    



Snikkend kom ik aan bij Brams huis. Op de terugweg van ons tripje naar het bos reden we langs zijn huis. En aangezien ik fotografisch geheugen heb, weet ik exact waar het is. Het maakt me niet uit hoe ik eruit zie, wie er open doet of wat ze van me denken. Hij is wat ik nu nodig heb.
Met mijn laatste kracht bel ik aan.

Het geluid echoot in mijn hoofd. Het duurt voor mijn gevoel eeuwen en nog eens eeuwen voordat er iemand open doet. Wie is er ook zo gestoord om met dit noodweer op straat te gaan?

Maar dan doet er een oudere man open, hij lijkt erg veel op Bram, valt me op.
Hij lijkt te schrikken, maar hersteld zich snel.

'Ik.. ik kom voor Bram.'
Mijn lippen zijn verkrampt, de woorden komen er met moeite uit

RememberWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu