56

7 0 0
                                    

Verbaasd kijkt hij op, ik kijk hem doordringend aan. Zó doordringend, dat ik even angst in zijn ogen zie schitteren. Maar dan verzacht mijn blik, en ik kijk naar zijn hand om mijn hand. Voorzichtig haalt hij die weg, tot mijn opluchting. Nu kan ik weer volkomen helder denken.

'Waarom?'
Vraagt hij dan zacht, iets té zacht naar mijn mening.

'Omdat ik jou excuses gewoonweg niet verdien.'

RememberWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu