Hij stapt ook naar buiten, blijft even, heel even, voor me staan maar loopt dan gelijk naar zijn fiets. Mijn wenkbrauwen gaan nog meer omhoog.
'Ehm.. ik heb geen.. fiets.'
Stamel ik dan verlegen, bang.
Ik heb mijn fiets verbrand. Verbrand ja, het hoorde bij het verwerkingsproces, en ik moet toegeven dat het toen ook goed voelde. Maar achteraf is het toch wel stom.
'Geeft niets.. Ik heb er één! En wat toevallig, er zit ook een bagagedrager op!'
Zegt hij dan vrolijk. Ik moet een beetje grinniken om zijn spontane gedrag opeens. Zijn ogen twinkelen van verborgen plezier. Voorzichtig loop ik naar de fiets toe. Eigenlijk aarzel ik nog. Zouden we ver weg gaan? Misschien gaan we wel over een drukke weg heen, op drukke wegen is veel verkeer. En druk verkeer betekend grotere kans op een ongeluk.. een verkeersongeluk. Ik kijk op, naar zijn ogen. Er staat vertrouwen in, zijn ijsblauwe ogen hebben een warme gloed. Ik doe het gewoon.
'Oké dan, springen of opstappen?'
JE LEEST
Remember
Teen Fiction(VOLTOOID) Al een jaar zit Laura thuis. Een jaar, zonder ook maar één stap op de straat te zetten. Dan komt er op een wel heel bijzondere manier een persoon in haar leven. Een persoon, die met een ogenblik haar leven verandert. All rights to me® Co...
