1

30 1 0
                                    

'Nee! Nee, nooit mam! Nooit!'

Tranen van woede en onmacht lopen over mijn rood aangelopen gezicht. Mijn hand vindt het kladblokje waar mijn moeder het boodschappenlijstje heeft opgeschreven, en met veel kracht smijt ik het weg. Dan zak ik in één op een keukenstoel en begin onbedaarlijk te huilen. Mijn schouders schokken wild op en neer. Mijn moeder slaat haar armen om me heen, en sust me. Het verdriet zit nog steeds zo diep, en in mijn hoofd vormt zich opnieuw die zwarte put. Ik val er langzaam in, steeds sneller, totdat ik denk dat ik weg ben.

Ma first!

RememberWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu