vanaf vandaag

2. gescheiden wegen

‘Kom maar mee.’ Zei de man.

Voorzichtig trok ik Kim overeind. ‘Kom, wat je ook doet, doe wat ze zeggen.’ Zei ik.

Bang keek ze me aan. Ik probeerde te verbergen hoe bang ik zelf eigenlijk was.

Samen liepen we achter de man aan. We gingen door allemaal gangen heen en uiteindelijk bleef hij stilstaan voor een deur.

‘Jij mag hierheen.’ Zei hij tegen mij

‘En zij dan?’ vroeg ik ongerust

‘Dat zijn niet jouw zaken.’ Zei hij bits

‘Emma?’ zei Kim wanhopig

Ik haalde wanhopig mijn schouders op, wat moest ik doen?

Op dat moment deed iemand de deur open.

‘Emma, kom binnen!’ zei een grote man

‘Emma?!’ zei Kim bang.

Ik keek haar verontschuldigend aan. ‘Het spijt me.’ Zei ik

Ik liep de kamer in en de man deed de deur achter me dicht, van steeds verder weg hoorde Ik Kim  schreeuwen. Ik slikte met moeite het brok in mijn keel weg.

Ik keek de kamer rond, eigenlijk was het een heel normaal kantoor. Een bureau, een computer,  wat pennen en nog wat gewoon normale dingen.

‘Zo, Emma.’ De man bekeek me van alle kanten. ‘Ik denk dat je ook wel wat nieuwe kleren kan gebruiken, denk je niet? Wat voor maat heb je?’

‘Ehm,’ ik keek hem bang aan. ’36?’

Ik keek naar hem terwijl hij in een paar dozen rommelde.

‘Ah,’ zei hij. ‘dit zal je wel mooi staan.’

En hij gaf me een kort, glimmend jurkje.

‘Je kunt je daar omkleden.’ En hij duwde me naar een andere deur in de kamer.

Ik liep erheen, wat zou er met me gebeuren? Ik had het wel eens op tv gezien, maar zou dat ook in het echt gebeuren?

In het kamertje hingen allemaal kledingstukken. Ik zag ook een spiegel hangen, ik haalde wat kledingstukken eraf en bekeek mezelf.

Ik schrok, ik zag er vreselijk uit! Mijn hele wang was blauw, die man had toch meer schade aangericht dan ik had gedacht. Verder zaten er allemaal gaten in mijn kleren en mijn make-up was uitgevlekt.

Ik keek naar het jurkje in mijn hand en besloot dat ik toch maar beter kon doen wat de man zei.

Langzaam begon ik me uit te kleden en ik trok het nieuwe jurkje aan.

‘Emma, ben je bijna klaar? We hebben niet de hele dag de tijd.’ Zei de man

Ik keek nog een keer in de spiegel. Het jurkje stond best leuk.

‘Emma!’ zei de man, boos nu.

Langzaam liep ik het kamertje uit.

‘Perfect!’ zei de man. ‘Ik wist het! Er komen zo mensen om je haar en make-up te doen. Als je wat wil drinken staat het daar in die koelkast.’ Hij wees naar een klein koelkastje in de hoek en daarna liep hij de kamer uit.

Snel liep ik naar het koelkastje. Ik had toch best nog wel honger, die soep had niet echt geholpen.

pak koekjes en begon als een gek te eten.

Toen ik het halve pak met koekjes op had kwamen er twee vrouwen en een man binnen.

‘Hallo, Emma. Ik zie dat je je wel vermaakt hier.’ Zei de man. ‘Maar kom je even zitten, want meid, je ziet er niet uit.’

Ik bleef zitten. ‘Waar is dit allemaal voor?’ vroeg ik

De man lachte. ‘Dat is niet aan mij om dat te vertellen. Nou, kom op, zitten.’

Ik stond op en ging in de stoel zitten.

Ze haalden al mijn make-up eraf en begonnen me helemaal opnieuw op te maken. En ook mijn haar werd helemaal opnieuw gedaan.

‘Zo,’ pufte de man na een tijdje. ‘dat is ook weer klaar. Kom dames.’ En samen liepen ze de kamer uit.

Ik bleef een paar minuten zitten. Toen pakte ik het pak met koekjes weer, maar nog voordat ik het pak koekjes op had kwam de eerste man weer binnen.

‘Ik was de schoenen helemaal vergeten, wat een ramp, wat een ramp.’ Riep hij

Fronsend keek ik hem aan. ‘Wat voor maat heb je?’ riep hij gestrest

’39, geloof ik.’ zei ik

’39? Perfect! Moet je nou eens kijken, de perfecte schoenen!’ en hij hield een paar enorme zilveren hakken omhoog.

Hij duwde me terug naar de stoel en begon de schoenen aan te trekken.

Na vijf minuten kwam hij weer overeind. ‘Ga eens staan, meisje, kijk nou toch eens hoe mooi je bent.’ En hij wees naar een spiegel aan de muur.

Ik keek naar mezelf in de spiegel. Ik was inderdaad mooi, maar of ik er blij mee was…waar was dit allemaal voor?

‘goed, dat was het. Doei!’ En hij liep de kamer uit.

‘Nee, wacht!’ riep ik nog, maar de man was al weg.

Verslagen liet ik me weer in de stoel zakken. Wat moest ik nou, ik was Kim kwijt en ik wist niet eens wat ik hier deed! Nou, ik had wel een idee, maar ik probeerde mezelf voor te houden dat dat het niet was.

Het is raar, maar het voelde net alsof ik op mijn moeder aan het wachten was, die boos was. Dan kon ik ook niets anders doen dan wachten.

Ik zuchtte.

Er kwam weer een man binnen.

‘Hallo, Emma.’ Ik keek hem verschrikt aan, wat een verschrikkelijke stem had hij! Hij klonk zelfs gevaarlijk!

‘Rook jij ook?’ vroeg de man

‘Nee, niet echt.’ Zei ik. Wat een rare vraag.

‘Dan rook je vanaf nu.’ Zei de man en hij hield een sigaret voor mijn neus.

‘Eh, nee, dankjewel.’

‘je neemt hem wel!’ zei de man boos

Hij liep naar me toe en pakte mijn bovenarmen. Even leek het alsof hij me zou slaan, maar toen bedacht hij zich. Hij stak de sigaret aan en stopte hem zomaar in mijn mond.

Hoestend spuugde ik hem uit en trapte met mijn schoen op de sigaret.

‘Trut!’ spuugde de man

Hij tilde zijn hand op. In een flits zag ik mijn moeder voor me staan.

Ik voelde zijn hand op mijn gezicht branden en ik zakte op de grond. De man gaf me nog een schop, ik zag al het zwart op me afkomen, ik probeerde te vechten tegen het zwarte gat, maar het zoog me op. Langzaam zakte ik weg.