vanaf vandaag

11. mission failed

Jasper:

'alberto,' riep ik door de portofoon. 'ze is weer flauw gevallen.' Ik hoorde wat gekraak en toen hoorde ik Alberto in de verte zeggen: 'Breng haar naar het ziekenhuis in Utrecht.' Onmiddelijk gaf ik de chauffeur de opdracht naar Utrecht te rijden, hoewel het plan eerst was dat we naar Schiphol zouden gaan. We waren al een tijdje onderweg met de D3 en D4 achter ons toen we het bericht kregen dat de D4 klem was gereden op een afslag, en dat betekende dat we nu nog maar met twee auto's waren en dat het steeds moeiljker zou worden om de operatie te voltooien. 'Alberto?' vroeg ik. 'Wat is het plan? Gaan we door of laten we ze aanhouden.'  Even later kwam het commando van Alberto: 'de missie is gecanceld, als het goed is rijden er binnen 5 minuten drie auto's met zwaailichten op jullie baan en nog een zonder zwaailicht op de andere baan.' Op dat moment kon het me eigenlijk weinig schelen, het enige waar ik me echt zorgen om maakte was emma. Ik tikte de chaffeur op zijn schouder. 'Kunnen we ook wat sneller rijden, want we moeten echt naar het ziekenhuis.' zei ik ongerust.

de chauffeur dacht even na en zei toen: 'Als de politie auto's er zijn kunnen we wel sneller gaan rijden.' de minuten leken wel eeuwen te duren, maar eindelijk hoorde ik politiesirenes achter me. Zodra ze dichtbij genoeg waren gingen we er plankgas vandoor en reden we met 200 kilometer per uur naar het ziekenhuis in utrecht. vlak voordat we bij het UMC waren belde Alberto me op. 'Hoe is het met Emma?' 

'we zijn nu onderweg naar het UMC, want ze is nog steeds niet bij bewustzijn.' Alberto was waarschijnlijk vrij geschrokken, want hij zei een tijdje niets. 'Ja, als ik hier klaar ben kom ik naar julile toe.' zei hij en onrust weerklonk in zijn stem. 'En laat niemand bij haar, ik stuur wel 2 twee collega's uit Utrecht naar het ziekenhuis.' 

'Alberto, doe maar rustig,' zei ik. 'het komt wel goed met haar.' 

de chauffeur stopte pal voor de deur. Ik tilde Emma uit de auto en droeg haar de eerste-hulp post binnen. Toen ze ons in de gaten kregen kwam iedereen gelijk in actie, Emma werd op een brancard gelegd en er werd een infuus aangesloten. Ze vroegen aan mij wat er was gebeurd, ik zei dat ik daar niets over kon zeggen, alleen dat ze al meer dan 15 minuten buiten bewustzijn was. Emma werd een kamer in gereden en werd daar onderzocht terwijl ik voor de deur stond. Na enige tijd kwamen er twee mensen in politie-uniformen aanlopen. 'Jij bent zeker Jasper?' zei de agente die Mieke heette. ik knikte en de andere agent stelde zich voor als Marcel. Ik zei dat ze voor de deur moesten blijven staan en ging zonder te vragen de kamer binnen. Er stonden allemaal mensen rond het bed waar Emma op lag. verward keek ik naar de mensen bij het bed. 

'Wat...' begon ik en ik zaga dat iemand naar me toe liep. Ik besteedde er geen aandacht aan. 'Bent u Jasper?' vroeg de man. ik dwong mezelf mezelf naar de man te kijken en knikte. 'Loop maar even met me mee.' zei de man. ik keek nog een paar keer naar het bed en liep toen achter de man aan. Hij ging me voor naar een kantoortje. Hij ging aan het bureau zitten en gebaarde naar een andere stoel. 'Ik weet niet wie jullie zijn,' begon hij. 'maar ik heb begrepen dat jullie van de politie zijn?' Ik knikte alleen maar. 'Wat is er met haar?' vroeg ik.

'Ze heeft een hartstilstand gehad.' zei de man. Ik keek hem geschokt aan. 'Mijn collega's waren er snel bij en ze is buiten levensgevaar, maar het zal waarschijnlijk wel even duren voordat ze weer helemaal de oude is.' 

Ik haalde opgelucht adem. 'Dus ze gaat niet dood ofzo?' De man glimlachte en liep naar de deur. 'U kunt nu in de wachtkamer wachten totdat de dokters klaar zijn.' Ik knikte en liep naar de wachtkamer. Ik liet me op een plastic stoeltje vallen en keek om me heen om te zien of er ook verdachte mensen rondliepen.