vanaf vandaag

6. Bijna ontsnapt

‘Emma? Emma?’ ik knipperde en wreef in mijn ogen. ‘Emma, gaat het wel?’

Ik wreef nog een keer in mijn ogen en ik keek naar de persoon die over me heen hing. Ineens schoot ik overeind.

‘Hassan?’ riep ik opgelucht.

‘shhh’ zei Hassan lachend. ‘Rustig even, ze mogen ons niet horen.’

‘oh.’ Zei ik, nog steeds te luid. ‘Ik ben zo blij dat je er bent!’

‘Hé, het spijt me dat ik je daar achterliet. Maar ik, ik kon niet anders.’

‘Ik weet het, ik weet het. Maar als je dit oplost, komen al die andere meisjes dan ook vrij?’ vroeg ik hoopvol.

‘Ja, ik denk het wel. Maar we zijn nog niet zoveel verder gekomen, ze hebben alles goed beveiligd. Ik weet niet hoe lang het nog gaat duren.’ zei hij.

Ik kreeg tranen in mijn ogen. 'Kun je me hier uithalen. alsjeblieft, ik hou het niet zo lang meer vol.'

'Ik weet het niet.' zei hij aarzelend, in discussie met zichzelf.

'Alsjeblieft.' fluisterde ik.

Hij keek me peinzend aan en nam toen een besluit.

'Oké, kom op dan.' Hij trok me overeind en trok mijn armen net zo strak op mijn rug als de andere mannen hadden gedaan.

Hij duwde me naar buiten en keek snel om zich heen. Er liepen een paar mannen door de gang, maar ze keken ons niet raar aan of zoiets, dus we liepen gewoon door. We gingen door een soort magazijn heen en ik zag het bordje van de nooduitgang hangen. Ik glimlachte, nog een paar minuten en dan was ik buiten! Maar wat ik niet had gezien was, dat er bij de deur een bewaker stond.

'Waar gaat dat heen?' bromde de bewaker.

'Ik ga haar naar buiten brengen, want dat moest van de baas.' zei Hassan, weer in zijn oude accent.

De bewaker mopperde wat, maar ging wel aan de kant. Hassan trok me snel langs de man. Ik voelde de koude lucht tegen mijn wangen en ik haalde diep adem. Ik had dit best wel gemist.

'Kom op!' siste Hassan. 'We moeten snel zijn!'

Hij liet mijn handen los en ik deed mijn hakken uit. Toen begonnen we te rennen.

'Kom hierheen!' riep Hassan en hij trok me de andere kant uit. 'Kijk, daar is mijn auto.'

'Hé, stop!' schreeuwde iemand achter ons. 

Hassan keek achterom en keek toen naar mij. Ik begreep zijn blik niet, het was verontschuldigend, maar waarvoor moest hij zich verontschuldigen? Toen pakte hij plotseling mijn armen. 'Dacht je nou echt dat je kon ontsnappen, meisje?' riep hij.

Ik keek hem geschokt aan, wat was hij aan het doen?

'sorry.' Fluisterde hij nog net voordat de andere bewaker bij ons was.

'die meisje ging zomaar weglopen!' Zei hij verontwaardigd.

'hmpf, kom maar mee.' Zei de man chagrijnig en hij mompelde iets over 'slecht personeel.'

Ik probeerde me los te trekken en keek hassan boos aan. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en trok toen mijn handen strak op mijn rug.

'au!' Riep ik boos. De man voor ons trok een werkbrauw op, maar zei niets.

'waar benje mee bezig?' Siste ik.

Maar hassan antwoordde niet en liep gewoon door. Wat was er met hem? Hij stond aan mijn kant, toch? Ik liet moedeloos mijn hoofd hangen, ik had hem eigenlijk als een vriend gezien, maar op dit moment was ik daar niet zo zeker van.

Een paar minuten later zat ik weer opgesloten in de slaapkamer. Ik keek om me heen, in de kamer zat geen raam of iets anders waar ik doorheen kon klimmen om te ontsnappen. En de deur was ook geen optie, want daar zaten grote sloten op.