vanaf vandaag

Hoofdstkuk 33. Robbin en Caleb

Heey mensjes, sorry dat het zoo lang duurde. *schaam, schaam*

Maar we waren op kamp, dus we konden niet eerder posten. We proberen zo snel mogelijk weer een stukje te posten van Emma. Laat even weten wat je ervan vind! ;D 

Robbin:

De rest van de dag en avond zat ik levenloos voor de televisie. Ik zapte van zender naar zender en at alleen maar chips en dronk bier. Toen mijn derde zak chips leeg was keek ik op de klok, het was al vier uur geweest. Ik dronk de laatste slokken van mijn zeventiende biertje op. Ik stond op, misschien iets te snel. Ik voelde een golf van misselijkheid omhoog komen. Ik liep, nou ja strompelde nog een paar stappen en kotste toen over Ash’s spierwitte vloerkleed. Ik bleef nog even staan, en besloot het morgen wel op te ruimen. Ik strompelde de trap op en plofte op het eerste bed wat ik tegenkwam. En ik viel meteen in slaap.

 Ik werd de volgende ochtend wakker met hoofdpijn als een malle. De zon scheen fel in mijn ogen. Ik liep naar de badkamer en keek in de spiegel. Ik schrok van mijn eigen gedaante. Mijn ogen waren helemaal rood en ik had donkere wallen, er liep een kwijl spoortje van mijn mond naar mijn kin. En mijn T-shirt was gescheurd en er zaten allemaal vlekken in. Ik schudde mijn hoofd, hoe had ik zo diep kunnen zinken. Ik zette de douche aan en stapte er onder. Het gekletter van het water kalmeerde me. Toen na een tijdje vond ik het genoeg en stapte ik onder de douche vandaan. Ik liep naar mijn slaapkamer om ondergoed en kleding te pakken toen ik dacht dat ik iemand door het raam zag. Snel trok ik een boxer aan en liep naar het raam. Ik deed het open en keek goed of ik ook iemand zag, of iets zag bewegen. Maar ik zag niets, ik had het me vast ingebeeld. Ik deed een joggingbroek aan en ging naar beneden. Ik liep door naar de keuken en zette een sterk bakje koffie. Met de koffie en een broodje wilde ik naar de veranda lopen. Ik schrok me kapot toen ik de ravage in de woonkamer zag. Overal stonden en lagen bierflesjes, chipszakken en kruimels. Er waren twee stoelen omgevallen, de televisie stond nog aan en het vloerkleed zag er niet al te best uit. Ik ging op zoek naar Ash’s adressenboekje, het duurde eeuwen voordat ik die eindelijk had gevonden. Ash was misschien ietsje doorgedraaid in het verbergen van spullen. Maar goed ik belde zijn schoonmaakster op en vroeg of ze zo snel mogelijk kon komen. Ik keek naar de klok waar op stond dat het half twee was, en om 5 uur zou Ash weer terug zijn. Ze zij dat ze op zijn vroegst om vier uur kon komen en aangezien ik hier in de buurt niet meer schoonmaaksters kende stemde ik toe. Ik dronk mijn inmiddels koude koffie op en ruimde op wat ik zelf kon doen. Toen ging de huistelefoon van Ash, ik nam op.

‘De telefoon van Ash, met Robbin.’ Zei ik.

‘ Robbin, ik moet met je praten.’ Zei een bekende stem.

‘Caleb.’ Vroeg ik.

‘Ik kom naar je toe.’ Zei hij. Ik wilde zeggen dat het niet kon maar hij had de hoorn al op de haak gelegd. Ik kon niet met Caleb praten, niet nu. Ik voelde me zo eenzaam. Ik had alles maar dan ook echt alles verknald. Ik keek naar buiten, donkere wolken pakten zich samen boven de zee. Ik ging zwemmen. Zo snel als ik kon pakte ik alles wat ik nodig had en legde ik een briefje voor Ash neer. Ik liep de deur uit op naar de zee.

 Caleb:

‘Robbin, doe open!’ riep ik. ‘Ik weet dat je thuis bent.’

Achter me hoorde ik een auto de oprit oprijden, ik draaide me om. Een Braziliaanse man stapte uit.

‘Gegroet.’ Zei hij. ‘Wat doe je hier?’

‘Ik zoek Robbin.’ Zei ik ‘Ik moet met hem praten.’

‘Ga maar even mee naar binnen.’ Zei de man. ‘Als het goed is is Robbin wel thuis.’

We liepen naar binnen, de man zette zijn koffers neer in de hal en liep verder door het huis. Uit de woonkamer kwam geluid dus liepen we daar heen. Er stond een vrouw te boenen en het rook er naar schoonmaak middelen.

‘Eva.’ Zei de man verbaast wat doe jij nou hier.’

‘Robbin had me gevraagd of ik wilde komen.’ Zei ze terwijl ze gewoon door ging met haar werk.

De man liep naar de keuken, en kwam ook net zo snel weer terug. Hij keek bezorgd.

‘Wat is er.’ Vroeg ik.

‘Hij is aan het zwemmen.’ Zei de man ernstig. Ik keek naar buiten, en zag de bomen heen en weer zwiepen in de wind.

‘Hij is gestoord.’ Fluisterde ik.

‘Eva kun jij de kustwacht bellen.’ Zei de man kalm. ‘Wij gaan hem zoeken. Samen met de man liep ik naar de veranda. We namen een trap die naar het strand leidde. Ik voelde hoe het steeds harder ging waaien en zag de zee woest op en neer gaan. We rende zo snel als we konden naar beneden. Ik keek goed om me heen en zag in de verte iets bewegen.

‘Daar!’ Riep ik.

‘Heel goed.’ Zei de man nog steeds doodkalm. Hij pakte mijn hand en liep de andere kant uit het struikgewas in. Hier stond een golf karretje met de banden van een quad. Snel stapten we in en reden naar het figuur in de verte toe. De regen kwam ondertussen met bakken uit de hemel vallen. Toen de man eindelijk het knopje van de ruitenwissers had gevonden, was Robbin niet meer te zien. We zagen alleen maar een zwart hoopje dat steeds dichterbij kwam. Snel stapten we uit. Op het strand lag Robbins zwarte rugtas. Snel maakte ik de tas open en doorzocht hem. Gelukkig vond ik wat ik zocht, een zaklamp. Ik scheen ermee over het donkere water terwijl de man druk aan het bellen was, van zijn kalmheid was niets meer over. De zee deinde heftig op en neer en het geruis wat me anders zo kalm maakte was veranderd in het gebulder van een woeste kolkende massa. Ik werd zo langzaam bijna gek. Ik scheen met de zaklamp het wateroppervlak af. Een eindje verderop zag ik iets bewegen vlakbij het strand.

‘Robbin!’ schreeuwde ik, maar het gebulder van de zee overstemde mijn schreeuw. Ik griste Robbins rugtas mee en rende naar de plek toe waar ik iets had zien bewegen. Het was inderdaad Robbin, maar hij ademde niet meer. In de verte zag ik twee lichtjes verschijnen en hoopte dat het de auto van de kustwacht was. Ik keek naar Robbin die nog steeds geen adem haalde. Ik had vroeger op school EHBO gehad en besloot dat dit het moment was waarop ik het moest toepassen.