vanaf vandaag

9. Het verhoor

'Gaat het wel?' vroeg Tim onzeker. Ik wilde ja gaan zeggen, maar ik wist dat het geen zin had, want de tranen stonden in mijn ogen. Ik keek hem aan. Hij wilde me troosten, maar ik duwde hem weg, ik wilde niet dat hij me zou zien als een of ander hulpeloos persoon. Eric pakte een stoel en zei dat ik erop moest gaan zitten, en hij gaf me een glas water. Ik dronk het in stilte op, ik moest denken aan wat ze zouden doen als ze erachter kwamen dat ik hier was. Na een paar minuten kwam er een agent binnen. 'Zo, jij bent Emma,' zei hij. 'en je bent gevlucht samen met Eric en Tim in de auto van Arnoud.' Ik keek hem vragend aan. 'Hassan, bedoel ik.' verbeterde hij zichzelf.

'Ja.' zei ik met een zacht stemmetje en ik keek onzeker naar Eric en Tim. Ze glimlachten beide naar me. De deur ging open en er kwam nog een agent binnen, hij leek jong, ongeveer even oud als Eric en Tim. 

'Dit is Jasper,' zei de agent. 'Hij doet een politieopleiding en komt even bij ons zitten.' Ik knikte en keek Jasper aan, verwachtend dat hij iets zou zeggen, maar dat deed hij niet, hij keek alleen maar terug. De agent ging weer verder en ik keek weer naar hem. 'Kun je vertellen hoeveel meisjes daar ongeveer zaten?' vroeg hij. Ik moest even nadenken. 'Ik denk twintig, maar ik weet het niet zeker.' De agent en Jasper schreven wat op en stelden nog veel meer vragen. Toen we aan het einde van het verhoor waren gekomen had ik nog één dringende vraag. 'Wat moet ik doen als ze achter me aan komen?' en ik keek de agent aan. Hij en Jasper wisselde een blik en zei toen. 'Ja, je zult tijdelijk opgevangen worden in federatie opvang.' 

'Wat is dat?' vroeg ik een beetje bang. 

'Dat is een opvang voor vrouwen en meisjes die werden mishandeld of in de prostitutie zaten en bescherming nodig hebben.' antwoordde de agent. 'Maar Eric en Tim dan?' vroeg ik bezorgd. 

'Die gaan ook naar zo'n soort huis, alleen dan voor mannen.' zei de agent. 'Oké.' zei ik, maar ik vond het helemaal niet 'oké'. Ik kende daar niemand en ik wilde gewoon bij Eric en Tim blijven. 

'Ik ga even overleggen, dus ik laat jullie even alleen.' zei de agent en hij liep de kamer uit. Jasper keek me met een indringende blik aan en ik werd er helemaal zenuwachtig van. 'Wat is er?' vroeg ik.

Hij glimlachte. 'Ik vraag me gewoon af wat dat met je doet, als je zoiets meemaakt.' zei hij. 

'Het valt wel mee, na wat ik meegemaakt heb.' zei ik en nadat ik ze had uitgesproken kon ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. 

'Wat heb je meegemaakt dan?' vroeg hij. Ik zuchtte, die vraag had ik kunnen aan zien komen. 'Mijn vader is weggegaan toen ik nog klein was en mijn moeder is ook niet helemaal normaal, zeg maar.' Jasper zei niks terug en leek diep in gedachten te zijn. 'Gaat het wel?' vroeg ik en ik trok mijn wenkbrauw omhoog. 'Huh, ja het gaat wel.' zei hij wat verward. Toen ging de deur open en de agent kwam binnen, samen met een grote man met een grote snor en hij stelde zich voor als Alberto. Hij vertelde van alles over de opvang, ik vond hem aardig en hij had een grappig italiaans accent.We besloten dat het beter was als we mijn moeder niets vertelde, het zou voor haar en mij gevaarlijk kunnen zijn. Samen met Jasper, Alberto en de agent liep ik het kamertje uit. Ik nam afscheid van Eric en Tim en beloofde dat als dit alles voorbij was, we weer contact zouden zoeken. Daarna stapte ik met Jasper en Alberto de auto in, ik dacht dat we naar de opvang zouden rijden, maar dat was niet zo. We parkeerden ergens en liepen de PC hoofdstraat in. 'Wat?!' zei ik, wat deden we hier? Ik keek naar Jasper, maar die haalde zijn schouders op. 'Zo,' zei Alberto. 'We moeten eerst maar even wat anders voor je kopen, want dit kan natuurlijk niet.' Ik moest lachen omdat ik dacht dat het een grapje was, maar Alberto sleurde me een winkel in. In ongeloofelijk tempo haalde Alberto allerlei kledingstukken uit de rekken en gaf ze aan Jasper, die na een tijdje met zoveel kleren dat hij ze bijna niet meer kon houden. Al die tijd had ik verbaasd staan kijken. Toen riep Alberto me. 'Emma, kom op. Je moet dit even passen.' Ik liep naar het pashokje en Alberto pakte allemaal verschillende kledingstukken uit Jaspers armen, duwde ze in mijn armen en sloot het gordijn. Na nog geen 5 seconden vroeg hij. 'En? Hoe zit het?' 

'Ik moet het nog aandoen.' zei ik. 'Oh, ja, tuurlijk, maar schiet wel op.' antwoorde hij.

Ik deed zo snel als ik kon de kleren aan en ik deed het gordijntje open. Jasper zette grote ogen op en Alberto riep: 'Bella, bella.' Ik aarzelde even, maar stapte toen voor de spiegel. Ik weet dat je niet over jezelf mag opscheppen, maar het sotnd me echt goed. Ik wilde nog langer genieten van de kleding, maar Alberto duwde me alweer met een nieuw setje kleding de paskamer in. Zo ging het de hele middag, winkel in, winkel uit, paskamer in, paskamer uit. Tot Alberto erachter kwam dat Jasper al meer dan tien tassen vasthad en dat het al zes uur was geweest. Alberto keek bezorgd. 'Ik moet even bellen, lopen jullie maar vast naar de auto.' Jasper en ik liepen voorop en Alberto liep druk bellend achter ons aan. Toen we bij de auto waren hing Alberto op en keek me aan. 'We hebben een klein probleempje.' zei hij. 'Na zes uur word er niemand meer toegelaten in de opvang.' 

'En nu?' vroeg ik, want ik moest er niet aan denken om vannacht alleen te zijn. 'Je slaapt vannacht bij mij.' zei hij. Ik vond het een beetje een raar idee, dus ik zei. 'En Jasper dan?' 

'Hij kan ook bij mij slapen, als hij wil.' zei Alberto. Ik keek Jasper vragend aan. 'Ehm, ja tuurlijk.' zei hij. We stapten in de auto en Alberto reed als een gek door het verkeer. dus ik tikte hem op zijn schouder. 'Kun je ook ietsje rustiger rijden?' vroeg ik. 

'Natuurlijk.' zei hij en hij minderde vaart. Na tien minuten stopte hij voor een oud grachtenpand. We stapten uit en ik hielp Jasper met de tassen. De deur ging open en er stond een blonde vrouw in de deuropening. 'Hallo, ik ben Vera. Jij moet Emma zijn.' zei ze vrolijk. 'Ja.' zei ik een beetje verlegen. 

'Schat, laat ze eerst maar even binnen, dan kunnen jullie dan verder praten.' zei Alberto tegen Vera. We liepen naar binnen. We zetten mijn tassen in de hal neer en liepen achter Alberto aan de woonkamer in. Daar zat Vera met thee en koekjes. 'Ga maar zitten, dan ga ik mijn beroemde spaghetti maken.' zei Alberto. Ik moest lachen en Alberto liep naar de keuken. Ik ging op een luxe uitziende bank zitten en bekeek de kamer rond. Het was een grote ruime kamer met lichte kleuren, ik vond het mooi en ik voelde me ook gelijk thuis.