vanaf vandaag

Hoofdstuk 31. Caleb en Robbin

Ik zwaaide de auto uit waarin Jasper en Emma wegreden. Ik stond nog een tijdje naar de weg te staren en vroeg me af hoe mijn trainingen zouden zijn nu Jasper en Emma weg waren. Ik verveelde me nu al. Ash was namelijk twee dagen weg dus was ik helemaal alleen in Ash’s huis. Ik liep doelloos door het huis en eindigde op de veranda. Ik keek naar de zee en zuchtte. Ik keek naar de zee en zuchte. Ik had de laatste tijd zoveel meegemaakt dat ik het nog maar nauwelijks kon bevatten. Het geluid van de zee maakte me rustig, ik keek naar twee surfers. Wat zou het geweldig zijn als ik dat zou kunnen. Ik herinnerde me ineens dat ik het nummer van Caleb nog had. Ik fleurde meteen op. Ik liep naar boven op zoek naar mijn mobiel. Ik sms’te Caleb “Heb je vandaag tijd om mij te leren surfen?”

Ik hoopte dat Caleb snel zou antwoorden en ik liep weer naar beneden. Toen ik halverwege de trap was kreeg ik al antwoord. In het sms’je stond “Tuurlijk heb ik tijd, zeg maar hoe laat en i’ll be there.”

Ik besloot dat het gemakkelijker was om even te bellen en ging op de trap zitten. Ik legde hem uit waar Ash woonde en we spraken een tijd af. Toen ik had opgehangen ging ik weer naar boven en trok een zwembroek en een schoon shirt aan. Ik checkte nog snel even mijn haar en ging weer naar beneden. In de keuken maakte ik een omeletje en perste ik wat sinaasappels uit. Ik nam mijn lunch mee naar de veranda en ging daat het boek lezen dat Ash me gegeven had, het ging over zelfverdediging en alles in die richting. Een half uur voor dat Caleb zou komen ging de bel. Ik vroeg me af wie het kon zijn en legde mijn boek aan de kant. Ook had ik mijn lunch  nog maar voor de helft opgegeten. Snel liep ik naar de deur waar tot mijn verbazing Caleb al stond.

‘He, hoi.’ Zei ik verbaast. ‘Ik had je nog niet verwacht.’

 Caleb lachte. ‘Kom binnen.’ Zei ik terwijl ik een stap opzij deed.

‘Ik moet nog even mijn lunch opeten.’

Ik deed de deur dicht en liep voor Caleb uit naar de veranda. Ik ging zitten en pakte mijn lunch. Caleb bekeek de woonkamer aandachtig en ik at snel mijn lunch op. Ik pakte mijn glas sinaasappelsap en liep naar hem toe.

‘Is het interessant.’vroeg ik.

Hij knikte, keek nog even naar het schilderij en draaide zich om naar mij. Hij schonk me een glimlach en ging op de veranda zitten. Ik ging ook maar bij hem zitten en dronk zwijgzaam mijn sinaasappelsap op. ‘Mooi uitzicht.’zei Caleb na een tijdje. Ik knikte, ik keek naar Caleb die er niet uitzag alsof hij zou gaan surfen. Dus vroeg ik ‘ gaan we vandaag nog surfen of niet.’

Caleb grijnsde ‘ik ben ook zo onder de indruk van je huis.’ Zei hij plagend.

Ik stak mijn tong naar hem uit en stond op.

‘Nou vertel, waar beginnen we.’ Vroeg ik.

‘Ik pak even mijn tas uit de auto.’ Zei hij en hij liep het huis door naar de oprit waar zijn auto stond. Ik ging maar weer even zitten en staarde naar de zee.

‘Boe.’ Zei Caleb die achter me was komen staan. Ik slaakte een schreeuw.

‘Ik krijg bijna een hartverzakking.’ Zei ik. Caleb zetten zijn tas neer en ging voor me op tafel zitten. Hij keek me aan, ik vond het een beetje ongemakkelijk.

‘Wat is er.’Vroeg ik.

‘Ik kan zien dat er iets is.’ Zei Caleb serieus ‘vertel.’

Ik zuchtte diep, ik wist niet eens of ik hem wel kon vertrouwen. Dus zei ik ‘ Als ik jou mijn verhaal vertel is er een kans dat dit voor jou ook problemen oplevert.’

‘Het gaat nu even om jou.’Zei Caleb. ‘Wil jij het vertellen?’

Ik knikte en kuchte even. Ik keek Caleb aan ‘Ik woonde samen met mijn vader in Nederlandse ambassade.’ Begon ik. Ik vertelde van het moment dat ik er achter kwam dat Emma mijn zusje was en wat ze allemaal had meegemaakt. Dat ik had gezien dat Emma ontvoerd werd en dat ik nu van binnenuit de organisatie kapot moest maken. Toen ik dit vertelde kwam het besef pas dat dit alles echt was gebeurt. Er rolde een traan over mijn wang, snel veegde ik hem weg. Ik keek Caleb aan, hij was niet bang of boos, hij was zelfs niet verdrietig. In zijn ogen las ik medeleven en warmte. En toen hij zei ‘Wat fijn dat je dit met mijn hebt durven delen.’ Toen brak ik. snel stond ik op en liep naar het hek van de veranda terwijl mijn tranen maar bleven komen. Ik voelde twee handen op mijn schouders. Ik draaide me om en met betraande ogen keek ik Caleb aan. En zo stonden we daar, zijn handen op mijn schouders, mijn blik aan zijn ogen geplakt. Ik voelde een spanning tussen ons en wilde me weer om draaien maar Caleb hield mijn schouders stevig vast. Ik wilde iets gaan zeggen maar oor dit ik dat kon doen voelde ik Calebs lippen tegen de mijne. Van schrik zoende ik terug, ik had dit totaal niet verwacht. Ik zette een stap naar achteren.

‘Wat is er.’ Vroeg Caleb.

‘Ik wil dat je gaat.’ Zei ik zacht. Vragend keek Caleb me aan.

‘Ga gewoon.’ Zei ik nu iets feller maar met een brok in mijn keel. Ik draaide me om en voelde dat Caleb naar me keek. Ik hoorde hoe hij zijn tas pakte en door het huis liep. Als laatste hoorde ik de voordeur dicht slaan en toen was het stil. Ik sloeg mijn handen voor mijn hoofd en liet me op de vloer zakken. Wat had ik nu weer gedaan.