vanaf vandaag

Hoofdstuk 23

Radeloos stond ik aan de grond genageld, de auto waarin Emma zat reed weg. Met tranen in zijn ogen zag ik Simon naar binnen lopen.

’Godsamme!’ riep ik kwaad, hoe had dit ooit kunne gebeuren. Robbin kwam naar me toen gelopen en zijn gezicht stond op onweer. ‘ hé politiedude’ zei hij kwaad ‘ hoor jij niet iets te doen als mensen ontvoerd worden. ‘

‘Jawel, maar ik heb geen.’ begon ik.

‘Ja ja,’ zei Robbin, ‘wie zegt trouwens dat jij een echt agent bent?‘ Vol verbazing keek ik hem aan.

‘Heb jij haar niet gewoon niet gewoon laten gaan omdat het moest? Dit wist jij al die tijd al, jij vieze vuile kut wout!‘ Robbin kookte nu van woede.

‘Dat slaat nergens op!’ riep ik nu ook kwaad. ‘Je weet dat het niet waar is.’ zei ik,  ik probeerde rustig te worden en ik legde mijn hand op zijn schouder om hem te kalmeren. Dit had ik beter niet kunnen doen want hij pakte mijn arm en draaide hem op mijn rug.

‘Hé, doe normaal man!’ riep ik en ik worstelde om los te komen. Robbin duwde mijn arm nog verder omhoog en dit keer deed het echt pijn. Hoe meer ik worstelde hoe verder Robbin mijn arm omhoog duwde. Ik besloot dat het tijd was voor actie, en ik schopte Robbin tegen zij schenen. Hij vloekte en liet mijn arm los. Ik draaide me om naar Robbin die me meteen in mijn gezicht sloeg. Ik had die klap totaal niet verwacht en uit reflex sloeg ik terug. Robbin sloeg zijn hand voor zijn gezicht. Ik kon zien dat hij flink bloedde. Ik had hem nu echt woest gemaakt en ik kreeg een keiharde stomp in mijn maag. Ik klapte dubbel en voelde een trap tegen mijn benen waardoor ik op de grond viel. In een werd Robbin naar achteren getrokken.

‘Waar denken jullie mee bezig te zijn?‘ Alberto stond kwaad voor ons. Ik keek beschaamd naar beneneden.

‘Jasper, kan ik jou even spreken?’ vroeg Alberto kwaad.

Ik zuchtte en stond moeizaam op. Ik liep zonder Robbin nog aan te kijken achter Alberto aan. We liepen naar onze kamer en ik liet me langzaam op het bad zakken. Alberto gaf me een doek aan en ik ging voor de spiegel staan. Mijn hele gezicht zat onder het bloed. Ik begon het weg te gen en uiteindelijk viel het nog wel mee. Het meeste bloed kwam door mijn bloedneus en ik had nog een snee naast mijn wenkbrauw. Ik draaide me om naar alberto, hij stond me met zijn handen in zijn zij aan te kijken.

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij.

‘Hij daagde me uit en draaide mijn arm op mijn rug, ik moest wel iets doen.’ zei ik me bewust van wat er gebeurt was.

‘Jasper je bent aan het werk!’ zei alberto kwaad, ‘Je bent je er van bewust dat dit incident je een schorsing kan opleveren of zelfs je baan kan kosten.’

Ik knikte. ‘Ik weet het, maar ik wist gewoon even niet meer wat ik moest doen.‘ zei ik.

‘Ik snap het ook wel een beetje, maar dit is gewoon niet de goede manier.‘ zei alberto en ik kon alleen maar knikken.

‘Maar hoe gaan we Emma terughalen?‘ vroeg ik. ‘Want dat heeft nu de prioriteit.’