vanaf vandaag

19. niets is wat het lijkt

Okee ff een klein stukje ;D Maareh er staat ook weer een nieuw verhaal op!! Het heet dromen en penseelstreken. Lees het gewoon maar ff!!

-

Ik wilde kwaad op hem zijn, maar ik moest toegeven, ik was nu echt heel bang. Arnoud duwde me naar zijn kamer. Ik struikelde de kamer binnen en draaide me gelijk weer om. Arnoud kwam dreigend op me aflopen. Ik kromp een beetje in elkaar. 

'Wat weet je allemaal?' vroeg hij zacht, zijn stem bezorgde me rillingen.

'Waarom willen jullie de ambassade aanvallen?' vroeg ik, in plaats van antwoord te geven.

'Geef antwoord op mijn vraag!'  siste Arnoud.

'Daar moet ik even een nachtje over slapen.' zei ik zo kalm mogelijk.

'Kleine bitch! Loop niet te fucken, geef antwoord!' zei hij boos en ik zag de woede in zijn ogen. IK zette een stem achteruit.

'Geef nu antwoord!' Arnoud verhefte zijn stem en zijn ogen vlamden.

'Nee.' zei ik vastberaden.

'Godallemachtig!!' riep Arnoud uit. Ik zag zijn hand omhoog gaan en ik dook in elkaar. Opeens werd Arnoud naar achteren getrokken. Ik ging weer rechtop staan en ik zag dat Simon Arnoud tegen de muur had gedrukt. Ik zuchte opgelucht.

'Gaat het?' vroeg Simon bezorgd. Ik knikte. Op dat moment kwamen ook Jasper en Alberto binnen. Alberto keek helemaal gestresst. 'Potverdikkeme!' riep hij boos. 'Arnoud! Waar ben je mee bezig?!'

Arnoud antwoordde niet. Er kwamen een paar bewakers binnen. Arnoud keek even naar mij. 'Ze krijgen je toch wel.' zei hij grijnzend en hij liep met de bewakers de kamer uit. Er kwamen een paar mensen binnen die Arnouds kamer zouden gaan onderzoeken. Alberto was met de nederlandse politie aan het bellen en Vera liep in de richting van de keuken. Ik besloot om naar Simon te gaan, die waarschijnlijk ook alweer in de keuken was. Ik liep de keuken binnen en ik had het gevoel dat iedereen me aankeek. Ik ging snel naast Vera en Simon staan.

'Hé Emma.' zei Simon. 'Hey.' reageerde ik. Er viel een ongemakkelijke stilte. Opeens keek Vera met grote ogen naar iets of iemand achter mij. Ik draaide me om en ik zag een jongen staan. Mijn mond viel open, die jongen, hij leek wel een beetje op mij!

'Emma,' zei Simon. 'Dit is mijn zoon Robbin.' 

'Hey.' zei hij glimlachend.

'Eh... hoi.' zei ik aarzelend.

Robbin keek even gekweld naar Simon, maar hi jschudde zijn hoofd. Ik keek verward van Simon naar Robbin, maar geen van beide zei iets. Ik haalde mijn schouders op, het zal wel zo'n vader-zoon dingetje zijn.

'Dus...' zei Simon om de stilte te verbreken. 'wie wil er iets eten?' 

Ik begreep dat ze toch niks meer wilden zeggen en ik had nog niets gegeten. Ik keek op de klok en zag dat het al bijna 12 uur was, dus het was niet zo raar dat ik wel trek had. Ook Robbin en Vera knikten. Na een paar minuten kwam Alberto binnen en hij ging zuchtend zitten. Hij staarde een tijdje voor zich uit.

'Het spijt me.' zei hij uiteindelijk. 'Ik had je moeten geloven.'

Ik zei niets, ik wist niet wat ik moest doen. Ik vond het belachelijk dat hij me eerst niet had gelooft, maar het was wel fijn dat hij zich verontschuldigde. 'Het is al goed.' zei ik. 'Jij kon het ook niet weten.'

Alberto staarde nog steeds somber voor zich uit. Vera stond op en nam Alberto mee de kamer uit. Ook ik werd er niet heel vrolijk van.

'Ik weet niet wat er gebeurd is.' zei Robbin. 'Maar het komt vast wel weer goed.' 

Ik glimlachte naar hem. 'Dankje.' zei ik.

'Zal ik je een rondleiding geven?' vroeg hij enthousiast.

'Ja is goed.' zei ik. We stonden op en ik pakte nog even een broodje mee. Samen liepen we een lange gang door. HIj wees allerlei dingen aan en vertelde wat er gebeurde of waar het voor was. Na een tijdje kwamen we uit bij de grote woonkamer en we gingen even zitten.

'Wil je vertellen wat er gebeurd is?' vroeg hij. Ik dacht even na, wilde ik het wel vertellen? Ik had het al vaak genoeg verteld voor mijn gevoel, maar aan de andere kant; ik voelde me op mijn gemak bij Robbin, het voelde alsof ik hem al heel lang kende.

'Oke.' zei ik en ik vertelde het hele verhaal. Toen ik klaar was keek hij me verbijsterd aan. 'Dit meen je toch niet echt, hé?' zei hij bijna boos. 'Wat denken ze wel niet?! En die Arnoud, hoorde hij echt bij die anderen? Hij leek me best aardig.'

'Ja.' zei ik zacht. We waren even stil.

'Waar is je familie eigenlijk?' vroeg hij.

'Nou, mijn moeder is een beetje....raar.' zei ik. 'Die boeit het niet zoveel wat ik doe denk ik.'

'En je vader?' vroeg hij.

'Ik heb mijn vader nooit ontmoet.' zei ik.

'Oh.' zei hij, maar hij keek er een beetje raar bij, eigenlijk gelukkkig ofzo. Ik snapte er niks meer van.

-

Wat denken jullie dat er gaat gebeuren? Laat please weten wat je ervan vind!!! Xx