Adam sevdi, çok sevdi. Fakat kadın bunu görmedi. Bir gün adam dikildi kadının karşısına: Seviyorum, sonsuzluk kadar seviyorum, dedi. Kadın güldü, inanmadı. Adam inandırmak için her şeyi yaptı. Sonra kadın düşündü, düşündü. Kadın düşündükçe adam umut...
NOT: Arkadaşlar lütfen okuyan herkes yorum yapsın.
Keyifli okumalar. . :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Umut, bir yolun dönemecinde, var hızla koşarken, birden yetişiveren bir kurşunla yere serilivermekti. Ve ben defalarca o kurşunlar tarafından yere serilmiştim. Her defasında Azrail yanıma gelmiş, ruhumu alarak bedenimi yeryüzünde bırakmıştı. Şuan bende bir insanın bedenini o kurşunların önüne atıyordum. Onu onayladığım da yüzünde açan geniş tebessüm, gözlerindeki umut parıltıları beni doğrular nitelikteydi.
O çadırları toplarken ben dere kenarına oturmuş verdiğim kararı düşünüyordum. Çok derinlerinde yüzdüğüm düşünce denizinden kararımı söylemek üzere ona döndüğümde o denizden çıkmıştım. Ve ben hala düşüncelerimin ıslaklığındanarınamamışken onu elinde telefon bana gülümseyerek baktığını gördüm. Kaşlarım kendiliğinden çatıldı. Yerimden kalkıp ona doğru ilerledim.
" Hey, ne yapıyorsun? "
Yüzündeki gülümsemesi daha fazla genişledi. Yaramazlık yapan çocuklar gibi bakıyordu bana... Yaptığından memnun ama tepkimden korkan...
" Seni ölümsüzleştiriyorum. "
Söylediğine anlam vermeye çalışırken gülümseyerek yanıma geldi ve ben hala onu anlamaya çalışırken kafasını arkamdan boyun girintime yerleştirip telefonu yüzümüze tuttu. Ekranda ikimizin görüntüsü belirince o an fotoğrafımızı çektiğini anladım. Ona sinirle bakarken o bana bakmak yerine telefona bakıyordu, sonra ne olduğunu anlamadan dudaklarını alnıma bastırdı. Ben tepki verene kadar benden ayrılmıştı.
" Bunu çerçeveleteceğim. "
Alnımda dudakları olan fotoğrafı gülümseyerek bana çevirmişti. Şuan o kadar mutlu görünüyordu ki bir an onun o mutluluğuna imrendim. Ama o an çok kısa sürmüştü. Arkadaşım onun yüzünden acı çekerken o bu denli mutlu olamazdı. Ve en acısı da arkadaşımı üzen adamın benim sayemde mutlu olmasaydı. Zihnime okunan düşünceler ile kendimi çok kötü hissettim.
" Ne yaptığını sanıyorsun sen? "
Kendime olan sinirimi, ona olan nefretimi sesimi yükselterek belli ettim. Eğer Ezel acı çekiyorsa o da çekecekti.
" Benden izin aldın mı? Sen ne hakla çekersin fotoğraflarımı? "
Verdiğim tepki onu oldukça şaşırtmıştı. Ağzı açık bana bakarken gözü telefona kaydı, daha sonra tekrar bana baktı. Konuşmasına izin vermeden konuşmaya devam ettim. Onu kırmak, üzmek istiyordum. Daha önce bir şeyi böylesine çok istediğimi hatırlamıyordum.
