Adam sevdi, çok sevdi. Fakat kadın bunu görmedi. Bir gün adam dikildi kadının karşısına: Seviyorum, sonsuzluk kadar seviyorum, dedi. Kadın güldü, inanmadı. Adam inandırmak için her şeyi yaptı. Sonra kadın düşündü, düşündü. Kadın düşündükçe adam umut...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ezra GÖKÇEN:
Kadın, imkansızdı... Adama da imkansızı yaşatacaktı. Fakat adam, anlamadı. Kadının söylediği her kötü sözü bir umut olarak algıladı. Kadın siyahtı, olamazdı. Tamam, adamda pek masum sayılmazdı. Ama sevgisi, masum ve beyazdı. Zaten kadında bundan korkuyordu. Siyah ve lacivertten beyaz olmazdı. Siyah, laciverti de beyazı da kapsardı. Beyaz, kendisine değen o siyah lekeyi kaldıramazdı. Kadın biliyordu. Biliyordu lakin, bunu anlatamadı. Belkide anlatmaya yüreği el vermedi. Belkide dilinden dökülen onun yüreğine de dokunmadı. Ama Allah da biliyordu ya olamazlardı.
Adam, yarım bir daireydi. Fakat kadın adamı tamamlayacak diğer bir yarım daire değildi. Ama adam ansızın içinde canlanan umudu kardeş edinip tamamladı kendini. Ama ortaya çıkan bir bütün değildi. Ortaya çıkan bir sıfırdı. Adam sıfırdı. Kadın da o sıfırı tüketen.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Efkan Asil TAŞKIN:
Adam, sevdi. Hemde sevgisi öyle basit değildi. Bir gün uyurken kapısı çaldı. Darmadağındı, umursamadı. Açtı kapıyı, aldı siyahı içeri. Bilmiyordu ki dağınıklığından dağılacaktı. Siyah çöktü kalbine, sevgisinin aydınlattığı köşeye gölge düşürdü. Umursamadı adam. O, karanlıkta da yaşardı. Sonra siyah, çıldırmış gibi saldırdı gönlünün duvarlarına. Dağınık olan ortalığı dahada dağıttı. Kırdı adamı, paramparça etti. Sonra o parçalara basıp gidecekti ki, tuttu adam kolundan. Belki siyah kırdığı yerden yapıştırırdı, toplardı ortalığı. Siyah, kurnaz bir şekilde güldü. Kolunu adamdan çekip kırdığı her parçayı eline alıp bir daha kırdı. Adam kırıldığı yerden kırılıyordu ama yinede vazgeçmiyordu ondan. Siyah, yalanlarının arasında doğrularının gölgesiydi. Siyah kapıyı çekip çıktı, adam dağınık kaldı.
Adam, kadının hayatında ' O ' zamiri olduğunu sanırken başkaları onu sıfır olarak görüyordu. Kadını ise o sıfırı tüketen. Ama yanılıyorlardı. Sıfır onların acıyla yoğrulan kalpleriydi. Ve ikisi de o acıyı tüketiyordu. Çünkü; onlar Sıfırı Tüketenlerdi.
Ezel ÇANKIRI:
Eğer bu bir oyunsa o, bu oyundaki oyuncaktı. İki ateş arasındaki köprüydü. Doğrunun gölgesinin yanına düşen yalandı. İmkansızı imkansızlaştıracak özneydi. O, aslında gerçeklerin ve yalanların iki taraflı olduğunun kanıtıydı. O, sıfır ile tüketen arasındaki boşluktu.
