The Neighbour

Hoofdstuk 5

Ik slik en wend mijn blik snel af van zijn gespierde bovenlichaam. ''Euh ja, dat ben ik. Ik ben het, Sara. De enige echte,'' stotter ik zenuwachtig met een rare zwaai ter begroeting. Wat komt er allemaal voor onzin uit mijn mond en wat doe ik met mijn hand?
Ik schaam me dood. Ik kan niet eens een normaal gesprek met iemand voeren.

Ik kijk hem aan en zie nu pas wie het is. ''Chase?'' zeg ik verbaasd. Wat doet hij nou weer hier? Alsof de situatie niet nog vreemder kon worden komt iemand vanuit een slaapkamer naar ons toelopen.

''Chase wat doe je?'' vraagt de persoon een tikkeltje geïrriteerd. ''Ik mag toch wel een gesprek voeren met deze mooie dame, of niet soms?'' zegt hij met een ondeugende blik. Ik trek mijn blik van Chase af en kijk de andere jongen aan. Wacht eens even, dit is Aiden!

Dit was de jongen die ik vanmiddag in de voortuin van de buren zag. Wat is hij veranderd! Hij is lang geworden en doordat hij een strakke T-shirt aan heeft zie ik zijn gespierde armen goed. Ik herkende hem bijna niet meer terug. Ik weet nog dat hij een kleine moedervlek bij zijn kin had en dat bevestigt dat dit echt Aiden is.

''Aiden!'' roep ik en wil hem een knuffel geven, maar dan besef ik me dat ik geen jongen kan knuffelen. Ik trek daarom mijn handen terug en zwaai met mijn hand als begroeting. Akward.

''Sara?'' hoor ik mompelend uit zijn mond komen. Dit is al de tweede keer in een paar minuten dat iemand mijn naam zegt. Hij kijkt me nog steeds verbaasd aan en loopt met zijn ogen mijn lichaam af.

Ondanks dat ik lange wijde jurk draag voel ik me zeer ongemakkelijk onder zijn blik. Ik kijk beschaamd naar de grond.

''Dude, je kwijlt,'' verstoord Chase de staarsessie van Aiden.

Aiden ontwaakt uit zijn trance en veegt geschokt zijn mondhoek. ''Helemaal niet!''

''Hoe kennen jullie elkaar eigenlijk?'' vraagt Aiden om het onderwerp subtiel te veranderen, wat niet echt lukt. Chase lacht zijn vriend spottend uit vanwege Aiden's onsubtiele manier van onderwerp wisselen, en voor ik er erg in heb kan het ook niet laten om zachtjes een lachje los te laten.

''Ik zit bij hem op school. Hij doet dezelfde opleiding als ik,'' beantwoord ik zijn vraag. Aiden knikt begrijpend en draait zich dan om naar Chase om iets te zeggen. Voordat er iets uit zijn mond komt, begin ik al met praten.

''Oke, wacht. Ik ken Chase dus van school, maar hoe ken jij Chase? Je bent nog maar net terug in deze stad en zo te zien heb je nu al vrienden gemaakt''

''De dag dat we hier introkken ging ik even langs bij de supermarkt om wat voor mijn moeder te halen, en op het moment dat ik naar huis liep brak het plastic tasje met de boodschappen. Chase liep precies toen langs me en hielp me. We kwamen erachter dat we dezelfde interesses hadden en het klikte eigenlijk meteen al''

''Ja, dus ik kwam erachter dat hij van voetbal houdt en gaf hem mijn nummer zodat we een keer samen konden voetballen. Want zoals je al weet, Sara, zit ik in het voetbalteam en hebben we een nieuwe speler nodig. Hij leek me wel een goede kandidaat,'' vult Chase hem aan.

''En net gingen we dus voetballen en kwam hij met mij naar huis. Zoals je kan zien heeft meneer hier gedoucht en voelt hij zich al helemaal thuis'' maakt Aiden het verhaal af.

Aha, dat verklaard waarom hij hier half naakt voor mij staat. De puzzelstukjes vallen nu eindelijk in elkaar.

''Maar,'' begint Aiden. ''Chase was net van plan te vertrekken. Toch Chase?'' zegt hij, terwijl hij Chase indringend aankijkt.

''Oh echt? Ik dacht dat ik nog wel even kon blijven chillen en-''

Aiden pakt Chase vast bij zijn schouders en draait hem om naar de deur achter hem. ''Kijk, wat als jij je nu even gaat omkleden in deze kamer en daarna vertrekt naar huis? Dan zie ik je morgen weer op het veld. Deal? Oke, deal!,'' zegt hij en duwt Chase de kamer in voordat hij nog antwoord heeft kunnen geven.

Ik hoor Chase nog even wat protesterende geluidjes maken, maar hij komt niet uit de kamer en is zich volgens mij gewoon aan het aankleden.

Aiden draait zich naar mij om en glimlacht onzeker. ''Sorry voor dit. Het was niet mijn bedoeling om het zo akward voor je te maken en...''

Voordat hij nog verder kan praten onderbreek ik hem. ''Het is niet erg. Het is niet niks om mij opeens aan te treffen in je huis na zoveel jaar,'' zeg ik met een geruststellende glimlach. 'Het is al goed, Aiden. Echt.'

Zijn gezicht klaart een beetje op en hij zucht zachtjes van opluchting. 'Kom je mee naar mijn kamer? Ik denk dat we nog een hoop verloren jaren moeten inhalen.'

----------------------------------------——————-
Hebben jullie tips of willen jullie gewoon graag iets kwijt over dit verhaal, vergeet dan niet een comment achter te laten!

Slaaplekker allemaal!

-07-09-2016-

-Aangepast op 28-05-2017-