The Neighbour

Hoofdstuk 26

Geruisloos stap ik in de kamer en laat me rustig neerzakken op een stoel naast het bed. Met mijn ogen dwaal ik het ziekenhuisbed af. Linda ligt aan de bedrading, terwijl haar ogen gesloten zijn. Ze slaapt.

Zonder haar wakker te maken pak ik haar hand vast en wrijf er zachtjes over.

'Ya Allah, alstublieft genees haar. Ameen,' fluister ik.

Linda doet haar ogen open en ik kijk haar geschrokken aan. 'Sorry, heb ik u wakker gemaakt?'

Voordat ze antwoord hoest ze een aantal keer, om daarna een slok water te nemen van het flesje naast haar bed.

'Nee lieverd. Ik vind het moeilijk om te slapen en heb daarom alleen mijn ogen dicht,' antwoord ze mij.

Ondanks de situatie moet ik zachtjes lachen. 'Wilt u daarmee zeggen dat u de hele tijd afwist van mijn aanwezigheid?' plaag ik haar.

Ze lacht zwakjes en hoest daarna weer luidruchtig. Ik sta op om haar flesje aan te geven en ze neemt gulzig een slok.

'Dankje,' zegt ze.

Ik knik naar haar. 'Hoe gaat het nu met u?'

'Tot nu toe kan ik mijn dagelijkse behoeften nog redelijk uitvoeren zonder al te veel hulp, maar ik voel dat ik achteruit ga'

Ik zucht zachtjes. 'Moge Allah je het vergemakkelijken. Allahie shafiek.'

'Ameen,' beantwoord ze mijn dua*.

Ze heeft nog onthouden van vroeger wat het betekent en wat je terug moet zeggen, bedenk ik me verrast. Petje af voor mijn moeder die haar dit soort dingen heeft geleerd.

Ik glimlach naar haar, sta op en geef haar dan een vederlichte kus op haar voorhoofd. 'Het bezoekuur is voorbij, dus ik zal morgen weer langskomen in sha Allah*. Als er iets is druk dan wel op de rode knop naast je bed, oke? Maakt niet uit of het iets kleins of groot is.'

Ze knikt en glimlacht, waarna ik nog een keertje naar haar zwaai en uit haar kamer loop.

Ik laat mijn schouders hangen en mijn glimlach wordt vervangen door een treurige blik. Elke keer als ik Linda bezoek probeer ik zo blij mogelijk te doen, zodat ze denk dat het goed met me gaat en zich verder geen zorgen maakt. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd. Daarbij ziet ze natuurlijk niet graag verdrietige blikken bij elk bezoekuur, het is voor haar zelf al moeilijk.

Het cadeau van Aiden en ons unieke moment had mij voor een paar dagen even afgeleid van het feit dat mijn leven op dit moment een rommeltje is. De taken die ik per dag moet doen laten mij steeds weer realiseren dat ik niet achterover kan leunen.

Terwijl ik door de gangen van het ziekenhuis loop, tik ik in mijn hoofd af wat ik nog moet doen vandaag. Als ik thuis kom moet ik direct na het bidden aan de slag met het maken van een rapportage als schoolopdracht. Er zit een cijfer aan verbonden, waarmee ik mijn studiepunten voor dat vak kan halen. Ik moet er dus echt mijn best voor doen.

Ik wrijf vermoeid in mijn ogen, en wacht dan ongeduldig totdat de automatische deuren open gaan.

Zodra ik de uitgang van het ziekenhuis uitloop valt mij op dat Aiden's auto aan de overkant op de parkeerplaats staat. Met een frons op mijn voorhoofd loop ik er naartoe. Zodra ik er ben klop ik op het raam. Hij kijkt op van zijn telefoon en als hij me ziet ontgrendelt hij snel het slot.

Ik loop naar de bijrijderskant en laat me met een plof neervallen in de stoel. Vermoeid wrijf ik nogmaals over mijn gezicht heen en kijk ik daarna naar Aiden. Voordat ik hem kan vragen wat hij hier nu doet, opent hij zijn mond.

'Ik heb al door dat je elke keer rond dit tijdstip na school naar het ziekenhuis haast om de laatste 10 minuten van het bezoekuur te halen. Daarom ben ik hier om je op te halen. Is wat makkelijker en minder vermoeiend dan het openbaar vervoer,' zegt hij.

Ik kijk hem verbaast aan, waarna ik dankbaar knik en mijn gordel vast klik. 'Dankje, Aiden.'

Ik weet van hem dat hij vaak in de ochtenduren langskomt, waardoor ik hem niet vraag om met mij mee te gaan na school. Ondanks dat mijn moeder de zorg van Lilly heeft overgenomen, blijft hij toch zijn best doen om op tijd thuis te zijn voor zijn zusje.

Aiden start de motor van de auto, en rijdt rustig de autoweg op.

Ik schuif een beetje in de stoel om de goede positie te krijgen en sluit dan mijn ogen.

Voor even dommel ik weg, maar doe al gauw mijn ogen open als ik Aiden iets in zichzelf hoor mompelen.

'Wat zei je?' vraag ik half slapend.

Hij kijkt betrapt mijn kant op. 'Niks bijzonders. Ik dacht dat je in slaap was gevallen,' wisselt hij snel van onderwerp.

Ik kijk hem raar aan, maar besluit om mij er niks van aan te trekken.

'Oke,' zeg ik schouderophalend, waarna ik mijn ogen weer sluit.

En daarmee eindig ik ook gelijk de woordwisseling van de rest van deze autorit.

~~

Beide staan we voor onze eigen huisdeur. Voordat ik naar binnen loop kijk ik kort zijn kant op.

'Bedankt voor de rit, Aiden. Ik ga gelijk slapen, en word in de nacht met het Fajr* gebed wel weer wakker om de rapportage te maken van dat bedrijf,' deel ik hem mee.

'Geen dank,' antwoord hij met een kleine glimlach.

Ik wil aanstalten maken om naar binnen te lopen, totdat zijn woorden mij tegenhouden.

'Wil je mij iets beloven Sara?' vraagt hij, terwijl hij mij doordringend aankijkt.

Ik kijk hem vragend aan, wat hem verder laat praten.

'Ik wil dat je geen wekker zet, oke? Ondanks dat het pas zes uur 's avonds is ga je gelijk slapen na het eten. Als je naar bed gaat, zorg er dan voor dat geen enkele wekker jouw slaap verstoord. Beloof je dat?'

'Waarom zou ik geen wekker zetten? Anders mis ik ten eerste het gebed, en ten tweede kan ik dan niet aan school werken. Morgen moet ik al een opzet hebben en als ik die niet-' ratel ik gestrest aan één stuk door, tot hij mij onderbreekt.

'Vertrouw je me?' herhaald hij de vraag die ik hem een paar weken eerder vroeg.

'Ja,' antwoord ik dan meteen zelfverzekerd.

'Oke, dan is er niks om je zorgen over te maken. Je kunt op me rekenen,' zegt hij met een serieuze blik.

Nog steeds in de war van zijn geheimzinnige gedrag, knik ik dan toch. Mijn vermoeidheid neemt het over en ik gaap.

'Is goed Aiden. Stel me niet teleur'

Ik zwaai nog even slapjes naar hem en loop dan écht het huis in.

'Nooit Sara, voor jou nooit,' hoor ik hem dan fluisteren als ik de deur zachtjes dicht doe.

-------------------------------------------------------
Dit is waarschijnlijk het langste hoofdstuk (>1100 woorden) dat ik ooit heb geschreven voor dit verhaal, haha!

- Dua*= smeekbede naar Allah.

- In sha Allah*= met Gods wil.
- Fajr*= behoort tot 1 van de 5 verplichte gebeden die en moslim op 1 dag moet verrichten. Dit gebed vindt meestal plaats in de nacht of vroeg in de ochtend (hangt af van het seizoen, en de opkoming van de zon). Hiermee is dit dan ook het eerste gebed van de dag.

!BELANGRIJKE VRAAG!
Zouden jullie het leuk vinden om het volgend hoofdstuk te lezen vanuit Aiden's perspectief? Let me know!!!