The Neighbour

Hoofdstuk 25

"Jullie wisten het?" schreeuw ik verbaasd uit.

Een aantal voorbijgangers kijken nieuwsgierig naar onze richting, waardoor ik beschaamd een hand op mijn mond leg.

"Hoezo hebben jullie niks aan me verteld dan?" zeg ik nu in een lagere toon.

"Omdat het anders geen verrassing meer was, dûh," antwoord Siham, terwijl ze me aankijkt alsof ik dom ben.

Melanie lacht zachtjes en alle drie zeggen we gedag tegen de buschaffeur, waarna we netjes inchecken en een plekje zoeken.

"Het was zo schattig gewoon. Hij kwam vorige week naar ons toe met de vraag of je hield van armbanden. Het moest persé iets zijn dat perfect bij je paste," zegt Siham, terwijl ze haar handen vertederd op haar hart drukt.

"Was er trouwens nog iets anders gebeurd? Het leek er namelijk wel op toen jullie samen terugliepen," zegt Melanie en wiebelt daarna ontdeugend met haar wenkbrauwen.

Ik kijk haar voor een paar seconden sprakeloos aan, en voor ik het weet kruipt er een blos over mijn wangen als ik er aan terug denk.

"Zie je Siham! Ik zei toch dat ze iets hebben gedaan! Waarom denk je anders dat ze zo lang weg bleven," roept Melanie enthousiast uit.

De man naast ons kijkt verstoord op van zijn krant en zend Melanie een geïrriteerde blik.

Ik kijk haar waarschuwend aan en zucht dan opgelucht als we bij onze halte zijn aangekomen.

Na uitgecheckt te hebben lopen we de bus uit, om vervolgens ons lievelingszaakje binnen te treden. De geur van verse koffie en gebakjes dringt al gauw mijn neusgaten binnen, en het water loopt me gelijk al in de mond.

Een medewerker groet ons vriendelijk en we lopen meteen door naar een tafel, waar onze bestelling snel wordt opgenomen.

"Het is alsof we elke keer gestoord worden wanneer ik jou wil vragen om de details," moppert Melanie als de serveerster wegloopt.

"Misschien is dat een teken dat je er niet meer om moet vragen," zeg ik met een knipoog.

Ze kijkt me verontwaardigend aan. Ik glimlach en steek mijn tong als een klein kind uit.

"Goed, als jij het niet wilt vertellen dan gaan we toch lekker raden?"

Ik haal mijn schouders onverschillig op en maak een 'bring it on' gebaar met mijn handen.

~~
Twee uur en een paar gebakjes later scheiden onze wegen. Ieder van ons gaat naar huis en momenteel loop ik mijn straat in. Morgen is het immers weer een schooldag, en de lesvoorbereiding tover ik niet zomaar uit een hoedje.

Ik heb Melanie en Siham uiteindelijk eerlijk verteld dat ik heb geknuffeld met Aiden. Ook vertelde ik erbij dat het gewoon vriendschappelijk was en niets meer. Ze zeiden dat ze me geloofden, maar hun blikken vertelde wat anders.

Aiden heb ik net nogmaals een berichtje gestuurd met een bedankje. Dat armbandje moet vast duur zijn geweest en ergens voel ik me schuldig. Ik houd er niet zo van als iemand veel geld aan me uitgeeft.

Als ik voor de deur sta wil ik mijn sleutel in het slot steken, maar blijft mijn hand dan in de lucht zweven. De deur wordt namelijk al opengetrokken door mijn zusje.

"Sara!" roept ze blij uit en grijpt met haar handen naar mijn middel om mij te knuffelen.

Ik aai haar glimlachend over haar hoofd en loop dan mee naar binnen.

Als ik de woonkamer in loop drukt mijn moeder een snelle kus op mijn voorhoofd. Ze lijkt nogal haast te hebben. "Yemma, waar ga je heen? Het is bijna etenstijd. Eet je niet mee?" vraag ik verward.

Terwijl ze wat spullen in haar handtas doet kijkt ze vluchtig naar de klok die aan de muur hangt.

"Ik moet naar een oudergesprek op school van Meryem. Jouw vader zie ik daar op school, want hij komt rechtstreeks uit zijn werk. Er ligt eten in de oven. Eetsmakelijk en vergeet Meryem niet op tijd naar bed te brengen. Tot straks!" ratelt mijn moeder aan één stuk door, en voor ik het weet is ze de deur al uit.

Ik knipper een paar keer met mijn ogen om te beseffen wat er zojuist is gebeurd en loop daarna met een huppelende Meryem naar de keuken om te eten.

Wat. een. dag.