The Neighbour

Hoofdstuk 29

Aiden kijkt mij geamuseerd aan en legt het boekje dan weer terug in de kast.

De ringtone van Aiden's telefoon klinkt door de woonkamer, waardoor hij zijn telefoon uit zijn broekzak pakt en opneemt.

Terwijl hij in gesprek is zie ik hem fronsen.

'Wat is er?' playback ik verward naar hem.

Hij maakt een stopteken met zijn hand, waarmee hij laat zien dat ik even moet wachten.

Als hij het gesprek afrond en wegdrukt, wendt Aiden zich tot mij.

'Doe je jas en schoenen aan. We moeten mijn zusje ophalen van school,' zegt hij bezorgd.

Ik werp een blik op de klok. 'Maar ze is pas over 1,5 uur uit?'

Hij kijkt mij met een emotieloze blik aan en seint met een hoofdknik naar de deur.

Ik besluit mijn mond te houden en doe wat hij zegt.

Een moment later zitten we in de auto en rijden we richting Lilly's school.

'Dus, ga je mij nu vertellen wat diegene aan de telefoon zei?' vraag ik voorzichtig.

Hij lijkt te ontwaken van zijn trans en kijkt dan voor een seconde mijn kant op.

'Ja natuurlijk, sorry. Ik wou gewoon dat we zo snel mogelijk onderweg waren. De juf van Lilly zei dat er op school iets is gebeurd, waardoor Lilly van slag is. Ze vroeg mij of ik zo snel mogelijk kon komen, dus ik weet verder ook niks specifieks.'
~~

Met een huilende Lilly in mijn armen zit ik op de bank.

Aiden komt aangelopen met drie mokken chocolademelk, waarna hij op de bank tegenover ons neerploft.

Ik veeg Lilly's haren voorzichtig uit haar gezicht en wrijf geruststellend over haar wangetje.

'Wil je er nu misschien over praten?' vraag ik lief.

Ze schud heftig met haar hoofd, waarna ik Aiden hopeloos aankijk. 'Ik heb hier een mok warme chocolademelk voor je kleintje. Kom dat maar even drinken. Daar knap je vast een beetje van op.'

Ik laat een onhoorbare zucht los als ze eindelijk van de bank opstaat en voorzichtig van haar chocolademelk begint te nippen.

Voor zeker dertig minuten hebben wij geprobeerd om haar aan de praat te krijgen, maar niks hielp. Sinds we haar opgehaald hebben van school laat ze geen woord los. De juf vertelde ons dat ze ruzie had met een klasgenoot, maar zelf niet precies wist waarover. Sinds de ruzie is Lilly stil en kan ze alleen maar huilen.

Een stilte overheerst de ruimte voor zeker een volle minuut.

'Is het echt waar dat mama dood gaat?' vraag Lilly uit het niets.

Aiden en ik zenden elkaar een verschrikte blik.

Ik ga wat meer naar haar toe zitten en pak haar kleine hand vast. 'Je mama is nu even in het ziekenhuis omdat de dokters haar beter gaan maken. Als ze zeker weten dat alles goed met haar gaat zullen ze haar snel naar huis sturen,' zeg ik met een geruststellende glimlach.

Ze knikt en veegt haar resterende tranen weg.

'Is er misschien iets op school gebeurd waardoor je hier aan denkt?' vraagt Aiden, om nogmaals een poging te wagen.

Ze blijft even stil maar begint dan toch te praten.

'Tijdens het buitenspelen in de pauze trok een jongen mij aan mijn haar. Hij zei dat ik net als mama in het ziekenhuis hoorde en ik net als alle mensen daar dood moest gaan,' snikt ze.

Ik trek mijn wenkbrauwen op van verbazing. Dat zulke jonge kinderen tegenwoordig op die leeftijd al dit soort dingen zeggen... Het moet niet gekker worden.

Aiden komt naar haar toe zitten en trekt haar in een knuffel.

'Ten eerste, hij is een hele gemene jongen en is waarschijnlijk jaloers op je mooie haren. En ten tweede, niet alle mensen in het ziekenhuis gaan dood hoor. Heel veel worden ook weer beter en leven nog lang en gelukkig,' zegt hij in de hoop haar te kalmeren.

'Ik mis mama,' snikt ze zachtjes.

'Hey, Lilly. Niet huilen lieverd,' sus ik haar. 'Weet je wat we gaan doen? Zometeen ga jij een lekkere douche nemen en je warme pyama aantrekken. Dan gaan Aiden en ik ondertussen pasta maken, zodat we daarna lekker kunnen eten. Deal?'

Ze tilt haar hoofd op en stopt een stukje haar achter haar oor. Even is ze stil, maar daarna geeft ze mij een stevige knuffel. 'Dankjewel Sara,' fluistert ze.

Ik moet moeite doen om zelf niet emotioneel te worden en druk mijn gevoelens dan snel weg. Als ze mij loslaat geef ik haar een aai over haar bol.

'Hey, en ik dan?' zegt Aiden beteuterd.

Lilly en ik kijken Aiden's kant op en lachen om zijn opmerking. Ze heeft hem nog snel een knuffel, waarna hij haar een zacht duwtje naar de trap geeft. 'Hup naar boven douchen jij.'

Ik drink het laatste beetje uit mijn mok leeg, en neem ze dan alle drie mee naar de keuken.

'Dat was mij een gesprek,' zeg ik zuchtend.

-------------------------------------------------------

Ik heb niet echt het idee dat dit een heel boeiend hoofdstuk was, maar ik hoop dat jullie ten minste 1% genoten hebben? Hahahaha