The Neighbour

Hoofdstuk 10

Vermoeid plof ik neer op mijn bed en neem mijn telefoon tussen mijn handen. Het was erg gezellig in de moskee en ik heb veel nieuwe mensen ontmoet. De benefiet was zeker geslaagd en we hebben veel geld op kunnen halen voor de weeskinderen in Marokko. Ik ben al een paar jaar actief binnen de moskee. Jarenlang geef ik namelijk Arabisch les aan de kinderen en help ik met het organiseren van activiteiten binnen de moskee.

Ik ontgrendel mijn telefoon en reageer op een aantal berichtjes. Daarna scrol ik nog wat door mijn tijdlijn op Instagram en besluit dat ik maar eens moet gaan slapen. Morgen is namelijk gewoon weer school en ik wil er niet als een zombie bijlopen. Terwijl ik mijn wekker instel, bereken ik in mijn hoofd hoeveel uur ik nog kan slapen. Een WhatsApp icoontje aan de bovenkant van mijn telefoon geeft aan dat ik een nieuw berichtje heb.

Ik open het bericht en zie een foto van mij, waarin in vol gekladderd ben met verf en met een verrassend gezicht opkijk.

Aiden: Wat een artistieke foto is dit toch

Ik kijk met een open mond naar de foto en stuur hem een bericht terug.

Ik: Wanneer heb je die foto van mij genomen?!

Aiden: Je mag dan wel snel zijn, maar dat betekent niet dat je heel alert bent.

Hij stuurt er een aantal uitdagende en gekke poppetjes achteraan en ik lach zachtjes.

Ik: Laat me raden, je bent weer in één van die buien van je? Morgen om kwart voor negen sta jij voor mijn deur, mr. Bean 2.0.

Lachend rond ik het gesprek met hem af en sluit ik mijn telefoon. Ik leg het op mijn nachtkastje, draai op mijn rechter zij en val in een rustige slaap na het reciteren van een aantal verzen van de Koran.

~~

Met een gevouwen sneetje brood in mijn mond pak ik mijn schooltas en loop ik naar de voordeur. 'Beslama yemma!' schreeuw ik. Ik hoor haar mompelend een gedag terugzeggen en sluit dan de deur.

Aiden leunt weg van de muur waar hij net tegenaan stond en glimlacht naar mij.

'Goodmorning, sunshine'

Ik beantwoord hem met wat onverstaanbare geluiden, omdat het broodje in mijn mond gepropt is.

Hij grinnikt en wenkt me naar hem toe. Ik slik het broodje door. 'Wat? Wacht, waar is je fiets?' zeg ik verward.

'We gaan vandaag met de auto,' zegt hij met een twinkeling in zijn ogen.

'Je hebt me nooit verteld dat je jouw rijbewijs hebt en hoe wil je aan een auto komen?'

Hij draait zich om en gebaart met zijn hand naar de auto op zijn oprit. 'De auto van je moeder? Sinds wanneer heeft zij die niet meer nodig?'

'Ze voelt zich vandaag niet zo lekker, dus heeft zich ziekgemeld bij haar werk. Ik denk dat ze gister iets verkeerd heeft gegeten ofzo. Ik had voorgesteld om bij haar te blijven, maar ze zei dat het niks voorstelde,' zegt hij.

Ik knik bedenkelijk. 'Ik zal mijn moeder zo wel appen om nog even bij haar langs te gaan'

We lopen naar de auto en hij opent het portier voor me. 'Wat een gentlemen ben je toch,' zeg ik lachend. Hij grijnst en loopt dan de bestuurders kant op als hij mijn portier dicht heeft gedaan.

~~
Uitgelaten van onze jam session in de auto stappen we lachend uit en lopen het schoolgebouw binnen. 'Het verbaast me nog steeds dat je alle songteksten van Justin Bieber liedjes uit je hoofd weet,' zeg ik nog na proestend.

'Ach ja, ik ben nou eenmaal een speciale jongen.'

'Dat ben je zeker Aiden,' zeg ik zachtjes, waarna we onze weg vervolgen naar het lokaal.